a także mając na uwadze, co następuje:(1) Unia jest zaangażowana w działania na rzecz rozwijania zrównoważonego, konkurencyjnego, bezpiecznego i niskoemisyjnego systemu energetycznego. Unia energetyczna i ramy polityki klimatyczno-energetycznej do 2030 r. ustanawiają ambitne zobowiązania Unii do dalszej redukcji emisji gazów cieplarnianych o co najmniej 40 % do 2030 r. w porównaniu z 1990 r., do zwiększenia udziału zużycia energii ze źródeł odnawialnych oraz do uzyskania oszczędności energii zgodnie z poziomem ambicji Unii, wzmacniając bezpieczeństwo energetyczne, konkurencyjność i zrównoważony rozwój Unii. W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE 1 zmienionej dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2002 2 wyznaczono główny cel w zakresie efektywności energetycznej, tj. osiągnięcie oszczędności wynoszących co najmniej 32,5 % na poziomie Unii do 2030 r. W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 3 ustanowiono wiążący cel polegający na zapewnieniu 32 % udziału energii ze źródeł odnawialnych na poziomie Unii do 2030 r.
(2) Budynki mają zasadnicze znaczenie dla unijnej polityki efektywności energetycznej, ponieważ odpowiadają za prawie 40 % zużycia energii końcowej.
(3) Porozumienie klimatyczne z Paryża przyjęte w 2015 r. na zakończenie 21. Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w Sprawie Zmian Klimatu (COP 21) stymuluje wysiłki Unii na rzecz dekarbonizacji jej zasobów budowlanych. Jako że na ogrzewanie i chłodzenie przeznacza się prawie 50 % zużycia energii końcowej w Unii, z czego 80 % przypada na budynki, osiągnięcie celów Unii w dziedzinie energii i klimatu jest powiązane z jej wysiłkami na rzecz renowacji zasobów budowlanych, co wymaga priorytetowego potraktowania efektywności energetycznej, zastosowania zasady "efektywność energetyczna przede wszystkim" oraz rozważenia stosowania odnawialnych źródeł energii.
(4) Komisja podkreśliła znaczenie efektywności energetycznej i roli sektora budynków dla osiągnięcia celów Unii w dziedzinie energii i klimatu oraz dla przejścia na czystą energię w swoim komunikacie "Efektywność energetyczna i jej wkład w bezpieczeństwo energetyczne a ramy polityczne dotyczące klimatu i energii do roku 2030" 4 , w swoim komunikacie w sprawie strategii ramowej na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu 5 oraz w swoim komunikacie w sprawie europejskiej długoterminowej wizji strategicznej dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki 6 . W ostatnim z tych komunikatów podkreślono, że środki w zakresie efektywności energetycznej powinny odegrać kluczową rolę w osiąganiu neutralnej dla klimatu gospodarki do 2050 r. i zmniejszeniu zużycia energii aż o połowę w porównaniu z rokiem 2005.
(5) Pełne wdrożenie i egzekwowanie istniejącego prawodawstwa w dziedzinie energii uznano za najważniejszy priorytet w tworzeniu unii energetycznej.
(6) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/31/UE 7 ("dyrektywa w sprawie charakterystyki energetycznej budynków") w połączeniu z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE 8 i rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1369 9 stanowi najważniejszy akt prawny odnoszący się do problematyki efektywności energetycznej w budynkach w kontekście celów w zakresie efektywności energetycznej do 2030 r. W dyrektywie w sprawie charakterystyki energetycznej budynków wyznaczono dwa cele pomocnicze, a mianowicie: przyspieszenie renowacji istniejących budynków do 2050 r. oraz wsparcie modernizacji wszystkich budynków za pomocą inteligentnych technologii i wyraźniejszego powiązania z czystą mobilnością.
(7) W 2018 r. dyrektywa w sprawie charakterystyki energetycznej budynków została zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/844 10 , aby przyspieszyć proces modernizacji budynków w Unii.
(8) Należy zoptymalizować charakterystykę energetyczną systemów technicznych budynku, ponieważ wywiera ona istotny wpływ na ogólną charakterystykę energetyczną budynku. Istotne jest zapewnienie, aby proces poprawy charakterystyki energetycznej budynków był przeprowadzany zgodnie ze zintegrowanym podejściem i aby uwzględniał zarówno środki dotyczące przegród zewnętrznych, jak i środki dotyczące systemów technicznych budynku.
(9) Należy zapewnić, aby w przepisach krajowych transponujących art. 8 ust. 1 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków ustanowiono wymagania systemowe dla szerokiej grupy systemów technicznych budynków i zapewniono ich egzekwowanie oraz aby wprowadzono nowe wymogi dotyczące instalacji urządzeń samoregulujących w budynkach.
