Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca eksploatacji linij regularnej komunikacji powietrznej. Warszawa.1930.05.09.

KONWENCJA

między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Rumunji, dotycząca eksploatacji linji regularnej komunikacji powietrznej, podpisana w Warszawie dn. 9 maja 1930 r. ^*

Przekład.

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

MY, IGNACY MOŚCICKI,

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ,

wszem wobec i każdemu zosobna, komu o tem wiedzieć należy, wiadomem czynimy:

Dnia dwudziestego maja tysiąc dziewięćset trzydziestego roku, została podpisana w Warszawie pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Królestwa Rumunji Konwencja, dotycząca eksploatacji linij regularnej komunikacji powietrznej, o następującem brzmieniu dosłownem:

KONWENCJA

między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Rumunji o eksploatacji linij regularnej komunikacji powietrznej.

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

i

JEGO KRÓLEWSKA MOŚĆ KRÓL RUMUNJI

ożywieni jednakowem pragnieniem regulowania, ułatwienia i popierania rozwoju komunikacyj powietrznych w obydwóch krajach postanowili na mocy Konwencji, urządzającej żeglugę powietrzną,

podpisanej w Paryżu, dn. 13 października 1919 r. zawrzeć w tym celu Konwencję i mianowali swoich pełnomocników:

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej:

Panów: Adama TARNOWSKIEGO, Naczelnika Wydziału w Ministerstwie Spraw Zagranicznych i Czesława FILIPOWICZA, inżyniera. Naczelnika Wydziału w Ministerstwie Komunikacji,

Jego Królewska Mość Król Rumunji:

Pana Jerzego CRETZIANO. swego Posła Nadzwyczajnego i Ministra Pełnomocnego w Warszawie,

KTÓRZY po wymianie swych pełnomocnictw, uznanych za dobre i sporządzone w należytej formie, zgodzili się na następujące postanowienia:

Artykuł  1.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej udzieli rumuńskiemu przedsiębiorstwu lotniczemu, wskazanemu przez Rząd Rumuński, zezwolenia, potrzebnego do eksploatacji na obszarze polskim linji komunikacji powietrznej Warszawa - Bukareszt i zpowrotem.

Rząd Królestwa Rumunji udzieli polskiemu przedsiębiorstwu lotniczemu, wskazanemu przez Rząd Polski, zezwolenia potrzebnego do eksploatacji na obszarze rumuńskim tej samej linji Bukareszt Warszawa i zpowrotem.

Powyższa linja komunikacji lotniczej będzie eksploatowana przez te dwa przedsiębiorstwa na zasadach całkowitej wzajemności.

Artykuł  2.

Ustalanie nowych linij lotniczych, innych niż przewidziane w art. 1-ym, będzie mogło być dokonane na mocy umowy między dwoma umawiającymi się Rządami.

Wszystkie postanowienia niniejszej Konwencji będą miały zastosowanie również i do nowych linij.

Artykuł  3.

Szlaki linij lotniczych, miejsca przeznaczone do przelotu granic oraz lotniska paszportowocelne będą wyznaczone przez każdą z Umawiających się Stron i podane do wiadomości drugiej Umawiającej się Strony w ciągu dni czterdziestu od daty podpisania niniejszej Konwencji.

Artykuł  4.

Umawiające się Strony, każda na swym obszarze, poczynią zarządzenia konieczne dla zapewnienia przedsiębiorstwom koncesjonowanym korzystania z lotnisk, urządzeń i służby technicznej na szlaku linji, o której mowa w art. 1-ym na tych samych warunkach co przedsiębiorstwom lotniczym krajowym.

Artykuł  5.

W wypadku, gdyby na obszarze jednej z Umawiających się Stron przedsiębiorstwo lotnicze drugiej Umawiającej się Strony nie mogło użytkować urządzeń technicznych niezbędnych do eksploatacji regularnej linji swej, przedsiębiorstwo to będzie mogło wybudować na wyżej wspomnianym obszarze potrzebne urządzenia na warunkach, które zostaną określone przez właściwą władzę lotniczą tej Strony Umawiającej się, gdzie, na żądanie wymienionego przedsiębiorstwa, budowy winny być wzniesione.

Artykuł  6.

Obydwie Umawiające się Strony przyznają zgodnie przedsiębiorstwu polskiemu w Rumunji i przedsiębiorstwu rumuńskiemu w Polsce prawo kabotażu t. j. prawo przewożenia samolotami osób, bagażu i towarów pomiędzy lotniskami położonemi wewnątrz każdego kraju na szlaku omawianej linji. Prawo kabotażu będzie wyraźnie uznane dla każdej linji w koncesjach, wydanych obu przedsiębiorstwom.

