Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2009 r. - Toshiba przeciwko Komisji(Sprawa T-519/09)
(2010/C 51/77)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 27 lutego 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Toshiba Corp. (przedstawiciele: J. MacLennan, solicitor, A. Schulz, J. Jourdan i P. Berghe, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE (art. 101 TFUE) i art. 53 EOG w sprawie COMP/39.129 - Transformatory mocy - w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącej;
– uchylenie grzywny nałożonej na skarżącą;
– posiłkowo, w przypadku utrzymania decyzji w mocy w całości lub w części, obniżenie nałożonej na skarżącą grzywny;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżącą;
– zarządzenie innych środków, które mogą okazać się potrzebne dla nadania skuteczności wyrokowi Sądu.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 7 października 2009 r. (Sprawa nr COMP/39.129 - Transformatory mocy) w zakresie, w jakim Komisja uznała, że skarżąca dopuściła się naruszenia art. 81 WE i art. 53 EOG, uczestnicząc w podziale rynków w drodze umowy dżentelmeńskiej pomiędzy europejskich i japońskich producentów transformatorów mocy, tak aby nie naruszać wzajemnych rynków krajowych i odstąpić od sprzedaży na tych rynkach. Posiłkowo skarżąca wnosi o obniżenie nałożonej na nią grzywny.
Na poparcie swoich żądań skarżąca podnosi cztery zarzuty
Po pierwsze, skarżąca podnosi, że Komisja nie zdołała udowodnić w sposób wymagany prawem istnienia umowy dżentelmeńskiej ani uczestnictwa w niej skarżącej, ani też istnienia jakiegokolwiek porozumienia lub uzgodnionej praktyki pomiędzy europejskimi i japońskimi producentami transformatorów mocy.
Po drugie, skarżąca twierdzi, że Komisja nie zdołała ustalić jurysdykcji dotyczącej rzekomej umowy dżentelmeńskiej nawet przy założeniu, że zostało wykazane jej istnienie. Skarżąca podnosi, że z uwagi na bardzo wysokie bariery dla wejścia na rynek, takie porozumienie nie mogłoby natychmiastowo i znacząco wpłynąć na konkurencję w UE lub na wymianę handlową między państwami członkowskimi.
W ramach zarzutu trzeciego przedłożonego posiłkowo skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła oczywisty błąd, podejmując decyzję dotyczącą czasu trwania naruszenia i udziału w nim skarżącej. Podnosi ona, że Komisja nie wykazała, iż niektóre spotkania miały jakikolwiek antykonkurencyjny cel lub skutek oraz że uczestnicząc w nich skarżąca naruszyła europejskie prawo konkurencji.
Również posiłkowo w ramach czwartego zarzutu skarżąca twierdzi, że Komisja popełniła błąd w zakresie ustaleń faktycznych i prawnych przy ustalaniu podstawowej kwoty grzywny. Po pierwsze, podnosi, że Komisja popełniła błąd w wyborze roku odniesienia w celu obliczenia wielkości sprzedaży uzyskanej przez skarżącą, odchodząc w ten sposób od metod ustalonych w wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien. Ponadto zdaniem skarżącej Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, nie uwzględniając bardzo wysokich barier na wejściu na rynek europejski oraz zakładając, że Toshiba mogła osiągnąć udział w rynku EOG równy jej udziałowi w rynku światowym. Skarżąca podnosi także, że Komisja dokonała błędnej wykładni pkt 18 wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien w celu uzasadnienia oceny dotyczącej wielkości sprzedaży uzyskanej przez skarżącą w ramach EOG na podstawie jej światowej, zamiast uwzględnić tylko rynki dotknięte naruszeniem. W związku z powyższym skarżąca uważa, że nałożona na nią grzywna jest nieproporcjonalna.