(10) Aby osiągnąć cele polityki w zakresie efektywności energetycznej budynków, należy poprawić przejrzystość świadectw charakterystyki energetycznej. Podmioty odpowiedzialne za przyjmowanie przepisów krajowych transponujących wymagania ustanowione w art. 8 ust. 9 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków są zobowiązane do zapewnienia dokumentowania ogólnej charakterystyki energetycznej zmienionej części lub - w stosownych przypadkach - całego systemu do celów certyfikacji budynków i kontroli ich zgodności w przypadku instalacji, wymiany lub udoskonalania takich systemów technicznych budynku, jak: systemy służące do ogrzewania pomieszczeń, systemy klimatyzacji lub systemy podgrzewania wody.
(11) Innowacje i nowe technologie umożliwiają również wspieranie przez budynki ogólnej niskoemisyjności gospodarki, w tym w sektorze transportu. Budynki mogą na przykład przyczynić się do rozwoju infrastruktury niezbędnej do inteligentnego ładowania pojazdów elektrycznych, co może stanowić dla państw członkowskich podstawę, o ile się na to zdecydują, do wykorzystania akumulatorów samochodowych jako źródła energii.
(12) Pojazdy elektryczne stanowią istotny element przejścia na czystą energię w oparciu o środki w zakresie efektywności energetycznej, paliw alternatywnych, energii ze źródeł odnawialnych i innowacyjnych rozwiązań w zakresie zarządzania elastycznością energetyczną. Można skutecznie wykorzystywać kodeksy budowlane aby wprowadzać konkretne wymagania w celu wsparcia instalowania infrastruktury do ładowania na parkingach w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych. Podmioty odpowiedzialne za przyjmowanie przepisów krajowych transponujących wymagania ustanowione w art. 8 ust. 2-8 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków są zobowiązane do zapewnienia instalowania infrastruktury do ładowania pojazdów elektrycznych na parkingach budynków.
(13) Stosując wymagania określone w art. 8 ust. 2-8 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, państwa członkowskie powinny rozważyć potrzebę całościowego i spójnego planowania miejskiego oraz propagowania alternatywnych, bezpiecznych i zrównoważonych rodzajów transportu i infrastruktury je wspierającej, na przykład przez tworzenie specjalnej infrastruktury parkingowej dla rowerów elektrycznych i dla pojazdów dla osób o ograniczonej sprawności ruchowej.
(14) Państwa członkowskie powinny ustanowić środki ułatwiające instalowanie infrastruktury do ładowania z myślą o przekraczaniu barier, takich jak sprzeczne bodźce i komplikacje administracyjne, jakie poszczególni właściciele napotykają podczas prób instalowania punktu ładowania na swoim miejscu parkingowym.
(15) W kontekście przeprowadzenia cyfryzacji sektora budynków, co przyczyniłoby się do usprawnienia powstawania inteligentnych domów i wspólnot korzystających z dobrej łączności, należy zapewnić ukierunkowane zachęty, aby wspierać systemy przygotowane do obsługi inteligentnych sieci i rozwiązania cyfrowe w środowisku zbudowanym.
(16) Ważne jest zwiększenie wiedzy właścicieli budynków i ich użytkowników na temat wartości związanej z automatyką budynku i elektronicznym monitorowaniem systemów technicznych budynku, a także dać użytkownikom pewność co do faktycznych oszczędności z tytułu tych nowych ulepszonych funkcjonalności.
(17) Aby zapewnić początkową oraz trwałą charakterystykę energetyczną systemów ogrzewania, klimatyzacji i wentylacji, należy opracować programy przeglądów w celu zagwarantowania osiągnięcia możliwie jak najlepszych rezultatów. W art. 14 i 15 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynku rozszerzono zakres systemów technicznych budynku podlegających obowiązkowym, regularnie przeprowadzanym przeglądom lub alternatywnym środkom. We wspomnianych artykułach przewidziano ponadto rozwiązania alternatywne wobec przeglądów bazujące na automatyce i sterowaniu lub monitorowaniu elektronicznym oraz ustanowiono nowe wymogi w zakresie instalacji systemów automatyki i sterowania w niektórych budynkach niemieszkalnych.
(18) Automatyka budynków i elektroniczne monitorowanie systemów technicznych budynku okazały się skutecznymi środkami zastępczymi dla przeglądów, w szczególności w przypadku dużych systemów. Sprawia to, że charakteryzują się one ogromnym potencjałem opłacalnego uzyskania znacznych oszczędności energii zarówno dla konsumentów, jak i dla przedsiębiorstw. Instalację takich urządzeń należy uznać za opłacalną alternatywę dla przeglądów w dużych budynkach niemieszkalnych i budynkach wielorodzinnych o dostatecznej wielkości, ponieważ stosowanie takich rozwiązań pozwala uzyskać atrakcyjny zwrot z inwestycji i umożliwia podejmowanie działań na podstawie dostarczonych informacji, a tym samym uzyskiwanie oszczędności energii na przestrzeni czasu. Wdrożenie wymogów ustanowionych w art. 14 ust. 4 i art. 15 ust. 4 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków pozwoli zapewnić instalowanie systemów automatyki i sterowania w budynkach niemieszkalnych, w których znamionowa moc użyteczna systemów ogrzewania lub klimatyzacji przekracza określony próg i w których jest to technicznie i ekonomicznie wykonalne.
