(2019/C 223/01)(Dz.U.UE C z dnia 3 lipca 2019 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI, RADA UNII EUROPEJSKIEJ I KOMISJA EUROPEJSKA,
mając na uwadze, co następuje:
(1) Parlament Europejski, Rada i Komisja (zwane dalej "trzema instytucjami") zawarły w dniu 13 kwietnia 2016 r. Porozumienie międzyinstytucjonalne w sprawie lepszego stanowienia prawa 1 (zwane dalej "Porozumieniem").
(2) W pkt 26 Porozumienia trzy instytucje zwróciły uwagę na ważną rolę, jaką pełnią w prawie Unii akty wykonawcze i delegowane, oraz na to, że jeżeli korzysta się z nich w sposób efektywny, przejrzysty i w uzasadnionych przypadkach, są one nieodłącznym narzędziem lepszego stanowienia prawa, przyczyniając się do stanowienia prostych, dostosowanych do aktualnych warunków przepisów oraz ich skutecznego i szybkiego wdrożenia.
(3) W pkt 28 Porozumienia trzy instytucje przewidziały uzupełnienie Wspólnego porozumienia w sprawie aktów delegowanych, załączonego do Porozumienia, o niewiążące kryteria stosowania art. 290 i 291 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).
(4) Wdrożenie tych kryteriów może być przedmiotem corocznych dyskusji, zarówno na szczeblu politycznym, jak i technicznym, w ramach ogólnego monitorowania wdrażania Porozumienia zgodnie z jego pkt 50.
(5) Podczas gdy art. 291 ust. 2 TFUE stanowi, że jeżeli konieczne są jednolite warunki wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają uprawnienia wykonawcze Komisji lub, w należycie uzasadnionych przypadkach oraz w przypadkach określonych w artykułach 24 i 26 Traktatu o Unii Europejskiej, Radzie, celem niewiążących kryteriów jest rozgraniczenie między aktami delegowanymi i wykonawczymi, a nie między instytucjami, którym powierza się uprawnienia wykonawcze. Niniejsze niewiążące kryteria nie mają służyć określeniu czy ograniczeniu pod jakimkolwiek względem warunków wykonywania przez instytucję uprawnień powierzonych jej zgodnie z właściwymi przepisami prawa Unii, w tym z aktem podstawowym.
(6) Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej już kilkakrotnie odnosił się do konkretnych kwestii istotnych z punktu widzenia stosowania art. 290 i 291 TFUE 2 . Orzecznictwo to może w przyszłości dalej ewoluować. W stosownych przypadkach potrzebny może okazać się przegląd niewiążących kryteriów w świetle zmian w orzecznictwie,
UZGADNIAJĄ, CO NASTĘPUJE:
1 Porozumienie międzyinstytucjonalne pomiędzy Parlamentem Europejskim, Radą Unii Europejskiej a Komisją Europejską z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa (Dz.U. L 123 z 12.5.2016, s. 1).
2 Między innymi: wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 18 marca 2014 r., Komisja przeciwko Parlamentowi i Radzie (produkty biobójcze), C-427/12, ECLI:EU:C:2014:170; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 17 marca 2016 r., Parlament przeciwko Komisji (instrument "Łącząc Europę"), C-286/14, ECLI:EU:C:2016:183; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja przeciwko Parlamentowi i Radzie (mechanizm wzajemności wizowej), C-88/14, ECLI:EU:C:2015:499.
3 Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 5 września 2012 r., Parlament przeciwko Radzie, C-355/10, ECLI:EU:C:2012:516, pkt 64, 65 i 76; wyrok Trybunału z dnia 26 lipca 2017 r., Republika Czeska przeciwko Komisji, C-696/15 P, ECLI:EU:C:2017:595, pkt 78; wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 maja 2017 r. Dyson przeciwko Komisji, C-44/16 P, ECLI:EU:C:2017:357, pkt 61 i 62.
4 Wyrok Trybunału Sprawiedliwości z dnia 11 maja 2017 r. Dyson przeciwko Komisji, C-44/16 P, ECLI:EU:C:2017:357, pkt 65.
5 Wyrok Sądu z dnia 14 czerwca 2012 r., Stichting Natuur en Milieu i Pesticide Action Network Europe przeciwko Komisji, T-338/08, ECLI:EU:T:2012:300, pkt 30; wyrok Sądu z dnia 7 marca 2013 r., Bilbaína de Alquitranes i in. przeciwko ECHA, T-93/10, ECLI:EU:T:2013:106, pkt 32 i 56.
6 Wyrok Trybunału z dnia 15 października 2014 r., Parlament przeciwko Komisji, C-65/13, ECLI:EU:C:2014:2289, pkt 45; wyrok Trybunału z dnia 16 lipca 2015 r., Komisja przeciwko Parlamentowi i Radzie, C-88/14, ECLI:EU:C:2015:499, pkt 31.
7 Wyrok Trybunału z dnia 17 marca 2016 r., Parlament przeciwko Komisji, C-286/14, ECLI:EU:C:2016:183, pkt 42;