Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (siódma izba) wydanego w dniu 23 września 2009 r. w sprawie T-263/07 Estonia przeciwko Komisji, wniesione w dniu 4 grudnia 2009 r. przez Komisję Europejską(Sprawa C-505/09 P)
(2010/C 63/38)
Język postępowania: estoński
(Dz.U.UE C z dnia 13 marca 2010 r.)
Strony
Wnosząca odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: E. Kružíková, E. White i E. Randvere)
Druga strona postępowania: Republika Estońska, Republika Litewska, Republika Słowacka oraz Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej
Żądania wnoszącej odwołanie
– uchylenie zaskarżonego wyroku,
– obciążenie Republiki Estońskiej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Komisja stoi na stanowisku, że wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich (zwanego dalej "Sądem") należy uchylić z następujących względów:
1) Uznając skargę za dopuszczalną w zakresie, w jakim dotyczy ona art. 1 ust. 3 i 4, art. 2 ust. 3 i 4 oraz art. 3 ust. 2 i 3 decyzji Komisji z dnia 4 maja 2007 r. (dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Republikę Estońską zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE(1) Parlamentu Europejskiego i Rady), Sąd naruszył art. 21 statutu Trybunału Sprawiedliwości oraz art. 44 § 1 lit. c) regulaminu Sądu Pierwszej Instancji. Sąd błędnie uznał skargę za dopuszczalną w całości, mimo iż strona skarżąca podniosła zarzuty nieważności jedynie w odniesieniu do art. 1 ust. 1 i 2, art. 2 ust. 1 i 2 oraz art. 3 ust. 1.
2) Sąd naruszył art. 9 ust. 1 i 3 dyrektywy, dokonując błędnej wykładni ogólnej zasady równego traktowania, a także celu dyrektywy, w ramach ustalania zakresu kompetencji kontrolnych Komisji i jej właściwości w odniesieniu do stosowania art. 9 ust. 3 dyrektywy. Plany rozdziału uprawnień nie są klasycznymi środkami transpozycji dyrektywy, które można oceniać a posteriori. Przyznając, że każde państwo członkowskie może posługiwać się własnymi danymi, które nie są przedmiotem kontroli, stwarza się zagrożenie nierównego traktowania państw członkowskich. Określone w dyrektywie cele można osiągnąć jedynie wówczas, gdy popyt na uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych przekracza ich podaż. Górną granicę łącznej ilości podlegających rozdziałowi uprawnień należy odróżnić od łącznej ilości podlegających rozdziałowi uprawnień.
3) Sąd błędnie zinterpretował zakres zastosowania zasady dobrej administracji. Opracowanie planu rozdziału uprawnień jest zadaniem państw członkowskich, a Komisja nie posiada kompetencji do wypełniania luk występujących w takich planach, ale kompetencje do oceny kwestii zgodności planu rozdziału uprawnień z dyrektywą.
4) Sąd dokonał błędnej oceny prawnej postanowień zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim uznał, że art. 1 ust. 1 i 2, art. 2 ust. 1 i 2, a także art. 3 ust. 1 nie można oddzielić od pozostałych postanowień zawartych w decyzji Komisji, stwierdzając w konsekwencji nieważność całości tego aktu. W rzeczywistości taki nierozerwalny związek nie występuje, bowiem ze struktury oraz z uzasadnienia decyzji Komisji jasno wynika, że każdy ustęp art. 2 jest nierozerwalnie związany z odpowiednim ustępem art. 1, ale nie z innymi ustępami art. 2. To samo dotyczy poszczególnych ustępów art. 1.
______
(1) Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami [uprawnieniami do] emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275, s. 32).
