[Odesłanie prejudycjalne - Pilny tryb prejudycjalny - Współpraca wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych - Europejski nakaz aresztowania - Decyzja ramowa 2002/584/WSiSW - Artykuł 6 ust. 2 - Określenie właściwych organów sądowych - Decyzja o odroczeniu przekazania wydana przez organ niebędący wykonującym nakaz organem sądowym - Artykuł 23 - Upływ terminów przekazania - Konsekwencje - Artykuł 12 i art. 24 ust. 1 - Pozostawienie w areszcie osoby, której dotyczy wniosek, dla celów przeprowadzenia postępowania karnego w wykonującym nakaz państwie członkowskim - Artykuł y 6, 47 i 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Prawo oskarżonego do stawienia się osobiście na rozprawie]Język postępowania: niderlandzki
(2023/C 35/21)
(Dz.U.UE C z dnia 30 stycznia 2023 r.)
Sąd odsyłający
Rechtbank Amsterdam
Strony w postępowaniu głównym
Strona w postępowaniu dotyczącym europejskiego nakazu aresztowania: CJ
Sentencja
1) Artykuł 24 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584/WSiSW z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie europejskiego nakazu aresztowania i procedury wydawania osób między państwami członkowskimi, zmienionej decyzją ramową Rady 2009/299/WSiSW z dnia 26 lutego 2009 r.,
należy interpretować w ten sposób, że:
decyzja o odroczeniu przekazania, o której mowa w tym przepisie, stanowi decyzję w sprawie wykonania europejskiego nakazu aresztowania, która na podstawie art. 6 ust. 2 wspomnianej decyzji ramowej powinna zostać podjęta przez wykonujący nakaz organ sądowy. Jeżeli taka decyzja nie została wydana przez ten organ i upłynęły terminy określone w art. 23 ust. 2-4 wspomnianej decyzji ramowej, osoba, której dotyczy europejski nakaz aresztowania, powinna zostać zwolniona, zgodnie z art. 23 ust. 5 tej decyzji ramowej.
2) Artykuł 12 i art. 24 ust. 1 decyzji ramowej Rady 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, w związku z art. 6 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej
należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoją one na przeszkodzie temu, by osoba, której dotyczy europejski nakaz aresztowania i której przekazanie organom wydającego nakaz państwa członkowskiego zostało odroczone dla celów przeprowadzenia postępowania karnego wszczętego przeciwko niej w wykonującym nakaz państwie członkowskim, pozostawała w tym państwie w areszcie, na podstawie tego europejskiego nakazu aresztowania, przez czas prowadzenia rzeczonego postępowania karnego.
3) Artykuł 24 ust. 1 decyzji ramowej 2002/584, zmienionej decyzją ramową 2009/299, w związku z art. 47 akapity drugi i trzeci oraz art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej
należy interpretować w ten sposób, że:
nie stoi on na przeszkodzie odroczeniu przekazania osoby, której dotyczy europejski nakaz aresztowania, dla celów przeprowadzenia postępowania karnego wszczętego przeciwko niej w wykonującym nakaz państwie członkowskim, gdy jedynym powodem odroczenia jest fakt, że osoba ta nie zrezygnowała z przysługującego jej prawa do stawienia się osobiście przed sądami, przed którymi toczy się owo postępowanie.
