RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 113,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego 1 ,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 2 ,
stanowiąc zgodnie ze specjalną procedurą ustawodawczą,
a także mając na uwadze, co następuje:(1) Dyrektywa Rady 2006/112/WE 3 , zmieniona dyrektywą Rady (UE) 2017/2455 4 , stanowi, że jeżeli podatnik ułatwia - poprzez użycie interfejsu elektronicznego, takiego jak platforma handlowa, platforma, portal lub podobne środki - sprzedaż na odległość towarów importowanych z terytoriów trzecich lub państw trzecich w przesyłkach o rzeczywistej wartości nieprzekraczającej 150 EUR lub dostawę towarów na terytorium Wspólnoty dokonywaną przez podatnika niemającego siedziby na terytorium Wspólnoty na rzecz osoby niebędącej podatnikiem, uznaje się, że podatnik, który ułatwia tę dostawę, otrzymał i dokonał dostawy tych towarów samodzielnie. Ponieważ dyrektywa ta rozbija pojedynczą dostawę na dwie dostawy, konieczne jest określenie, do której z tych dostaw należy przypisać wysyłkę lub transport towarów, aby odpowiednio określić miejsce ich dostawy. Należy też zapewnić, by zdarzenie powodujące powstanie obowiązku podatkowego z tytułu tych dwóch dostaw miało miejsce w tym samym czasie.
(2) W związku z tym, że podatnik, który ułatwia - poprzez użycie interfejsu elektronicznego - dostawę towarów na rzecz osoby niebędącej podatnikiem na terytorium Wspólnoty może odliczyć, zgodnie z obowiązującymi przepisami, podatek od wartości dodanej (VAT) zapłacony dostawcom niemającym siedziby na terytorium Wspólnoty, to istnieje ryzyko, że dostawcy ci mogą nie zapłacić VAT organom podatkowym. Aby uniknąć tego ryzyka, dostawa od dostawcy prowadzącego sprzedaż towarów poprzez interfejs elektroniczny powinna być zwolniona z VAT, a dostawcy temu należy przyznać prawo do odliczenia naliczonego podatku VAT, który zapłacił w związku z zakupem lub importem towarów będących przedmiotem dostawy. W tym celu dostawca powinien zawsze być zarejestrowany w państwie członkowskim, w którym nabył lub importował te towary.
(3) Ponadto dostawcy niemający siedziby na terytorium Wspólnoty, którzy korzystają z interfejsu elektronicznego, aby sprzedawać towary, mogą posiadać składy w kilku państwach członkowskich oraz mogą, oprócz wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość, dokonywać dostaw towarów z tych składów do nabywców w tym samym państwie członkowskim. Obecnie tego typu dostawy nie są objęte procedurą szczególną dla wewnątrzwspólnotowej sprzedaży towarów na odległość oraz dla usług świadczonych przez podatników mających siedzibę na terytorium Wspólnoty, ale nieposiadających siedziby w państwie członkowskim konsumpcji. Aby zmniejszyć obciążenie administracyjne, podatnikom ułatwiającym - poprzez użycie interfejsu elektronicznego - dostawę towarów na rzecz osób niebędących podatnikami na terytorium Wspólnoty, w odniesieniu do których uznaje się, że otrzymali i dokonali oni dostaw tych towarów samodzielnie, powinno się również pozwolić stosować tę procedurę szczególną celem zadeklarowania i zapłacenia VAT za te krajowe dostawy.
(4) W celu zapewnienia spójności w odniesieniu do płatności VAT i należności celnych w imporcie towarów, termin płatności VAT z tytułu importu organom celnym powinien być zgodny z terminem płatności należności celnych, określonym w art. 111 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 5 , w przypadku zastosowania uregulowań szczególnych dotyczących deklarowania i płatności VAT z tytułu importu.
(5) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających 6 państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, co najmniej jednego dokumentu wyjaśniającego związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.
(6) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2006/112/WE,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
1 Opinia z dnia 14 listopada 2019 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
2 Opinia z dnia 15 maja 2019 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
3 Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).
4 Dyrektywa Rady (UE) 2017/2455 z dnia 5 grudnia 2017 r. zmieniająca dyrektywę 2006/112/WE i dyrektywę 2009/132/WE w odniesieniu do niektórych obowiązków wynikających z podatku od wartości dodanej w przypadku świadczenia usług i sprzedaży towarów na odległość (Dz.U. L 348 z 29.12.2017, s. 7).
5 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 z dnia 9 października 2013 r. ustanawiające unijny kodeks celny (Dz.U. L 269 z 10.10.2013, s. 1).
6 Dz.U. C 369 z 17.12.2011, s. 14.
7 Art. 2 ust. 1 zmieniony przez art. 2 decyzji nr 1109/2020 z dnia 20 lipca 2020 r. (Dz.U.UE.L.2020.244.3) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 18 sierpnia 2020 r.