Skarga wniesiona w dniu 29 stycznia 2010 r. - Elementis i in. przeciwko Komisji(Sprawa T-43/10)
(2010/C 100/77)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 17 kwietnia 2010 r.)
Strony
Strona skarżąca: Elementis plc, Elementis Holdings Ltd, Elementis UK Ltd and Elementis Services Ltd (Londyn, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci T. Wessely, A. de Brousse, E. Spinelli i A. Woods, Solicitor)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2009) 8682 z dnia 11 listopada 2009 r w sprawie COMP/38589 - Stabilizatory termiczne, w części, w jakiej dotyczy ona strony skarżącej;
– tytułem zarzutu ewentualnego - uchylenie lub istotne obniżenie wysokości grzywien nałożonych mocą decyzji na stronę skarżącą;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania, w tym kosztów poniesionych przez stronę skarżąca w związku z zapłatą całości lub części grzywny;
– podjęcie wszelkich innych środków, które Sąd uzna za stosowne.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze strona skarżąca domaga się stwierdzenia na podstawie art. 263 TFUE, nieważności decyzji Komisji z dnia 11 listopada 2009 r. nr C(2009) 8682 w sprawie COMP/38.589 - Stabilizatory termiczne), mocą której Komisja obciążyła pewną liczbę przedsiębiorstw, w tym przedsiębiorstwa znajdujące się po stronie skarżącej w niniejszej sprawie, odpowiedzialnością za naruszenie art. 81 WE (obecnie art. 101 TFUE) oraz art. 53 porozumienia EOG polegające na udziale w dwóch kartelach dotyczących odpowiednio sektora stabilizatorów cynowych i sektora ESBO na terenie EOG. Tytułem żądania ewentualnego skarżące wnoszą o znaczące obniżenie kwoty nałożonej na nie grzywny.
W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty:
Po pierwsze, strona skarżąca twierdzi, że Komisja wydając decyzję obciążającą ją grzywną naruszyła przepisy ograniczające stosowanie grzywien z art. 25 ust. 5 i art. 26 ust. 6 rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2003 (zwane dalej "rozporządzeniem nr 1/2003") w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 WE (obecnie art. 101 i 102 TFUE)(1). Zgodnie z brzmieniem art. 25 ust. 5 rozporządzenia nr 1/2003, ostateczny okres przedawnienia po upływie, którego Komisja nie może nakładać sankcji za nieprzestrzeganie zakazu zawierania porozumień wynosi 10 lat od dnia, w którym ustało naruszenie. Stosownie strona skarżąca twierdzi, że decyzja wydana ponad 11 lat po zaprzestaniu naruszenia przez stronę skarżącą (dnia 2 października 1998 r.) została wydana z naruszeniem tego przepisu. Co więcej, strona skarżąca twierdzi, że stanowisko Komisji w przedmiocie zgodności grzywny z prawem, pomimo upływu dziesięcioletniego terminu przedawnienia, opiera się na błędnej jej zdaniem wykładni erga omnes zawieszenia biegu terminu przedawnienia z art. 25 ust. 6 rozporządzenia nr 1/2003.
Po drugie, storna skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła jej prawo do obrony, jako że nadmierny czas trwania części dochodzenia poświęconej weryfikacji okoliczności zdarzenia, podważył jej możliwości w zakresie skutecznego wykonywania prawa do obrony na gruncie tego postępowania.
Po trzecie strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo obliczając wysokość nałożonej grzywny błędnie odnosząc ją do i) okresu przed utworzeniem wspólnego przedsiębiorstwa oraz ii) oraz dla spełnienia odstraszającego wymiaru grzywny, opierając się na obrocie zrealizowanym przez wspólne przedsiębiorstwo Akcros, a nie na obrocie jaki odnotowała strona skarżąca. Zdaniem strony skarżącej grzywny winny zatem zostać obniżone o 50 %.
Po czwarte strona skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła prawo oraz zasady pewności prawa, osobistej odpowiedzialności i zasadę proporcjonalności, nie określając indywidualnie kwoty grzywny przypadającej na każdy z podmiotów po stronie skarżącej, ale obciążając je w sposób solidarny.
______
(1) Dz.U. 2003 L 1, s. 1