(19) Aby osiągnąć cele polityki w zakresie efektywności energetycznej budynków, należy poprawić przejrzystość obliczeń charakterystyki energetycznej poprzez zapewnienie, aby wszystkie parametry niezbędne zarówno w odniesieniu do certyfikacji, jak i do minimalnych wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej, były określone i stosowane jednolicie w całej Unii.
(20) W załączniku I do dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków wprowadzono zmiany mające na celu zapewnienie określonego stopnia przejrzystości przy obliczaniu wskaźników energii pierwotnej, aby zagwarantować, że przegrody zewnętrzne budynku będą odgrywały kluczową rolę w tym kontekście, oraz aby rozstrzygnąć kwestie związane z funkcją, jaką pełnią odnawialne źródła energii znajdujące się na miejscu i w innej lokalizacji.
(21) Państwa członkowskie mają wprowadzić w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne transponujące dyrektywę (UE) 2018/844 do dnia 10 marca 2020 r.
(22) Pełna transpozycja i skuteczne wdrożenie zmienionej dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków mają zasadnicze znaczenie dla wspierania osiągnięcia celów w zakresie efektywności energetycznej do 2030 r. i umożliwienia Unii osiągnięcia pełnej niskoemisyjności krajowych zasobów budowlanych do 2050 r.
(23) Dyrektywa w sprawie charakterystyki energetycznej budynków pozostawia państwom członkowskim szeroki margines swobody przy opracowywaniu przepisów budowlanych i wdrażaniu wymogów technicznych dotyczących renowacji, certyfikatów budowlanych i systemów technicznych budynku w sposób, który najlepiej pasuje do krajowych warunków klimatycznych i zasobów budowlanych. Celem niniejszego zalecenia jest wyjaśnienie istoty tych wymogów technicznych oraz różnych sposobów osiągnięcia celów dyrektywy. Przedstawiono w nim również doświadczenia i najlepsze praktyki, które Komisja zaobserwowała wśród państw członkowskich.
(24) Komisja zobowiązuje się do ścisłej współpracy z państwami członkowskimi nad transpozycją i skutecznym wdrażaniem dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków. W tym celu przygotowano niniejsze zalecenie, w którym wyjaśniono bardziej szczegółowo, w jaki sposób należy interpretować i stosować niektóre przepisy dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków w kontekście transpozycji krajowej. Celem jest w szczególności zapewnienie, aby wszystkie państwa członkowskie opracowywały swoje środki transpozycji w jednolity sposób. Niniejsze zalecenie nie zmienia skutków prawnych dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków i pozostaje bez uszczerbku dla wiążącej wykładni przepisów tej dyrektywy dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości. Niniejsze zalecenie dotyczy tych kwestii zawartych w dyrektywie w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, które są skomplikowane z prawnego punktu widzenia, trudne do przetransponowania i które potencjalnie mogą mieć duży wpływ na efektywność energetyczną budynków. W niniejszym zaleceniu skoncentrowano się na przepisach dotyczących modernizacji budynków i dotyczących art. 2, 8, 14 i 15 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków oraz załącznika I do tej dyrektywy, które obejmują przepisy dotyczące systemów technicznych budynku i przeprowadzania ich przeglądu, elektromobilności oraz obliczania charakterystyki energetycznej budynków. Przepisy dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków dotyczące renowacji omówiono w osobnym zaleceniu.
(25) W związku z tym niniejsze zalecenie powinno umożliwić państwom członkowskim osiągnięcie znacznego oddziaływania pod względem modernizacji ich zasobów budowlanych,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ZALECENIE:
1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie efektywności energetycznej, zmiany dyrektyw 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchylenia dyrektyw 2004/8/WE i 2006/32/WE (Dz.U. L 315 z 14.11.2012, s. 1).
2 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2002 z dnia 11 grudnia 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2012/27/UE w sprawie efektywności energetycznej (Dz.U. L 328 z 21.12.2018, s. 210).
3 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2001 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych (Dz.U. L 328 z 21.12.2018, s. 82).
4 Ocena skutków towarzysząca dokumentowi komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego i Rady - Efektywność energetyczna i jej wkład w bezpieczeństwo energetyczne a ramy polityczne dotyczące klimatu i energii do roku 2030 (SWD(2014) 255 final).
5 Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów i Europejskiego Banku Inwestycyjnego - Strategia ramowa na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu (COM(2015) 80 final).
6 Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiej, Rady Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów i Europejskiego Banku Inwestycyjnego - "Czysta planeta dla wszystkich - Europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki" (COM(2018) 773 final).
7 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/31/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (Dz.U. L 153 z 18.6.2010, s. 13).
8 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (Dz.U. L 285 z 31.10.2009, s. 10).
9 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1369 z dnia 4 lipca 2017 r. ustanawiające ramy etykietowania energetycznego i uchylające dyrektywę 2010/30/UE (Dz.U. L 198 z 28.7.2017, s. 1).
10 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/844 z dnia 30 maja 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2010/31/UE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków i dyrektywę 2012/27/UE w sprawie efektywności energetycznej (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 75).
11 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej (wersja przekształcona) została przyjęta przez Parlament Europejski w pierwszym czytaniu w dniu 26 marca 2019 r., po osiągnięciu tymczasowego porozumienia w drodze negocjacji międzyinstytucjonalnych. Przyjęcie przez Radę przewidziano na maj 2019 r., po czym nastąpi publikacja w Dzienniku Urzędowym.
12 Państwa członkowskie będą musiały zdecydować, w jaki sposób transponować pojęcie "na miejscu", w przypadkach gdy system nie znajduje się w budynku lub na budynku. W rozróżnieniu między systemami "na miejscu" i poza nim mogłoby pomóc kryterium, czy system wytwarzania energii elektrycznej łączy się z siecią elektroenergetyczną, czy też nie.
13 Definicję "systemu klimatyzacji" przedstawiono już przed zmianą i nie została ona zmieniona w dyrektywie w sprawie charakterystyki energetycznej budynków. Definicja "systemu ogrzewania" jest nowa w dyrektywie w sprawie charakterystyki energetycznej budynków.
14 Dyrektywa w sprawie charakterystyki energetycznej budynków odnosi się zarówno do »systemu ogrzewania«, jak i do »systemu ogrzewania pomieszczeń« - te dwa terminy są w rozumieniu dyrektywy równoważne.
15 Dyrektywa w sprawie charakterystyki energetycznej budynków odnosi się zarówno do »systemu klimatyzacji«, jak i do »systemu chłodzenia pomieszczeń« - te dwa terminy są w rozumieniu dyrektywy równoważne.
16 Takie informacje wchodzą w skład informacji o produkcie wymaganych zgodnie z przepisami różnych rozporządzeń dotyczących ekoprojektu mającymi zastosowanie do produktów do ogrzewania i chłodzenia.
17 Na przykład: kocioł, pompa ciepła, opór elektryczny, słoneczne kolektory akumulacyjne itp. Należy wziąć to pod uwagę przy ustalaniu, czy dany system znajduje się powyżej, czy też poniżej progu 70 kW w trakcie przeglądu.
19 Np. włoska norma UNI CEI 11352, która zawiera ogólne wymagania, listy kontrolne do sprawdzenia wymagań organizacji i zawartości oferty usług oraz listę kontrolną i konkretne odniesienia do załącznika XIII do dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej lub hiszpańska norma UNE 216701 "Clasificación de proveedores de servicios energéticos" do celów klasyfikacji dostawców usług energetycznych.
22 Zob. sekcje 2.2.4, 2.3.3.1 i 2.3.3.3.b).
23 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie zarządzania unią energetyczną i działaniami w dziedzinie klimatu, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 663/2009 i (WE) nr 715/2009, dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 94/22/WE, 98/70/WE, 2009/31/WE, 2009/73/WE, 2010/31/UE, 2012/27/UE i 2013/30/UE, dyrektyw Rady 2009/119/WE i (UE) 2015/652 oraz uchylenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (Dz.U. L 328 z 21.12.2018, s. 1).
24 Państwa członkowskie są zobowiązane do przedstawienia pierwszej ostatecznej wersji krajowego planu w dziedzinie energii i klimatu do końca 2019 r. Krajowy plan w dziedzinie energii i klimatu zostanie następnie zaktualizowany w 2023 r. (projekt) i 2024 r. (ostateczna aktualizacja). Od marca 2023 r., a następnie co 2 lata państwa członkowskie muszą również przedkładać sprawozdanie z postępów w kontekście krajowego planu w dziedzinie energii i klimatu.
25 Przedmiotowa definicja jest zbliżona do definicji ustanowionej w normie EN 15232.
26 W tym kontekście sformułowanie "automatyczne" oznacza, że urządzenie zapewnia możliwość automatycznej regulacji mocy grzewczej w przypadku zmiany temperatury otoczenia na podstawie wcześniej skonfigurowanych ustawień. Same ustawienia są jednak zazwyczaj konfigurowane ręcznie przez użytkowników (np. ręczna regulacja ustawień temperatury za pomocą termostatycznego zaworu kaloryferowego).
27 Na przykład, jeżeli budynek lub moduł budynku jest wyposażony w więcej niż jeden system ogrzewania, stosowny wymóg mógłby mieć zastosowanie wyłącznie do jednego z tych systemów, o ile zagwarantowano by oczekiwaną zdolność.
28 Urządzenia samoregulujące mogą, ale nie muszą, być urządzeniami elektronicznymi (np. termostatyczny zawór kaloryferowy); w tym kontekście istotna jest zdolność samoregulacji, a nie technologia jako taka.
29 Oznacza to w szczególności, że w przypadku wymiany źródeł ciepła w istniejącym budynku wyposażonym w system chłodzenia pomieszczeń, który nie posiada funkcji samoregulacji na poziomie pomieszczenia lub strefy, wymóg instalacji urządzeń samoregulujących na poziomie pomieszczenia lub strefy nie obejmowałby systemu chłodzenia pomieszczeń.
