Inicjatywa Królestwa Belgii, Republiki Bułgarii, Republiki Czeskiej, Królestwa Danii, Republiki Estońskiej, Republiki Greckiej, Królestwa Hiszpanii, Republiki Francuskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Węgierskiej, Królestwa Niderlandów, Republiki Rumunii, Republiki Słowenii, Republiki Słowackiej i Królestwa Szwecji w sprawie decyzji ramowej Rady 2009/.../WSiSW z dnia ... dotyczącej przekazywania postępowań w sprawach karnych(2009/C 219/03)
(Dz.U.UE C z dnia 12 września 2009 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 31 ust. 1 lit. a) i art. 34 ust. 2 lit. b),
uwzględniając inicjatywę ...,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(1),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Unia Europejska postawiła sobie za cel utrzymanie i rozwijanie przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości.
(2) W myśl programu haskiego w sprawie wzmacniania wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości w Unii Europejskiej(2) wymaga, aby państwa członkowskie rozważyły możliwości koncentrowania ścigania w jednym państwie członkowskim w przypadku wielostronnych spraw transgranicznych, w celu zwiększenia skuteczności ścigania przestępstw, a jednocześnie zagwarantowania odpowiedniego wymierzania sprawiedliwości.
(3) Eurojust został utworzony w celu stymulowania i poprawy koordynacji dochodzeń i ścigania między właściwymi organami państw członkowskich.
(4) Decyzja ramowa Rady w sprawie zapobiegania konfliktom jurysdykcji w postępowaniu karnym i w sprawie rozstrzygania takich konfliktów(3) reguluje kwestię negatywnych skutków, jakie ma prowadzenie postępowania karnego ("postępowanie") w sprawie tych samych czynów związanych z tą samą osobą przez kilka państw członkowskich mających właściwość w tej sprawie karnej. W tej decyzji ramowej ustanawia się procedurę wymiany informacji oraz procedurę bezpośrednich konsultacji, które mają na celu zapobieganie naruszaniu zasady ne bis in idem.
(5) Konieczne jest dalsze zacieśnianie współpracy sądowej między państwami członkowskimi, po to by zwiększyć skuteczność dochodzeń i ścigania. Aby uregulować kwestię przestępstw transgranicznych, niezbędne jest ustalenie wspólnych zasad dla państw członkowskich dotyczących przekazywania postępowań. Takie zasady pomogą zapobiegać naruszaniu zasady ne bis in idem i usprawnią prace Eurojustu. Ponadto w przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości powinny istnieć wspólne ramy prawne dotyczące przekazywania postępowań między państwami członkowskimi.
(6) Trzynaście państw członkowskich ratyfikowało i stosuje europejską konwencję o przekazywaniu ścigania w sprawach karnych z dnia 15 maja 1972 r. Pozostałe państwa członkowskie nie ratyfikowały tej konwencji. Niektóre z nich, aby umożliwić innym państwom członkowskim wszczęcie postępowań, powołują się na mechanizm przewidziany w europejskiej konwencji o wzajemnej pomocy w sprawach karnych z dnia 20 kwietnia 1959 r. w związku z konwencją o wzajemnej pomocy w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej(4) z dnia 29 maja 2000 r. Inne państwa stosują umowy dwustronne lub prowadzą nieformalną współpracę.
(7) Umowa między państwami członkowskimi Wspólnot Europejskich dotyczącą przekazywania postępowań w sprawach karnych została podpisana w 1990 r. Umowa ta nie weszła jednak w życie, z braku jej ratyfikacji.
(8) W związku z tym we współpracy między państwami członkowskimi w zakresie przekazywania postępowań nie stosuje się żadnej jednolitej procedury.
(9) Niniejsza decyzja ramowa powinna ustanowić wspólne ramy prawne dotyczące przekazywania postępowań w sprawach karnych między państwami członkowskimi. Środki przewidziane w decyzji ramowej powinny prowadzić do rozszerzania zakresu współpracy między właściwymi organami państw członkowskich dzięki instrumentowi, który zwiększa skuteczność postępowań karnych i usprawnia odpowiednie wymierzanie sprawiedliwości poprzez ustanowienie wspólnych zasad regulujących warunki przekazywania postępowań karnych wszczętych w jednym państwie członkowskim do innego państwa członkowskiego.