Wymówienie prawa kabotażu winno mieć miejsce za uprzedniem 6-cio miesięcznem zawiadomieniem.

Artykuł  7.

Obie Umawiające się Strony zobowiązują się zapewnić w granicach obowiązujących ustaw i przepisów przedsiębiorstwom, o których mowa, ułatwienia w celu przyśpieszenia załatwienia formalności celnych i administracyjnych, dotyczących przewozów powietrznych osób, bagażu i towarów.

Artykuł  8.

Samoloty przeznaczone do eksploatacji linij przewidzianych w art. 1-ym i 2-im, jak również silniki wbudowane do tych samolotów, części zapasowe (łącznie z silnikami zapasowemi), wszelkie przedmioty konieczne do urządzenia płatowców lub do ich konserwacji, będą wolne od opłat celnych w obu Państwach, pod warunkiem, że wszystkie wyżej wspomniane przedmioty i materjały będą wwiezione do użytku tymczasowego i, że zostaną wywiezione zpowrotem do kraju pochodzenia w ciągu jednego roku.

Na wniosek przedsiębiorstwa koncesjonowanego powyższy termin wywozu może być przez właściwe władze przedłużony.

Wyżej wymienione przedmioty będą pozostawały pod dozorem zarządu celnego i będą mogły być używane tylko na potrzeby eksploatacji linij lotniczych, przewidzianych w niniejszej Konwencji.

Przedmioty i materjały zużyte lub uszkodzone, za. które przy przewozie nie uiszczono cła, powinny być albo zpowrotem wywiezione do kraju pochodzenia, albo poddane formalnościom celnym, albo zniszczone pod dozorem urzędowym.

Przy ocleniu tych przedmiotów i materjałów będą miały zastosowanie wszystkie ulgi i ułatwienia dopuszczalne przez ustawodawstwo krajowe.

Podróżni, bagaże i towary w tranzycie będą pozostawały pod dozorem celnym. Bagaże jak również i towary będą zwolnione od wszelkich opłat celnych.

Artykuł  9.

W razie przymusowego lądowania lub innego wypadku ze statkami powietrznemi przedsiębiorstw koncesjonowanych, władze miejscowe będą obowiązane do udzielania im, za zwrotem rzeczywistych kosztów takiej samej pomocy, jaka jest przewidziana w obowiązujących przepisach dla statków powietrznych krajowych.

Artykuł  10.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane będą obowiązane:

a) przestrzegać postanowień Konwencji, urządzającej żeglugę powietrzną, podpisanej w Paryżu, dn. 13 października 1919 r.,

b) stosować się na obszarze drugiej Umawiającej się Strony do wszystkich obowiązujących ustaw i przepisów,

c) zatrudniać na obszarze drugiej Umawiającej się Strony tylko obywateli polskich lub rumuńskich.

Zatrudnianie obywateli państw trzecich może mieć miejsce tylko za wspólnem porozumieniem pomiędzy właściwemi władzami lotniczemi obydwóch Umawiających się Stron.

Artykuł  11.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane będą zobowiązane do przewozu poczty lotniczej na warunkach ustalonych w umowach, które będą zawarte między temi przedsiębiorstwami a zarządami pocztowemi obydwóch krajów, na podstawie układu poprzednio zawartego między temi dwoma zarządami.

Artykuł  12.

Przedsiębiorstwa koncesjonowane nie będą mogły odstępować ani całkowicie ani częściowo swych koncesyj innym przedsiębiorstwom bez zgody władz lotniczych ich własnego kraju.

Artykuł  13.

Każda z Umawiających się Stron zastrzega sobie prawo wyznaczenia w każdym czasie innego przedsiębiorstwa krajowego lotniczego w miejsce przedsiębiorstwa koncesjonowanego. W tym wypadku udzielona koncesja utraci swą ważność i nowa analogiczna koncesja będzie bezzwłocznie wydana nowemu przedsiębiorstwu. Przedsiębiorstwo odwołane przez jedną z Umawiających się Stron nie będzie mogło z tego powodu żądać żadnego odszkodowania od drugiej Umawiającej się Strony.

Artykuł  14.

W wypadku przekroczenia postanowień niniejszej Konwencji każda z obydwóch Umawiająch się Stron będzie mogła żądać odwołania winnych pracowników. W wypadku powtarzających się wykroczeń, bądź też wykroczenia ciężkiego, będzie ona mogła żądać odwołania przedsiębiorstwa lotniczego.

Artykuł  15.

