(ERRS/2018/8)(2019/C 39/01)
(Dz.U.UE C z dnia 1 lutego 2019 r.)
RADA GENERALNA EUROPEJSKIEJ RADY DS. RYZYKA SYSTEMOWEGO,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 z dnia 24 listopada 2010 r. w sprawie unijnego nadzoru makroostrożnościowego nad systemem finansowym i ustanowienia Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego 1 , w szczególności art. 3 oraz art. 16-18,
uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 z dnia 26 czerwca 2013 r. w sprawie wymogów ostrożnościowych dla instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych, zmieniające rozporządzenie (UE) nr 648/2012 2 , w szczególności art. 458 ust. 8,
uwzględniając decyzję Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2011/1 z dnia 20 stycznia 2011 r. ustanawiającą regulamin Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego 3 , w szczególności art. 18-20,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) W celu zapewnienia skutecznych i spójnych krajowych środków polityki makroostrożnościowej istotne jest uzupełnienie obowiązkowej wzajemności wymaganej na podstawie prawa Unii dobrowolną wzajemnością.
(2) Zasady dotyczące dobrowolnej wzajemności w odniesieniu do środków polityki makroostrożnościowej określone w zaleceniu Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2015/2 4 mają na celu, aby te same wymogi makroostrożnościowe miały zastosowanie wobec tych samych rodzajów ekspozycji na ryzyko w danym państwie członkowskim, niezależnie od statusu prawnego i lokalizacji dostawcy usług finansowych.
(3) Zgodnie z zaleceniem Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2017/4 5 zaleca się, aby odpowiedni organ aktywujący, zwracając się do Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego (ERRS) o objęcie wzajemnością, zaproponował maksymalny próg istotności, poniżej którego ekspozycja indywidualnego dostawcy usług finansowych na zidentyfikowane ryzyko makroostrożnościowe w jurysdykcji, w której organ aktywujący stosuje środek polityki makroostrożnościowej, może być uznana za nieistotną. W razie konieczności ERRS może zaproponować inny próg.
(4) Zasadniczo, zgodnie z art. 458 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 575/2013, oczekuje się, że organ aktywujący będzie współpracował z odpowiednimi organami odwzajemniającymi środek w celu zapewnienia wydajnego i skutecznego wdrożenia środka wzajemnego.
(5) Od dnia 1 lipca 2018 r. francuskie globalne instytucje o znaczeniu systemowym (G-SII) i inne instytucje o znaczeniu systemowym (O-SII) na najwyższym szczeblu konsolidacji w ramach bankowej konsolidacji ostrożnościowej podlegają, zgodnie z art. 458 ust. 2 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia (UE) nr 575/2013, limitowi dotyczącemu dużych ekspozycji wynoszącemu 5 % ich uznanego kapitału w odniesieniu do dużych przedsiębiorstw niefinansowych o wysokim poziomie zadłużenia mających siedzibę we Francji.
(6) W odpowiedzi na wniosek Haut Conseil de stabilité financière (Wysokiej Rady ds. Stabilności Finansowej) skierowany do ERRS na podstawie art. 458 ust. 8 rozporządzenia (UE) nr 575/2013 oraz w celu: (i) zapobieżenia wystąpieniu negatywnych skutków transgranicznych w postaci przenoszenia działalności i arbitrażu regulacyjnego, które mogłyby wynikać z wdrożenia środka polityki makroostrożnościowej stosowanego we Francji zgodnie z art. 458 ust. 2 lit. d) ppkt (ii) rozporządzenia (UE) nr 575/2013; (ii) zasygnalizowania innym uczestnikom rynku ryzyka systemowego związanego ze zwiększoną dźwignią finansową dużych przedsiębiorstw niefinansowych mających siedzibę we Francji; oraz (iii) zwiększenia odporności instytucji o znaczeniu systemowym w innych państwach członkowskich Rada Generalna ERRS podjęła decyzję o umieszczeniu tego środka na liście środków polityki makroostrożnościowej, w odniesieniu do których zaleca się zapewnienie wzajemności zgodnie z zaleceniem ERRS/2015/2.
(7) Ponieważ środek aktywowany przez Haut Conseil de stabilité financière jest stosowany wyłącznie na najwyższym szczeblu konsolidacji, zgodnie z zasadą określoną w zaleceniu C(2) zalecenia ERRS/2015/2, zgodnie z którą odpowiednie organy powinny wdrożyć taki sam środek polityki makroostrożnościowej, jak środek wdrożony przez organ aktywujący, powinno być również możliwe odwzajemnienie tego środka na tym samym szczeblu konsolidacji. Ponadto zastosowanie progu istotności na poziomie indywidualnym mogłoby doprowadzić do wyłączenia instytucji, które na poziomie skonsolidowanym kumulują duże ekspozycje wobec mających siedzibę we Francji przedsiębiorstw niefinansowych o wysokim poziomie zadłużenia, stwarzając tym samym zachętę do arbitrażu regulacyjnego. W tym wyjątkowym przypadku zalecany próg istotności powinien być zatem stosowany na zasadzie skonsolidowanej.
(8) Zalecenie ERRS/2015/2 powinno zatem zostać odpowiednio zmienione,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ZALECENIE:
ZMIANY
W zaleceniu ERRS/2015/2 wprowadza się następujące zmiany:
Sporządzono we Frankfurcie nad Menem dnia 5 grudnia 2018 r.
|
Francesco MAZZAFERRO |
|
Szef Sekretariatu ERRS |
|
w imieniu Rady Generalnej ERRS |
1 Dz.U. L 331 z 15.12.2010, s. 1.
2 Dz.U. L 176 z 27.6.2013, s. 1.
3 Dz.U. C 58 z 24.2.2011, s. 4.
4 Zalecenie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2015/2 z dnia 15 grudnia 2015 r. w sprawie oceny skutków transgranicznych oraz dobrowolnej wzajemności środków polityki makroostrożnościowej (Dz.U. C 97 z 12.3.2016, s. 9).
5 Zalecenie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego ERRS/2017/4 z dnia 20 października 2017 r. zmieniające zalecenie ERRS/2015/2 w sprawie oceny skutków transgranicznych oraz dobrowolnej wzajemności środków polityki makroostrożnościowej (Dz.U. C 431 z 15.12.2017, s. 1).
6 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 549/2013 z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie europejskiego systemu rachunków narodowych i regionalnych w Unii Europejskiej (Dz.U. L 174 z 26.6.2013, s. 1).
7 Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 680/2014 z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające wykonawcze standardy techniczne dotyczące sprawozdawczości nadzorczej instytucji zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 (Dz.U. L 191 z 28.6.2014, s. 1).