(2019/C 383/62)Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 11 listopada 2019 r.)
Strony
Wnoszące odwołanie:
Silver Plastics GmbH & Co. KG (przedstawiciele: adwokaci M. Wirtz i S. Möller)
Johannes Reifenhäuser Holding GmbH & Co. KG (przedstawiciel: adwokat C. Karbaum)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszących odwołanie
Wnoszące odwołanie wnoszą do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
W zarzucie pierwszym wnoszące odwołanie utrzymują, że Sąd naruszył art. 6 ust. 3 TUE, art. 6 ust. 1 EKPC i art. 47 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w związku z zasadą bezpośredniości.
Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd dopuścił się uchybienia proceduralnego, gdyż mimo ich wielokrotnych wniosków zaniechał on wezwania jako świadka i osobistego przesłuchania pana W., zasadniczego źródła złożonego przez konkurenta L. wniosku o złagodzenie sankcji, który to wniosek został uwzględniony na niekorzyść wnoszących odwołanie. Ponadto uznał on ogólnie za niewiarygodne przedłożone na piśmie przez wnoszące odwołanie oświadczenia pana W., które są sprzeczne z wnioskiem o złagodzenie sankcji, nie wysłuchawszy pana W. w tej kwestii. Zgodnie z zasadą bezpośredniości Sąd powinien był wezwać pana W. i przesłuchać go (bezpośrednio) osobiście w tym zakresie.
W zarzucie drugim wnoszące odwołanie twierdzą, że Sąd naruszył prawo do konfrontacji ustanowione w art. 6 ust. 1 [w związku z ust. 3 lit. d)] EKPC.
Zdaniem wnoszących odwołanie, mimo że się o to wielokrotnie zwracały, Sąd odmówił przesłuchania w drodze konfrontacji pana W. jako istotnego źródła wniosku o złagodzenie sankcji, na który się wobec nich powołano. Dopuścił się on uchybienia proceduralnego, oceniając wiarygodność oświadczeń pana W. zawartych we wniosku o złagodzenie sankcji bez przyznania możliwości konfrontacji. Sąd oparł skazanie wnoszących odwołanie zasadniczo na podstawie tych oświadczeń, choć nie istniały uzasadnione powody, które by usprawiedliwiały ograniczenie prawa do konfrontacji.
W zarzucie trzecim wnoszące odwołanie powołują się na naruszenie zasady równości broni przewidzianej w art. 6 ust. 3 lit. d) EKPC.
Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd dopuścił się uchybienia proceduralnego, gdyż mimo ich wielokrotnych wniosków zaniechał przesłuchania pana W. jako świadka mogącego złożyć zeznania odciążające, chociaż w trakcie uprzedniego postępowania w sprawie grzywny Komisja spotkała się z panem W. jako zasadniczym źródłem wniosku o złagodzenie sankcji bez wiedzy wnoszących odwołanie i z ich wyłączeniem, i nie sporządziła protokołu. Także odmowa osobistego przesłuchania dalszych, wskazanych przez wnoszące odwołanie świadków mogących złożyć zeznania odciążające narusza ich zdaniem gwarantowaną im równość broni.
W zarzucie czwartym wnoszące odwołanie powołują się na naruszenie obowiązku uzasadnienia przewidzianego w art. 36 statutu Trybunału Sprawiedliwości w związku z art. 53 ust. 1 tego statutu, uzasadniając to tym, że nie jest im znane, (i) skąd Sąd wywiódł (pozytywnie) udział w rzekomo antykonkurencyjnych kontaktach, (ii) dlaczego ocenił on odciążające (pisemne) zeznania pana W. jako niewiarygodne oraz (iii) z jakich konkretnych powodów Sąd odmówił przyznania prawa do konfrontacji.
U podstaw zarzutu piątego leży domniemane naruszenie art. 23 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003 1 , jako że Sąd przyjął w zbyt daleko idący sposób istnienie jednolitego i ciągłego naruszenia.
Zgodnie z ustaleniami Sądu wnoszące odwołanie nie uczestniczyły przez cały domniemany okres naruszenia w antykonkurencyjnych zachowaniach dotyczących wszystkich obszarów produktów. Tymczasem potwierdzone przez Sąd obliczenie grzywny opiera się na obrotach ze wszystkich obszarów produktów za cały przyjęty okres naruszenia.
W zarzucie szóstym wnoszące odwołanie twierdzą, że doszło do naruszenia art. 23 ust. 2 zdanie pierwsze rozporządzenia nr 1/2003.
Zdaniem wnoszących odwołanie Sąd dopuścił się naruszenia prawa, wychodząc z założenia, że tworzą one jednostkę gospodarczą, i w związku z tym błędnie uwzględnił obroty pierwszej z wnoszących odwołanie w obliczeniu grzywny, mimo że wnoszące odwołanie wyjaśniły, dlaczego druga z wnoszących odwołanie nie wywierała decydującego wpływu na pierwszą z wnoszących odwołanie, obalając tym samym domniemanie istnienia jednostki gospodarczej zastosowane przez Sąd.
W zarzucie siódmym wnoszące odwołanie twierdzą, że obliczenie grzywny jest błędne w świetle art. 23 ust. 2 akapit drugi rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ przy obliczaniu grzywny Sąd niesłusznie uwzględnił obroty dawnej spółki zależnej drugiej z wnoszących odwołanie. Kwota grzywny przekracza zatem przewidziany w prawie pułap wynoszący 10 % obrotu karanego przedsiębiorstwa.
