Język postępowania: niemiecki(2019/C 413/43)
(Dz.U.UE C z dnia 9 grudnia 2019 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Europejska (przedstawiciele: J. Jokubauskaitė i M. Wasmeier, pełnomocnicy) Strona pozwana: Republika Austrii
Żądania strony skarżącej
Strona skarżąca wnosi do Trybunału o:
Zarzuty i główne argumenty
Strona skarżąca twierdzi, że przewidziane w Austrii uregulowanie dotyczące obliczania VAT w odniesieniu do usług turystycznych nie jest zgodne z dyrektywą 2006/112. Dyrektywa ta przewiduje w art. 306-310 szczególną procedurę, zgodnie z którą usługi turystyczne świadczone klientowi przez biuro podróży są uznawane za pojedynczą usługę. Prawo austriackie odbiega od tego w niezgodny z prawem sposób.
Po pierwsze, z możliwości stosowania tej szczególnej procedury nie można wykluczyć podatników, którzy wykorzystują usługi turystyczne na potrzeby ich przedsiębiorstwa. Już w wyroku z dnia 26 września 2013 r., Komisja/Hiszpania (C-189/11, EU:C:2013:587), Trybunał orzekł, że omawianą szczególną procedurę stosuje się nie tylko do usług świadczonych na rzecz prywatnego konsumenta końcowego, ale także do usług świadczonych na rzecz podlegającego opodatkowaniu przedsiębiorcy. Państwa członkowskie nie dysponują prawem ograniczenia tej procedury do pierwszej kategorii podmiotów. Trybunał potwierdził to raz jeszcze w wyroku z dnia 8 lutego 2018 r., Komisja/Niemcy (C-380/16, EU:C:2018:76).
Po drugie, metoda obliczania przewidziana w austriackim prawie w zakresie podatku obrotowego jest niezgodna z dyrektywą 2006/112. Zgodnie z art. 73 i 306-310 tej dyrektywy podstawę opodatkowania należy ustalić oddzielnie dla każdej podróży. Tymczasem austriackie prawo pozwala na zbiorowe obliczenie marży dla "kategorii usług" lub dla wszystkich podróży w określonym czasie. W wyżej wskazanych wyrokach Trybunał stwierdził również, że takie zbiorowe traktowanie nie jest zgodne ze wspólnym systemem VAT.