Skarga wniesiona w dniu 4 lutego 2009 r. - Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Irlandii(Sprawa C-50/09)
(2009/C 82/35)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 4 kwietnia 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Komisja Wspólnot Europejskich (przedstawiciele: P. Oliver, C. Clyne, J.B. Laignelot, pełnomocnicy)
Strona pozwana: Irlandia
Żądania strony skarżącej:
– stwierdzenie, że:
– nie dokonując transpozycji art. 3 dyrektywy Rady 85/337/EWG(1) w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsiębiorstwa publiczne i prywatne na środowisko naturalne, ze zmianami,
– nie zapewniając, aby nastąpiło całkowite spełnienie wymogów art. 2, 3 i 4 tej dyrektywy w zakresie, w jakim irlandzkie organy do spraw zagospodarowania przestrzennego i Environmental Protection Agency (agencja ochrony środowiska) mają kompetencje decyzyjne w zakresie przedsięwzięć,
– w wyniku wyłączenia robót rozbiórkowych z zakresu przepisów transponujących tę dyrektywę,
Irlandia uchybiła zobowiązaniom ciążącym na niej na mocy tej dyrektywy.
– obciążenie Irlandii kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Brak transpozycji art. 3 dyrektywy
W ocenie Komisji sekcja 173 Planning and Development Regulations 2000 (rozporządzenia w sprawie zagospodarowania terenu i rozwoju przestrzennego), która wymaga, aby organy do spraw zagospodarowania przestrzennego uwzględniały raport w sprawie oddziaływania na środowisko oraz informacje przekazywane przez osoby konsultowane, odnosi się do wynikającego z art. 8 dyrektywy obowiązku uwzględnienia informacji zebranych zgodnie z art. 5, 6 i 7 dyrektywy. Zdaniem Komisji sekcja 173 nie odpowiada wynikającemu z art. 3 dyrektywy szerszemu obowiązkowi zapewnienia, aby ocena oddziaływania na środowisko (OOŚ) określała, opisywała i oceniała wszystkie elementy, o których mowa w tym przepisie.
W odniesieniu do art. 94, 108 i 111 oraz załącznika 6 do Planning and Development Regulations 2001 Komisja przestawia następujące uwagi. Artykuł 94 w związku z załącznikiem 6 ust. 2 lit. b) wymienia informacje, które musi zawierać raport w sprawie oddziaływania na środowisko. Stanowi to odniesienie do informacji, które muszą być przedstawione przez wykonawcę zgodnie z art. 5 dyrektywy, należy zatem odróżnić je od OOŚ, która ma charakter ogólnego postępowania oceniającego. Artykuły 108 i 111 wymagają, aby organy do spraw zagospodarowania przestrzennego oceniły odpowiedniość raportu w sprawie oddziaływania na środowisko. Komisja uważa, że te przepisy odnoszą się do art. 5 dyrektywy, ale nie zastępują transpozycji art. 3 dyrektywy. Informacje, które ma przedstawić wykonawca, są tylko jedną z części OOŚ, a przepisy dotyczące tych informacji nie zastępują obowiązku określonego w art. 3.
Brak wymagania właściwej koordynacji między organami
Choć Komisja zasadniczo nie sprzeciwia się wieloetapowemu procesowi decyzyjnemu lub podzieleniu odpowiedzialności decyzyjnej w ramach tego samego przedsięwzięcia między różne kompetentne podmioty, ma obiekcje dotyczące dokładnego sposobu, w jaki obowiązki zostały rozłożone na różne kompetentne podmioty. Zdaniem Komisji przepisy irlandzkie nie nakładają na kompetentne podmioty obowiązku skutecznego koordynowania swoich działań i z tego względu są niezgodne z art. 2, 3 i 4 dyrektywy.
Brak zastosowania dyrektywy do robót rozbiórkowych
Komisja jest zdania, że gdy inne przesłanki określone w dyrektywie są spełnione, OOŚ musi być przeprowadzana w odniesieniu do robót rozbiórkowych. Irlandia starała się wyłączyć z tego obowiązku prawie wszystkie roboty rozbiórkowe, przyjmując Planning and Development Regulations 2001 (załącznik 2 część 1 klasa 50). Według twierdzenia Komisji jest to w sposób oczywisty niezgodne z dyrektywą.
______
(1) Dz.U. 175, s. 40.
