a także mając na uwadze, co następuje:(1) Podczas oceny kompletności wniosku o niektóre zezwolenia w zakresie nadzoru ostrożnościowego, przed podjęciem decyzji o ewentualnym udzieleniu zezwoleń, o których mowa w art. 20 ust. 1 lit. a) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, organ sprawujący nadzór skonsolidowany i odpowiednie właściwe organy powinny zapewnić terminową i skuteczną wzajemną współpracę i opracować wspólne rozumienie otrzymania kompletnego wniosku lub aspektów wniosku, które są uważane za niekompletne.
(2) Organ sprawujący nadzór skonsolidowany powinien potwierdzić wnioskodawcy i odpowiednim właściwym organom datę otrzymania kompletnego wniosku, tak by zapewnić jasność co do dokładnej daty rozpoczęcia sześciomiesięcznego terminu podejmowania wspólnej decyzji i zminimalizować ryzyko ewentualnych sporów co do tej daty.
(3) Ocena kompletności wniosku przeprowadzana jest na podstawie kwestii, które właściwe organy są zobowiązane ocenić przy podejmowaniu decyzji, czy udzielić zezwolenia, którego dotyczy wniosek. Powiązanie między oceną, która ma zostać przeprowadzona przez właściwe organy, a informacjami, które powinny być zawarte w przedłożonych wnioskach, jest niezbędne do poprawy jakości wniosków i zapewnia spójność między kolegiami organów nadzoru zarówno pod względem treści wniosków, jak i oceny kompletności.
(4) Aby zapewnić jednolite stosowanie procedury podejmowania wspólnej decyzji, ważne jest dokładne zdefiniowanie każdego etapu jej podejmowania. Wyraźnie określona procedura ułatwia terminową wymianę informacji, zapewnia proporcjonalne przydzielanie środków nadzoru i efektywne zarządzanie nimi, wspiera wzajemne zrozumienie, rozwija relacje oparte na zaufaniu między organami nadzoru oraz ułatwia skuteczny nadzór.
(5) Ocena kompletności wniosku nie powinna obejmować oceny wniosku, którą właściwe organy przeprowadzają podczas przygotowywania swojej opinii co do tego, czy udzielić zezwolenia. Czas przeznaczony na poszczególne etapy procedury wspólnej decyzji powinien być zatem proporcjonalny do złożoności i zakresu danego etapu, z uwzględnieniem tego, że termin podjęcia wspólnej decyzji nie może zostać przedłużony lub zawieszony.
(6) Organ sprawujący nadzór skonsolidowany powinien być w stanie ocenić, czy i w jaki sposób model, w odniesieniu do którego wystąpiono o zezwolenie, uwzględnia ekspozycje w jurysdykcjach poza Unią. W tym kontekście należy wspierać kontakty między właściwymi organami a organami nadzoru państw trzecich w celu umożliwienia właściwym organom opracowania pełnej oceny skuteczności modelu.
(7) Niezbędne jest terminowe i realistyczne planowanie procedury wspólnej decyzji. Każdy zaangażowany właściwy organ powinien przekazywać organowi sprawującemu nadzór skonsolidowany swój wkład we wspólną decyzję terminowo i w skuteczny sposób.
(8) Aby zapewnić jednolite warunki stosowania, należy określić etapy przeprowadzenia oceny i podjęcia wspólnej decyzji, uznając, że niektóre zadania prowadzone w ramach procedury można wykonywać równolegle, a inne po kolei.
(9) W celu ułatwienia podejmowania wspólnych decyzji ważne jest, aby właściwe organy uczestniczące w procesie decyzyjnym komunikowały się ze sobą, w szczególności przed osiągnięciem wspólnych decyzji.
(10) Aby zapewnić ustanowienie skutecznej procedury, organ sprawujący nadzór skonsolidowany powinien ponosić ostateczną odpowiedzialność za ustalenie etapów procedury koniecznych do podjęcia wspólnej decyzji w sprawie zatwierdzenia modeli wewnętrznych.
(11) Ustanowienie jasnych przepisów w odniesieniu do treści wspólnych decyzji powinno zagwarantować, że wspólne decyzje będą w pełni uzasadnione, oraz przyczynić się do skutecznego monitorowania wszelkich warunków.
(12) W celu wyjaśnienia procedury, którą należy stosować po podjęciu wspólnej decyzji, zapewnienia przejrzystości postępowania z wynikami decyzji oraz w razie potrzeby ułatwienia odpowiednich działań następczych należy ustanowić standardy dotyczące przekazywania wspólnej decyzji.
(13) Harmonogram procedury podejmowania wspólnych decyzji w sprawie wniosków o udzielenie zezwolenia, które odnoszą się do istotnych rozszerzeń lub zmian modelu i podziału pracy między organem sprawującym nadzór skonsolidowany a odpowiednimi właściwymi organami, powinien być proporcjonalny do zakresu tych istotnych rozszerzeń lub zmian.
(14) Procedura wspólnej decyzji na podstawie art. 20 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 obejmuje procedurę postępowania w przypadku niepodjęcia wspólnej decyzji. Aby zapewnić jednolite warunki stosowania tego aspektu procedury, a w szczególności zapewnić sformułowanie w pełni uzasadnionych decyzji oraz sprecyzować sposób postępowania z wszelkimi opiniami i zastrzeżeniami przekazanymi przez odpowiednie właściwe organy, należy ustanowić standardy obejmujące ramy czasowe na podjęcie decyzji w przypadku braku wspólnej decyzji i sposób ich przekazywania.
(15) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt wykonawczych standardów technicznych przedstawiony Komisji Europejskiej przez Europejski Urząd Nadzoru (Europejski Urząd Nadzoru Bankowego) (EUNB).
(16) EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu wykonawczych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zwrócił się o wydanie opinii do Bankowej Grupy Interesariuszy powołanej na podstawie art. 37 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 2 ,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: