a także mając na uwadze, co następuje:(1) Międzynarodowa konwencja Międzynarodowej Organizacji Morskiej ("IMO") o wymaganiach w zakresie wyszkolenia, wydawania świadectw oraz pełnienia wacht dla załóg statków rybackich ("konwencja") została przyjęta w dniu 7 lipca 1995 r. podczas konferencji międzynarodowej zwołanej przez IMO w Londynie.
(2) Konwencja weszła w życie w dniu 29 września 2012 r.
(3) Konwencja stanowi znaczący wkład w funkcjonowanie sektora rybołówstwa na poziomie międzynarodowym, gdyż wspiera bezpieczeństwo życia i mienia na morzu, a tym samym przyczynia się również do ochrony środowiska morskiego. Pożądane jest zatem, aby jej postanowienia zostały wprowadzone w życie jak najszybciej.
(4) Łowienie na morzu to jedno z najbardziej ryzykownych zajęć, odpowiednie szkolenie i kwalifikacje stanowią zatem jeden z podstawowych środków służących zmniejszeniu liczby wypadków. Okrętowanie załóg na statki rybackie państw członkowskich powinno w każdym przypadku odbywać się bez uszczerbku dla bezpieczeństwa morskiego.
(5) W ramach umów o partnerstwie w sprawie zrównoważonych połowów ("umowy") z państwami trzecimi ważne jest, aby członkowie załóg statków rybackich pływających pod banderą państwa członkowskiego posiadali odpowiednie kwalifikacje zawodowe poświadczone świadectwami akceptowanymi przez państwo bandery, tak aby możliwe było prowadzenie rekrutacji na warunkach określonych w tych umowach. Państwa członkowskie powinny dokładać wszelkich starań, aby przy stosowaniu konwencji uniknąć konfliktu między prawem międzynarodowym a prawem Unii, w tym jakiegokolwiek negatywnego wpływu na zawieranie i wykonywanie umów. Ponadto odnośne państwa trzecie powinny być zachęcane do zostania stronami konwencji.
(6) Parlament Europejski, Rada i Komisja promują bezpieczeństwo na morzu i bezpieczeństwo pracy, a także podnoszenie kwalifikacji zawodowych członków załóg statków rybackich. Unia wspiera finansowo szkolenia w sektorze rybołówstwa: za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Rybackiego oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego.
(7) Rozdział I prawidło 7 załącznika do konwencji wchodzi w zakres kompetencji wyłącznej Unii, jeśli chodzi o przepisy unijne dotyczące uznawania kwalifikacji zawodowych określonych kategorii członków załóg statków rybackich, oraz ma wpływ na postanowienia traktatowe i na prawo wtórne Unii, a zwłaszcza dyrektywę 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 2 , w zakresie, w jakim dotyczy obywateli Unii, którzy posiadają odpowiednie świadectwa wydane przez państwo członkowskie lub przez państwo trzecie.
(8) Unia nie może zostać stroną konwencji, ponieważ jej stronami mogą być jedynie państwa.
(9) Niektóre państwa członkowskie nie zostały jeszcze stronami konwencji, inne z kolei już nimi są. Te państwa członkowskie, które mają statki rybackie pływające pod ich banderą, porty przyjmujące morskie statki rybackie objęte zakresem stosowania konwencji lub instytucje prowadzące szkolenia dla załóg statków rybackich, ale które nie zostały jeszcze stroną konwencji, wzywa się, aby to uczyniły.
(10) Dopóki stronami konwencji nie zostaną wszystkie państwa członkowskie, które mają statki rybackie pływające pod ich banderą, porty przyjmujące morskie statki rybackie objęte zakresem stosowania konwencji lub instytucje prowadzące szkolenia dla załóg statków rybackich, każde państwo członkowskie będące stroną konwencji powinno stosować przewidzianą w niej zasadę elastyczności w celu zapewnienia zgodności prawnej z prawem Unii, w szczególności postanowienia rozdziału I prawidło 10 załącznika do konwencji w sprawie równoważnych rozwiązań, aby dostosować stosowanie konwencji do dyrektywy 2005/36/WE.
(11) Uznając zgodnie z dyrektywą 2005/36/WE kwalifikacje zawodowe pracowników migrujących z państw członkowskich niebędących stroną konwencji, każde państwo członkowskie, które jest stroną konwencji, powinno zapewnić, aby kwalifikacje zawodowe tych pracowników zostały ocenione oraz aby stwierdzono, że kwalifikacje te odpowiadają minimalnym standardom określonym w konwencji.
(12) Zgodnie z art. 2 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej Rada powinna zatem upoważnić państwa członkowskie do zostania stroną konwencji, w interesie Unii,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ: