PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa 96/74/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. w sprawie nazewnictwa wyrobów włókienniczych(3) była wielokrotnie i w sposób zasadniczy zmieniana(4). Z uwagi na kolejne zmiany, należy przekształcić jej przepisy dla zachowania jasności.
(2) Jeśli przepisy państw członkowskich dotyczące nazewnictwa, składu i etykietowania wyrobów włókienniczych różniłyby się między sobą w poszczególnych państwach członkowskich, stwarzałoby to przeszkodę dla funkcjonowania rynku wewnętrznego.
(3) Przeszkody te można usunąć, jeśli wprowadzanie do obrotu wyrobów włókienniczych zostanie poddane jednolitym zasadom na poziomie Wspólnoty. Konieczne jest zatem zharmonizowanie nazewnictwa włókien tekstylnych oraz szczegółowych danych umieszczanych w etykietach, oznakowaniach oraz w dokumentach towarzyszących wyrobom włókienniczym w różnych stadiach ich produkcji, przetwarzania i dystrybucji.
(4) Należy również ustanowić przepisy w odniesieniu do niektórych wyrobów, które nie są wykonane wyłącznie z wyrobów włókienniczych, ale których zawartość włókiennicza stanowi istotną część wyrobu lub na którą szczególną uwagę zwracają producent, przetwórca lub handlowiec.
(5) Dopuszczalny zakres tolerancji w stosunku do "pozostałych włókien", już ustanowiony dla samych wyrobów, powinien również stosować się do wyrobów składających się z mieszanek.
(6) Aby osiągnąć cel, który jest podstawą przepisów krajowych w tej dziedzinie, oznakowywanie powinno być obowiązkowe.
(7) W przypadku gdy określenie składu wyrobu jest technicznie trudne w chwili produkcji, wszelkie włókna znane w tym czasie można wymienić w etykiecie, pod warunkiem że stanowią pewien procent wyrobu gotowego.
(8) W celu uniknięcia rozbieżności w stosowaniu przepisów we Wspólnocie wskazane jest dokładne określenie metod etykietowania niektórych wyrobów włókienniczych składających się z dwóch lub więcej części składowych, jak również części składowych wyrobów włókienniczych, których nie trzeba brać pod uwagę w celach etykietowania i przeprowadzania analizy.
(9) Wyroby włókiennicze podlegające jedynie wymogom w zakresie zbiorczego etykietowania, a także wyroby włókiennicze sprzedawane na metry lub w kuponach, powinny być oferowane do sprzedaży w taki sposób, aby konsument mógł w pełni zapoznać się z informacjami umieszczonymi na ogólnym opakowaniu lub na zwoju. Państwa członkowskie powinny zadecydować o przyjęciu środków w tym celu.
(10) Używanie określeń lub nazw cieszących się szczególnym prestiżem wśród użytkowników i konsumentów powinno podlegać pewnym warunkom.
(11) Niezbędne jest określenie metod pobierania próbek i przeprowadzania analiz materiałów włókienniczych, aby wykluczyć jakąkolwiek możliwość zgłaszania zastrzeżeń wobec zastosowanych metod. Tymczasowe utrzymanie obecnie obowiązujących krajowych metod nie stanowi jednak przeszkody dla stosowania jednolitych zasad.
(12) Załącznik V, określający uzgodnione udziały, które mają być stosowane w odniesieniu do bezwodnej masy każdego włókna przy określaniu w drodze analizy składu włókien w wyrobach włókienniczych, przewiduje w pozycjach 1, 2 i 3 dwa różne uzgodnione udziały służące do obliczania składu włókien zgrzeblonych lub czesanych zawierających wełnę i/lub sierść zwierzęcą. Laboratoria nie zawsze mogą odróżnić, czy wyrób jest zgrzeblony czy czesany, i w związku z tym wyniki kontroli zgodności wyrobów włókienniczych przeprowadzanych we Wspólnocie mogą być ze sobą sprzeczne. W przypadku zaistnienia wątpliwości należy pozwolić laboratoriom na stosowanie jednolitych uzgodnionych udziałów.
(13) Nie jest wskazane zharmonizowanie wszystkich przepisów mających zastosowanie do takich wyrobów w oddzielnej dyrektywie w sprawie wyrobów włókienniczych.
(14) Załączniki III i IV, ze względu na wyjątkowy charakter określonych w nich pozycji, powinny objąć również inne wyroby zwolnione z obowiązku etykietowania, w szczególności wyroby jednorazowego użytku lub wyroby, dla których wymaga się jedynie etykietowania zbiorczego.
(15) Środki niezbędne do wprowadzenia w życie niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(5).
(16) W szczególności należy upoważnić Komisję do dostosowania załączników I i V do postępu technicznego oraz do przyjęcia nowych metod przeprowadzania analizy ilościowej mieszanek dwuskładnikowych i trójskładnikowych. Ponieważ środki te mają zasięg ogólny i mają na celu zmianę elementów innych niż istotne niniejszej dyrektywy, między innymi poprzez jej uzupełnienie, muszą zostać przyjęte zgodnie z procedurą regulacyjną połączoną z kontrolą, przewidzianą w art. 5a decyzji 1999/468/WE.
(17) Nowe elementy wprowadzone do niniejszej dyrektywy dotyczą wyłącznie procedury komitetowej. Nie wymagają one zatem transpozycji przez państwa członkowskie.
(18) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich w odniesieniu do terminów transpozycji do prawa krajowego dyrektyw określonych w załączniku VI część B,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
______(1) Dz.U. C 162 z 25.6.2008, s. 40.
(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 17 czerwca 2008 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 16 grudnia 2008 r.
(3) Dz.U. L 32 z 3.2.1997, s. 38.
(4) Zob. załącznik VI część A.
(5) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.
(6) Dz.U. L 32 z 3.2.1997, s. 1.
(7) Dz.U. L 83 z 30.3.1973, s. 1.
ZAŁĄCZNIKI