Sporadyczny przewóz zarobkowy osób i towarów z obszaru jednej z Umawiających się Stron na obszar drugiej Umawiającej się Strony lub tranzytem ponad tym obszarem może się odbywać jedynie na zasadzie specjalnego zezwolenia wydanego przez właściwe władze lotnicze tej ostatniej Umawiającej się Strony. Dla wyżej przewidzianych przewozów tranzytem lądowanie na jednem z lotnisk paszportowo-celnych kraju tranzytowego jest obowiązkowe.

Artykuł  16.

W wypadku, gdyby jedna z Umawiających się Stron przestała należeć do Konwencji, urządzającej żeglugę powietrzną, podpisanej dn. 13 października 1919 r., Konwencja niniejsza pozostanie w mocy, będzie ona jednak poddana rewizji.

Artykuł  17.

Szczegóły zastosowania niniejszej Konwencji: będą ustalone w porozumieniu specjalnem, które będzie zawarte bezpośrednio pomiędzy dwiema właściwemi władzami lotniczemi obydwu Umawiających się Stron.

Artykuł  18.

Spory jakieby powstały co. do stosowania niniejszej Konwencji, o ile nie mogłyby być załatwione w drodze dyplomatycznej, będą poddane na żądanie jednej ze Stron Umawiających się rozstrzygnięciu Sądu Rozjemczego. Sąd ten będzie utworzony w sposób następujący: w ciągu miesiąca od chwili zakomunikowania przez jedną z Umawiających się Stron drugiej Umawiającej się Stronie żądania utworzenia Sądu Rozjemczego, każda z Umawiających się Stron mianuje jednego sędziego-rozjemcę.

Jeżeli jedna z Umawiających się Stron nie wyznaczy sędziego rozjemcy w terminie wyżej podanym, druga Umawiająca się Strona będzie miała prawo zwrócić się do Prezydenta Republiki Francuskiej z prośbą o zamianowanie tegoż sędziego-rozjemcy.

W ciągu następnego miesiąca sędziowie rozjemcy zbiorą się w celu obrania, we wspólnem porozumieniu superarbitra.

Jeżeli sędziowie-rozjemcy nie dojdą do porozumienia co do wyboru superarbitra, każda ze Stron wyznaczy państwo, trzecie i te państwa trzecie w ten sposób wyznaczone dokonają mianowania superarbitra bądź we wspólnem porozumieniu, bądź też proponując każde nazwisko i pozastawiająć następnie losowaniu wybór pomiędzy kandydatami.

Rozstrzygnięcia Sądu Rozjemczego będą miały moc obowiązującą dla Umawiających się stron.

Koszta postępowania rozjemczego zostaną ustalone przez Sąd i będą ponoszone po połowie przez obydwie Umawiające się Strony.

Artykuł  19.

Konwencja niniejsza będzie ratyfikowana i dokumenty ratyfikacyjne zostaną wymienione w Bukareszcie w możliwie krótkim czasie.

Wejdzie ona w życie trzydziestego dnia po wymianie ratyfikacyj i będzie ważna do dnia 31 grudnia 1940 roku; począwszy od dnia 31 grudnia 1931 r. będzie ona mogła być poddana rewizji na żądanie jednej z Umawiających się Stron.

Po upływie tego pierwszego okresu czasu Konwencja będzie odnawiana milcząco na okresy 5-cio-letnie, jeżeli jej wymówienie nie zostanie podane do wiadomości przez jedną z Umawiających się Stron drugiej Umawiającej się Stronie co najmniej na 2 lata przed wygaśnięciem danego okresu czasu.

Sporządzono w Warszawie w 2-ch egzemplarzach dnia 9 maja. 1930 roku.

Na dowód czego pełnomocnicy podpisali Konwencję niniejszą i wycisnęli na niej swe pieczęcie.

(-) Adam Tarnowski (-) G. Cretziano

(-) Czesiów Filipowicz

Zaznajomiwszy się z powyższą Konwencją, uznaliśmy ją i uznajemy za słuszną, zarówno w całości, jak i każde z zawartych w niej postanowień; oświadczamy, że jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona i przyrzekamy, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydaliśmy Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej.

W Warszawie, dn. 1 września 1930 r.

* Z dniem 24 sierpnia 1934 r. nin. konwencja zostaje uzupełniona przez Układ dodatkowy do konwencji dotyczącej eksploatacji linij komunikacji powietrznej (Dz.U.34.71.680).

• Identyfikator: Dz.U.1930.93.725
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Rumunia-Polska. Konwencja dotycząca eksploatacji linij regularnej komunikacji powietrznej. Warszawa.1930.05.09.
• Data aktu: 09/05/1930
• Data ogłoszenia: 30/12/1930
• Data wejścia w życie: 20/12/1930