Język postępowania: francuski(Dz.U.UE C z dnia 23 sierpnia 2021 r.)
Strony
Strona skarżąca: HB (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i M. Vandenbussche)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i zasadna;
i w związku z tym
- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 5 maja 2021 r., doręczonych w dniu 10 maja 2021 r., w sprawie odzyskania odpowiednio (i) 4 241 507 EUR (zamówienie tAcIS/2006/101-510) (kwota główna) lub 4 674 256,92 EUR (kwota główna wraz z odsetkami za zwłokę na dzień 30 kwietnia 2021 r.) oraz (ii) 1 197 055,86 EUR (zamówienie CARDS/2008/166-429) (kwota główna) lub 1 298 608,85 EUR (kwota główna wraz z odsetkami za zwłokę na dzień 30 kwietnia 2021 r.), od których należy odjąć 399 825 EUR;
- nakazanie zwrotu wszelkich kwot ewentualnie odzyskanych przez Komisję na podstawie tych decyzji, wraz z odsetkami za zwłokę według stopy stosowanej przez Europejski Bank Centralny, powiększonej o 7 punktów;
- nakazanie zapłaty symbolicznego 1 EUR tytułem odszkodowania, z zastrzeżeniem możliwości zmiany;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący braku kompetencji Komisji do wydania zaskarżonych decyzji, braku podstawy prawnej i naruszenia zasady uzasadnionych oczekiwań. Skarżąca uważa, że Komisja nie była uprawniona do wydania zaskarżonych decyzji stanowiących tytuł egzekucyjny w celu odzyskania wierzytelności, którą - jak twierdzi Komisja - ma ona wobec skarżącej, z uwagi na brak w umowie między nimi klauzuli arbitrażowej przyznającej sądom Unii właściwość do rozstrzygania sporów powstałych między nimi w dziedzinie zobowiązań umownych.
2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia rozporządzenia finansowego, ponieważ Komisji nie przysługuje wobec skarżącej żadna wierzytelność, a w każdym razie żadna pewna wierzytelność.
3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia istotnych wymogów formalnych, obowiązku staranności i zasady bezstronności, przewidzianych w art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Skarżąca podnosi, że w zaskarżonych decyzjach, w celu uzasadnienia wszczęcia procedury odzyskania należności, Komisja wskazała, iż skarżąca nie zastosowała się do noty obciążeniowej, ponaglenia i wezwania do zapłaty. Czyniąc to, pozwana nie wspomniała jednak, po pierwsze, że skarżąca je zakwestionowała, a po drugie, że sąd belgijski uznał się za właściwy do rozpoznania powództwa wniesionego do tego sądu w kontekście dwóch umów. Skarżąca dodaje, że pozwana uchybiła również ciążącemu na niej obowiązkowi uzasadnienia, ponieważ nie wyjaśniła powodów, które skłoniły ją w tym przypadku do postąpienia w ten sposób. Wreszcie, skarżąca uważa, że Komisja nie zbadała w sposób staranny i bezstronny wszystkich istotnych elementów niniejszej sprawy.