30 Choć większość systemów chłodzenia pomieszczeń jest i tak wyposażona w zdolność samoregulacji, w przepisach dotyczących ekoprojektu nie przewidziano takiego wymogu.
31 Przykłady te mają charakter ilustracyjny. Stosowanie regulacji na poziomie strefy może być uzasadnione również w innych przypadkach.
32 Takie uzasadnienie może na przykład opierać się na badaniach naukowych, których wyniki wspierałyby twierdzenie, że w omawianych przypadkach preferowanym rozwiązaniem byłoby zastosowanie regulacji na poziomie strefy.
33 Jeżeli system ogrzewania lokalnego i podłączone do niego budynki są własnością różnych podmiotów.
34 Jeżeli wymóg wywiera jednocześnie wpływ na dużą liczbę budynków, co mogłoby wiązać się z koniecznością poniesienia nadmiernie wysokich kosztów. W takich przypadkach powinno się jednak stosować warunki dotyczące możliwości realizacji z ekonomicznego punktu widzenia określone przez państwa członkowskie.
35 Wzmianka ta figurowała w dyrektywie jeszcze przed wprowadzeniem w niej zmian.
36 Zaleca się, aby państwa członkowskie zapewniły odpowiednie zaangażowanie zainteresowanych stron w określanie warunków możliwości realizacji z technicznego, ekonomicznego i funkcjonalnego punktu widzenia.
37 Oznacza to, że w przypadkach, w których strony są odpowiedzialne za ocenienie możliwości realizacji, wyniki przeprowadzonej przez nie oceny muszą zostać poparte wytycznymi i procedurami opracowanymi przez organy publiczne. Powinno to również zapewnić odpowiedni poziom spójności, nadzoru i kontroli przy stosowaniu tych wytycznych i procedur.
38 Na przykład we francuskiej ustawie "décret tertiaire" (2017 r.) określono próg maksymalny dla inwestycji wynoszący 200 EUR/m2 oraz maksymalny okres na zwrot kosztów wynoszący 10 lat w przypadku budynków publicznych i 5 lat w przypadku innych budynków (hoteli, biur itp.).
39 "Book: 2016 - Implementing the Energy Performance of Buildings Directive (EPBD) - Featuring Country Reports" ["Publikacja: 2016 r. - Wdrożenie dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków - Zawiera sprawozdania krajowe"], Concerted Action EPBD, 2016 r., https://www.epbd-ca.eu/ca-outcomes/2011-2015.
40 Aby uzyskać więcej informacji, zob. art. 114 ust. 4 i 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE).
41 W motywie tym stwierdzono, co następuje: "Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/31/UE z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków zobowiązuje państwa członkowskie do określenia wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej wobec elementów budynków stanowiących część przegród zewnętrznych oraz wymagań dotyczących ogólnej charakterystyki energetycznej systemów, odpowiedniej instalacji i właściwego zwymiarowania, regulacji i kontroli systemów technicznych zainstalowanych w istniejących budynkach. Jest zgodne z celami niniejszej dyrektywy, by wspomniane wymagania mogły w niektórych okolicznościach ograniczyć instalację produktów związanych z energią, które są zgodne z niniejszą dyrektywą i środkami wykonawczymi do niej, pod warunkiem że takie wymagania nie stanowią nieuzasadnionej bariery rynkowej".
42 W dyrektywie w sprawie efektywności energetycznej do art. 6 ogólnych zasad dotyczących ekoprojektu dodano następujące zdanie ("swobodny przepływ"): "Pozostaje to bez uszczerbku dla wymagań dotyczących charakterystyki energetycznej oraz wymagań dotyczących systemów określonych przez państwa członkowskie zgodnie z art. 4 ust. 1 oraz art. 8 dyrektywy 2010/31/UE".
43 W ramach szacowania pierwszego rzędu zdolności systemów automatyki i sterowania budynków wymagane na podstawie art. 14-15 mogłyby odpowiadać systemom automatyki i sterowania budynków klasy B zgodnie z normą EN 15232.
45 W ramach projektu QUANTUM (https://www.quantum-project.eu) wypracowano podejście dotyczące właściwego i opłacalnego procesu zarządzania jakością w celu oceny i dokumentowania charakterystyki budynku i systemu. W szczególności celem projektu QUANTUM jest przedstawienie zaleceń dotyczących danych dostarczanych przez systemy techniczne budynków w celu umożliwienia badania charakterystyki.
46 W tym ostatnim przypadku znamionowa moc użyteczna związana z lokalami niemieszkalnymi może opierać się na udziale lokali niemieszkalnych w budynku. Można ją obliczyć, wykorzystując zużycie energii lub (co jest prawdopodobnie mniej odpowiednie) powierzchnię. Na przykład: jeżeli chodzi o budynek o różnym przeznaczeniu, którego znamionowa moc użyteczna ogrzewania wynosi 500 kW i w przypadku którego lokale niemieszkalne stanowią 70 % całkowitego zużycia energii, niemieszkalna znamionowa moc użyteczna wynosiłaby 0,7 * 500 = 350 kW, co jest powyżej progu.