(10) Państwa członkowskie powinny wyznaczyć właściwe organy w sposób zachęcający do stosowania zasady bezpośrednich kontaktów między tymi organami.
(11) Do celów stosowania niniejszej decyzji ramowej dane państwo członkowskie mogłoby nabyć właściwość, w przypadku gdy właściwość tę przyzna mu inne państwo członkowskie.
(12) Przyjęto Kilka decyzji ramowych dotyczących stosowania zasady wzajemnego uznawania orzeczeń w sprawach karnych do celów wykonywania wyroków w innych państwach członkowskich, w szczególności: decyzję ramową Rady 2005/214/WSiSW z dnia 24 lutego 2005 r. w sprawie stosowania zasady wzajemnego uznawania do kar o charakterze pieniężnym(5), decyzję ramową 2008/909/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków skazujących na karę pozbawienia wolności lub inny środek polegający na pozbawieniu wolności - w celu wykonania tych wyroków w Unii Europejskiej(6) oraz decyzję ramową 2008/947/WSiSW z dnia 27 listopada 2008 r. o stosowaniu zasady wzajemnego uznawania do wyroków i decyzji w sprawie zawieszenia lub warunkowego zwolnienia w celu nadzorowania przestrzegania warunków zawieszenia i obowiązków wynikających z kar alternatywnych(7). Niniejsza decyzja ramowa powinna uzupełniać stosowanie przepisów tych decyzji ramowych i nie należy interpretować jej w sposób wykluczający ich stosowanie.
(13) Stosując niniejszą decyzję ramową, powinno się brać pod uwagę uzasadnione interesy podejrzanych i ofiar. Żadnego przepisu niniejszej decyzji ramowej nie należy jednak interpretować jako przepisu naruszającego uprawnienia właściwych organów sądowych do decydowania o przekazaniu postępowania.
(14) Żadnego przepisu niniejszej decyzji ramowej nie należy interpretować jako przepisu wpływającego na prawo osób do przedstawienia argumentacji, zgodnie z którą ściganie danych osób powinno przebiegać na terenie ich własnej jurysdykcji lub innej jurysdykcji, jeżeli prawo takie jest przewidziane w przepisach krajowych.
(15) Należy zachęcać właściwe organy do konsultowania się między sobą, przed wystąpieniem o przekazanie postępowania i zawsze, gdy uzna się to za stosowne, w celu ułatwienia sprawnego i skutecznego stosowania niniejszej decyzji ramowej.
(16) Gdy postępowanie zostało przekazane zgodnie z niniejszą decyzją ramową, organ przyjmujący powinien stosować prawo i procedury krajowe.
(17) Niniejsza decyzja ramowa nie stanowi podstawy prawnej zatrzymywania osób w celu ich przekazania do innego państwa członkowskiego, po to by państwo to mogło prowadzić postępowanie przeciwko danej osobie.
(18) Niniejsza decyzja ramowa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej i wyrażonymi w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, w szczególności, w jej rozdziale VI. Żaden z przepisów niniejszej decyzji ramowej nie powinien być interpretowany jako zakaz odmowy współpracy, jeżeli istnieją obiektywne przesłanki, aby przypuszczać, że postępowanie zostało wszczęte w celu ukarania danej osoby ze względu na jej płeć, rasę, religię, pochodzenie etniczne, obywatelstwo, język, poglądy polityczne lub orientację seksualną albo że jej sytuacja może być bardziej niekorzystna z któregokolwiek z tych powodów,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ RAMOWĄ:
Sporządzono w ...
|
W imieniu Rady |
|
... |
|
Przewodniczący |
______
(1) Opinia ...
(2) Dz.U. C 53 z 3.3.2005, s. 1.
(3) Dokument 8535/09.
(4) Dz.U. C 197 z 12.7.2000, s. 3.
(5) Dz.U. L 76 z 22.3.2005, s. 16.
(6) Dz.U. L 327 z 5.12.2008, s. 27.
(7) Dz.U. L 337 z 16.12.2008, s. 102.