Język postępowania: polski(2019/C 413/44)
(Dz.U.UE C z dnia 9 grudnia 2019 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawicieli: K. Banks, H. Krämer, S. L. Kalėda, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Rzeczpospolita Polska
Żądania strony skarżącej
Zarzuty i główne argumenty
Po pierwsze, w przedmiocie naruszenia art. 19 ust. 1 akapit drugi TUE, Komisja podnosi, że kwestionowane przepisy (i) dopuszczają, aby treść orzeczeń sądowych mogła być kwalifikowana jako przewinienie dyscyplinarne, (ii) nie zapewniają niezależności i bezstronności Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego, do której właściwości należy kontrola decyzji wydanych w postępowaniach dyscyplinarnych, (iii) przyznają Prezesowi Izby Dyscyplinarnej Sądu Najwyższego prawo do dyskrecjonalnego wyznaczania właściwego sądu dyscyplinarnego pierwszej instancji w sprawach sędziów sądów powszechnych, tym samym nie zapewniając, aby sprawę dyscyplinarną rozstrzygał sąd "ustanowiony na mocy ustawy", (iv) nie zapewniają, aby sprawy dyscyplinarne wobec sędziów sądów powszechnych zostały rozpoznane w rozsądnym terminie, a także nie gwarantują prawa obwinionego sędziego do obrony.
Po drugie, w przedmiocie naruszenia art. 267 akapit drugi i trzeci TFUE, Komisja podnosi, że sporne przepisy krajowe dopuszczają, aby prawo sądów do kierowania do Trybunału Sprawiedliwości wniosków prejudycjalnych było ograniczone przez możliwość wszczęcia postępowania dyscyplinarnego.