47 Na przykład certyfikacja systemów eu.bac (https://www.eubac.org/system-audits/index.html) lub w przypadku Niemiec VDMA 24186-4 "Program usług dotyczących utrzymania systemów technicznych i wyposażenia w budynkach - Część 4: Aparatura kontrolno-pomiarowa oraz systemy automatyki i sterowania budynków" (https://www.vdma.org/en/v2viewer/-/v2article/render/15979771).
49 Na przykład EN 16946-1:2017 "Energetyczne właściwości użytkowe budynków - Kontrola automatyzacji, sterowania i technicznego zarządzania budynkami".
50 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych (Dz.U. L 307 z 28.10.2014, s. 1).
51 W lit. a) odniesiono się do "infrastruktury elektrycznej" w związku z budynkiem w przypadku, gdy konieczne jest rozróżnienie między parkingiem a infrastrukturą elektryczną budynku. W lit. b) odniesiono się do "infrastruktury elektrycznej" w związku z parkingiem. W tym przypadku rozróżnienie między parkingiem a infrastrukturą elektryczną parkingu nie jest konieczne, ponieważ infrastruktura elektryczna parkingu jest częścią parkingu.
52 Motyw 24 dyrektywy (UE) 2018/844 stanowi, że wdrażając wymagania dotyczące elektromobilności, państwa członkowskie powinny uwzględniać potencjalne zróżnicowane warunki, takie jak przypadek budynków, które pełnią funkcje zarówno mieszkalne, jak i niemieszkalne.
53 Pojęcie "ważniejsza renowacja" oznacza renowację budynku, w której: a) całkowity koszt prac renowacyjnych związanych z przegrodami zewnętrznymi lub systemami technicznymi budynku przekracza 25 % wartości budynku, nie wliczając wartości gruntu, na którym usytuowany jest budynek; b) renowacji podlega ponad 25 % powierzchni przegród zewnętrznych. Państwa członkowskie mogą wybrać zastosowanie opcji a) lub b).
54 W dyrektywie w sprawie charakterystyki energetycznej budynków nie określono, czy to właściciel, operator czy najemca budynku niemieszkalnego będzie zobowiązany do zainstalowania punktu ładowania i infrastruktury kablowej zgodnie z art. 8 ust. 3. W ramach rozwiązania alternatywnego zastosowanie może mieć standardowe prawo dzierżawy lub umów. Państwa członkowskie dysponują pewnym stopniem elastyczności przy określaniu zakresu obowiązków związanych z transpozycją zobowiązań prawnych wynikających z dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków.
56 Podejście to jest podobne do podejścia zastosowanego w art. 4 ust. 1 dyrektywy 2014/94/UE.
57 W dyrektywie 2014/94/UE zdefiniowano paliwa alternatywne i ustanowiono minimalne wymogi dotyczące rozbudowy infrastruktury paliw alternatywnych wymagających odrębnej infrastruktury (energia elektryczna, gaz ziemny i wodór), które mają być wdrażane za pomocą krajowych ram polityki państw członkowskich. Co ważne, państwa członkowskie muszą przyjąć krajowe ramy polityki w zakresie rozwoju rynku w odniesieniu do paliw alternatywnych w sektorze transportu i rozwoju infrastruktury.
58 "Punkt ładowania o normalnej mocy" zdefiniowano w art. 2 pkt 4 dyrektywy 2014/94/UE jako "punkt ładowania o mocy mniejszej lub równej 22 kW, który umożliwia dostarczanie energii elektrycznej do pojazdu elektrycznego, z wyłączeniem urządzeń o mocy mniejszej lub równej 3,7 kW, które są zainstalowane w prywatnych gospodarstwach domowych lub których zasadniczym celem nie jest ładowanie pojazdów elektrycznych, i które nie są dostępne publicznie". Przy łącznej interpretacji z art. 4 ust. 4 dyrektywy 2014/94/UE ze spełnienia norm określonych w załączniku II do dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków zwolnione są punkty ładowania, które spełniają wszystkie następujące warunki: mają moc 3,7 kW lub mniejszą; są zainstalowane w prywatnych gospodarstwach domowych lub których zasadniczym celem nie jest ładowanie pojazdów elektrycznych; i nie są dostępne publicznie. Definicja "punktu ładowania o dużej mocy" w art. 2 pkt 5 dyrektywy 2014/94/UE nie zawiera żadnego podobnego wyłączenia niedostępnych publicznie punktów ładowania. Fakt, że ładowarka nie jest publicznie dostępna, nie wystarcza sam w sobie, aby wykluczyć jej zgodność ze specyfikacjami technicznymi określonymi w załączniku II do dyrektywy 2014/94/UE. Ze wspomnianych definicji wyłączone są tylko gniazda zasilania o normalnej mocy zainstalowane w prywatnych gospodarstwach domowych i niedostępne publicznie. W związku z tym cała infrastruktura służąca do ładowania zainstalowana na podstawie dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków jest faktycznie objęta normami i wymaganiami na podstawie dyrektywy 2014/94/UE, chyba że spełniono łącznie powyższe kryteria.
60 Zob. art. 3 ust. 1 tiret drugie w związku z art. 4 ust. 1-3 dyrektywy 2014/94/UE.
61 Odpowiednie normy dotyczące punktów ładowania dla autobusów elektrycznych są opracowywane w ramach zlecenia M/533. Przewiduje się, że zostaną one przyjęte do końca 2019 r. lub na początku 2020 r.
62 Brzmienie motywu 26 dyrektywy (UE) 2018/844 wyklucza hipotetyczną alternatywną interpretację, zgodnie z którą data 2025 r. w art. 8 ust. 3 miałaby zastosowanie do transpozycji, a nie do wdrożenia tego wymogu.
63 Pojazdy PEV obejmują dwie kategorie: pojazdy elektryczne o napędzie akumulatorowym (BEV) i pojazdy hybrydowe typu plug-in (pojazdy PHEV).
64 Dyrektywa w sprawie charakterystyki energetycznej budynków obejmuje punkty ładowania i infrastrukturę kanałową, natomiast dyrektywa 2014/94/UE nie odnosi się konkretnie do infrastruktury kanałowej.
65 Zalecenie Komisji 2003/361/WE z dnia 6 maja 2003 r. w sprawie definicji mikroprzedsiębiorstw oraz małych i średnich przedsiębiorstw (Dz.U. L 124 z 20.5.2003, s. 36).
67 Niektóre z tych wymagań są w pewnych sytuacjach obowiązkowe na podstawie dyrektywy 2014/94/UE.
68 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/72/WE z dnia 13 lipca 2009 r. dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elektrycznej i uchylająca dyrektywę 2003/54/WE (Dz.U. L 211 z 14.8.2009, s. 55).
69 "Inteligentne ładowanie" oznacza możliwość przeniesienia ładowania na czas, gdy energia elektryczna jest powszechnie dostępna, a sieci nie są przeciążone. Inteligentne ładowanie może ułatwić optymalizację obciążenia systemu elektroenergetycznego, w szczególności tam, gdzie obciążenia mogą wzrosnąć z powodu liczby pojazdów elektrycznych ładowanych w tym samym czasie. "Pojazd-sieć" oznacza możliwość wprowadzania energii elektrycznej zgromadzonej w akumulatorze samochodowym z powrotem do sieci.
70 Zob. np. prawodawstwo austriackie.
71 W celu przeciwdziałania wszelkim zagrożeniom pożarowym związanym z pojazdami elektrycznymi i infrastrukturą do ładowania pojazdów elektrycznych.
72 Specyfikacje techniczne w załączniku II do dyrektywy 2014/94/UE, które zawierają odniesienie do normy EN 62196-2.
73 Dostępność punktów ładowania dla osób niepełnosprawnych powinna obejmować następujące elementy: interfejs użytkownika punktu ładowania, w tym interfejs płatniczy, dostępność gniazda i połączeń z samochodem oraz wszystkie informacje potrzebne użytkownikowi do korzystania z samego punktu ładowania (zgodnie z tymczasowym porozumieniem uzyskanym w drodze międzyin-stytucjonalnych negocjacji osiągniętych w dniu 19 grudnia 2018 r. w odniesieniu do wniosku dotyczącego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie wymogów dostępności produktów i usług (COM(2015) 615 - C8-0387/2015 - 2015/0278(COD)) miejsce, w którym znajduje się punkt ładowania, powinno być łatwo dostępne (np. dla osób korzystających z wózków inwalidzkich); powinno być również dostępne miejsce parkingowe dla pojazdów, których kierowcy chcą skorzystać z punktu ładowania, przy czym należy zapewnić odpowiednią przestrzeń do manewrowania; "łatwo dostępne punkty ładowania" powinna stanowić minimalna liczba punktów ładowania. Odpowiednie zlecenia normalizacji skierowane do CEN, CENELEC i ETSI obejmują: zlecenie M/420 w celu wsparcia europejskich wymogów dostępności w zamówieniach publicznych w dziedzinie środowiska zbudowanego oraz zlecenie M/ 473 w celu włączenia zasad "projektowania uniwersalnego" do odpowiednich inicjatyw normalizacyjnych.
76 Motyw 22 dyrektywy (UE) 2018/844 stanowi, że budynki mogą być wykorzystywane do inteligentnego ładowania pojazdów elektrycznych. Inteligentne ładowanie może wymagać zdolności w zakresie transmisji danych. Szereg państw członkowskich zawarło w swoich prawodawstwach odniesienia do inteligentnego ładowania. Zob. np. prawodawstwo w Zjednoczonym Królestwie - ustawa o pojazdach automatycznych i elektrycznych z 2018 r. (rozdział 15 w części II)/http://www.legislation.gov.uk/ukpga/2018/18/section/ 15/enacted; we Francji - Arrêté du 19 juillet 2018 relatif aux dispositifs permettant de piloter la recharge des véhicules électriques; i Finlandii - https://www.finlex.fi/fi/laki/alkup/2017/20170478
77 Motyw 22 dyrektywy (UE) 2018/844 - podstawa prawna dla państw członkowskich do wykorzystywania akumulatorów samochodowych jako źródła energii.
