Język postępowania: niemiecki(2020/C 443/18)
(Dz.U.UE C z dnia 21 grudnia 2020 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB) (przedstawiciele: K.-Ph. Wojcik, H. Ehlers, P.A. Messina i J. Kerlin, pełnomocnicy oraz H.-G. Kamann, F. Louis, P. Gey, Rechtsanwälte)
Druga strona postępowania: Landesbank Baden-Württemberg, Komisja Europejska
Żądania wnoszącej odwołanie
Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji wnosi o:
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: naruszenie art. 85 ust. 3 regulaminu postępowania przed Sądem, przeinaczenie dowodów oraz naruszenie prawa SRB do rzetelnego procesu sądowego
W pierwszej kolejności SRB podnosi, ze Sąd dokonał błędnej wykładni art. 85 ust. 3 swojego regulaminu postępowania oraz błędnie go zastosował rozstrzygając, że SRB nie wykazała należycie autentyczności decyzji SRB w sprawie składek ex ante za rok 2017 na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji (SRB/ES/SRF/2017/05), ponieważ dowody przedstawione przez SRB na rozprawie i mające na celu należyte wykazanie jej autentyczności zostały uznane za niedopuszczalne. W tym kontekście SRB podnosi, po pierwsze, że przedstawienie odnośnych dowód na rozprawie było uzasadnione, jako że kwestia braku autentyczności decyzji nie była wcześniej przedmiotem ani pisemnego etapu postępowania, ani też nie została podjęta przez Sąd czy to w środkach organizacji postępowania, czy to w rozstrzygnięcia dotyczących kwestii dowodowych. SRB podnosi, po drugie, że niewzięcie przez Sąd tych dowodów pod uwagę oraz uznanie, że gdyby były one uznane za dopuszczalne, byłyby pozbawione znaczenia, doprowadziły do przeinaczenia przedstawionych mu dowodów. Ponadto stwierdzając, że przedstawione dowody w każdym razie nie wykazują związku pomiędzy obiegówką podpisaną przez przewodniczącą SRB a załącznikiem zaskarżonej decyzji, Sąd nie wziął pod uwagi numeru porządkowego zamieszczonego na obiegówce, za pomocą którego została ona nierozerwalnie powiązana z aktami w formie elektronicznej, które zawierały z kolei decyzję oraz załącznik do niej. SRB podnosi, po trzecie, że Sąd naruszył prawo SRB do rzetelnego procesu sądowego, nie podnosząc kwestii niewykazania autentyczności przed rozprawą, nie przyjmując propozycji SRB dotyczącej przedstawienia dalszych dowodów oraz na żadnym etapie nie dając SRB do zrozumienia, że nie uważa przedstawionych środków dowodowych za wystarczające.
Zarzut drugi: naruszenie art. 296 TFUE i art. 47 Karty praw podstawowych
W drugiej kolejności SRB podnosi ponadto, że ąd dokonał nadmiernie szerokiej wykładni wymogów sformułowanych w art. 296 TFUE i art. 47 karty, ponieważ stwierdził, że metoda obliczeniowa przewidziana w art. 4-7 i art. 9 rozporządzenia delegowanego (UE) nr 2015/63 1 oraz w załączniku I do tego rozporządzenia jest nieprzejrzysta, w związku z czym zaskarżona decyzja nie mogła siłą rzeczy zostać należycie uzasadniona, ponieważ Landesbank Baden-Württemberg nie mógł w pełni zweryfikować prawidłowości owego obliczenia. Zdaniem wnoszącej odwołanie Sądowi nie udało się pogodzić owych wymogów z obowiązkiem zachowania tajemnicy na podstawie art. 339 TFUE (który de facto nie został wymieniony w zaskarżonym wyroku) ani z innymi zasadami prawa Unii. Zdaniem SRB rozporządzenie delegowane stworzyło właściwą równowagę pomiędzy zasadą przejrzystości a obowiązkiem zachowania tajemnicy zawodowej oraz innymi celami realizowanymi przez rzeczone rozporządzenie, a w szczególności osiągnęło cel związany z uzyskaniem składek opłacanych na rzecz jednolitego funduszu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na pewnym docelowym poziomie oraz ustanowiło procedurę, w ramach której składki są pobierane od wszystkich zobowiązanych do tego instytucji sprawiedliwie i proporcjonalnie. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji SRB w należyty sposób przestrzegała owych ram prawnych.