81 Środki te nie powinny naruszać przepisów prawa własności i najmu w państwach członkowskich.
82 Motyw 23 dyrektywy (UE) 2018/844 - Można skutecznie wykorzystywać kodeksy budowlane poprzez wprowadzanie konkretnych wymagań w celu wsparcia instalowania infrastruktury do ładowania na parkingach w budynkach mieszkalnych i niemieszkalnych. Państwa członkowskie powinny zapewnić środki ułatwiające instalowanie infrastruktury do ładowania z myślą o przekraczaniu barier, takich jak sprzeczność bodźców i komplikacje administracyjne, jakie poszczególni właściciele napotykają podczas prób instalowania punktu ładowania na swoim miejscu parkingowym.
84 "Współczynnik ważenia" jest terminem stosowanym w normie nadrzędnej Europejskiego Komitetu Normalizacyjnego w odniesieniu do wskaźników konwersji energii pierwotnej, w związku z czym uznaje się, że "wskaźniki energii pierwotnej" i "współczynniki ważenia" mają równoznaczne znaczenie. W państwach członkowskich stosuje się oba terminy.
85 W odniesieniu do domyślnej wartości wskaźnika konwersji energii pierwotnej (2,1) dla wytwarzania energii elektrycznej określonej w dyrektywie w sprawie efektywności energetycznej należy zauważyć, że w kontekście dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków państwa członkowskie mają swobodę stosowania swoich własnych wskaźników konwersji energii pierwotnej, w tym wskaźników dotyczących energii elektrycznej z sieci, nawet na szczeblu niższym niż krajowy.
86 Obliczenia charakterystyki energetycznej budynków służące do ustalenia wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej budynków muszą być również zgodne ze wspólnymi ramami metodologicznymi zawartymi w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) nr 244/2012 z dnia 16 stycznia 2012 r. uzupełniającym dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2010/31/UE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków i ustanawiającym ramy metodologii porównawczej do celów obliczania optymalnego pod względem kosztów poziomu wymagań minimalnych dotyczących charakterystyki energetycznej budynków i elementów budynków (Dz.U. L 81 z 21.3.2012, s. 18).
87 Norma dotycząca charakterystyki energetycznej budynków EN 16798-1 (zmiana normy EN 15251) "Parametry wejściowe środowiska wewnętrznego dotyczące projektowania i oceny charakterystyki energetycznej budynków, obejmujące jakość powietrza wewnętrznego, środowisko cieplne, oświetlenie i akustykę" zapewnia referencyjne warunki dotyczące komfortu. Załącznik B.7 do tej normy zawiera określone przez Światową Organizację Zdrowia kryteria zdrowotne dotyczące powietrza wewnątrz budynków oraz sugerowane wartości orientacyjne dla zanieczyszczenia powietrza w budynkach i na zewnątrz.
88 Wraz z definicją warunków zewnętrznych (klimatu).
89 Zalecenie Komisji (UE) 2016/1318 z dnia 29 lipca 2016 r. w sprawie wytycznych dotyczących promowania budynków o niemal zerowym zużyciu energii oraz najlepszych praktyk służących zapewnieniu, aby w terminie do 2020 r. wszystkie nowe budynki były budynkami o niemal zerowym zużyciu energii (Dz.U. L 208 z 2.8.2016, s. 46).
90 Uwzględnienie elementów przegród zewnętrznych oraz ich wpływu na charakterystykę energetyczną budynków zależy również od stosowanych metod obliczania. Na przykład metoda "bilansu energetycznego", w ramach której przy obliczaniu charakterystyki energetycznej budynku lub elementu przegrody zewnętrznej uwzględnia się zarówno straty energii (związane z utratą ciepła), jak i zyski energetyczne (z pasywnego pochłaniania promieniowania słonecznego przez budynki i elementy budynków), stanowi w niektórych państwach członkowskich metodę stosowaną w celu uwzględnienia warunków związanych z nasłonecznieniem (w odniesieniu do pkt 4 załącznika I do dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków).
92 Zgodnie z normą EN ISO 52000 istnieją trzy rodzaje wskaźników konwersji energii pierwotnej: wskaźnik konwersji energii pierwotnej ze źródeł nieodnawialnych, wskaźnik konwersji energii pierwotnej ze źródeł odnawialnych i całkowity wskaźnik konwersji energii pierwotnej.
93 Sprawa C-195/12, Industrie du bois de Vielsalm & Cie (IBV) SA przeciwko Région wallonne, Zb.Orz. 2013, pkt 50-52, 62.
95 Zlecenie M/480 dla CEN, CENELEC i ETSI na opracowanie i przyjęcie norm dotyczących metodyki obliczania zintegrowanej charakterystyki energetycznej budynków i promowania efektywności energetycznej budynków zgodnie z warunkami określonymi w wersji przekształconej dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (dyrektywa 2010/31/UE).