Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji (druga izba) wydanego w dniu 30 czerwca 2009 r. w sprawie T-444/07 Centre de Promotion de l'Emploi par la Micro-Entreprise (CPEM) przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich wniesione w dniu 2 września 2009 r. przez Centre de Promotion de l'Emploi par la Micro-Entreprise (CPEM)(Sprawa C-350/09 P)
(2009/C 312/19)
(Dz.U.UE C z dnia 19 grudnia 2009 r.)
Język postępowania: francuski
Strony
Wnosząca odwołanie: Centre de Promotion de l'Emploi par la Micro-Entreprise (CPEM) (przedstawiciel: C. Bonnefoi, adwokat)
Druga strona postępowania: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu Pierwszej Instancji;
– uwzględnienie w całości lub w części żądań przedstawionych w pierwszej instancji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie swojego odwołania CPEM podnosi trzynaście zarzutów dotyczących oddalenia przez Sąd jej wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji z dnia 4 października 2007 r. dotyczącej cofnięcia pomocy finansowej przyznanej z Europejskiego Funduszu Społecznego (EFS) mocą decyzji C(1999) 2645 z dnia 17 sierpnia 1999 r.
W ramach zarzutu pierwszego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył zasadę równego traktowania, jako że nie zastosował się do wymogu zapewnienia właściwej równowagi między argumentami stron. Poprzestając kilkukrotnie na stwierdzeniu, że Komisja odrzuca argumenty CPEM lub nie zgadza się z nimi, Sąd nie sprecyzował w istocie ani argumentów Komisji, ani sposobu, w jaki odpierają one lub obalają argumenty wnoszącej odwołanie, co prowadzi do braku równowagi w prezentacji okoliczności w toku postępowania, a zatem do braku równowagi w sposobie ich traktowania w wyroku.
W ramach zarzutu drugiego CPEM twierdzi, że Sąd naruszył prawo, odmawiając uwzględnienia "współodpowiedzialności" Komisji, w zakresie w jakim posiadała ona wiedzę o faktach zarzucanych CPEM, ale nie podjęła żadnego działania w toku okresowych kontroli dotyczących realizacji dotowanego projektu celem zablokowania wypłaty zaliczek oraz pełnej kwoty dotacji. Spoczywający na CPEM obowiązek zwrotu całości przyznanej pomocy finansowej jest więc bezzasadny w świetle argumentów przedstawionych przez CPEM, które dowodzą przynajmniej współodpowiedzialności Komisji w powstałej sytuacji przynoszącej szkodę.
W ramach zarzutu trzeciego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd niesłusznie nie zbadał jej argumentów dotyczących wyboru podstawy prawnej kontroli, która była niezgodna z prawem, ponieważ została przeprowadzona na podstawie innego rozporządzenia niż rozporządzenie, w oparciu o które jest ona oficjalnie dokonywana.
W ramach zarzutu czwartego wnosząca odwołanie wskazuje, że Sąd naruszył prawo, uznając za niedopuszczalne żądania CPEM zmierzające do uzyskania odszkodowania za publiczne naruszenie jej wizerunku. OLAF przekazał bowiem informacje prasie lokalnej, mimo że CPEM nie otrzymała jeszcze decyzji dotyczącej cofnięcia pomocy finansowej. W tych okolicznościach upublicznienie takich informacji poważnie szkodzi wizerunkowi organizacji realizującej zadanie w interesie ogólnym, która nie ma własnych środków ani klienteli, a której źródłem finansowana są wyłącznie podmioty publiczne i prywatne dokonujące wpłat.
W ramach zarzutu piątego CPEM podnosi, że Sąd naruszył prawo oraz zasadę proporcjonalności, gdy odrzucił wniosek o symboliczne odszkodowanie na rzecz jej pracowników ze względu na brak szczególnego pełnomocnictwa udzielonego adwokatowi, mimo że uchybienia wskazane przez wnoszącą odwołanie w odniesieniu do pełnomocnictw udzielonych śledczym OLAF-u oraz pracownikom Komisji nie zostały zbadane przez Sąd.
W ramach zarzutu szóstego CPEM zarzuca Sądowi, że naruszył prawo, ograniczając zakres skargi oraz badanie zarzutu pierwszego jedynie do poszanowania prawa do obrony, mimo że CPEM wyraźnie nawiązała do fundamentalnego prawa do obrony oraz do ogólnych zasad prawa.
W ramach zarzutu siódmego wnosząca odwołanie twierdzi, że Sąd naruszył ponadto prawo, ograniczając zakres poszanowania prawa do obrony jedynie do zapewnienia możliwości skutecznego przedstawienia stanowiska przez adresatów decyzji oddziałującej w sposób istotny na ich interesy. Tymczasem poszanowanie prawa do obrony ma znacznie szerszy zakres. Poza tym "użyteczny" charakter debaty z OLAF-em i Komisją oraz badanie wszystkich okoliczności niniejszej sprawy z "dbałością i bezstronnością" są w danym przypadku wysoce wątpliwe, podobnie jak nieprzekazanie przez OLAF informacji o przedmiocie skarg złożonych przeciwko CPEM.
W ramach zarzutu ósmego wnosząca odwołanie zarzuca konkretnie Sądowi, że naruszył prawo w zakresie, w jakim uznał, iż fakt poinformowania prasy o treści decyzji administracyjnej nakładającej karę, zanim jeszcze beneficjent został o niej poinformowany, nie stanowi naruszenia prawa do obrony.
W ramach zarzutu dziewiątego CPEM zarzuca Sądowi, że niesłusznie nie uwzględnił jej zarzutu dotyczącego nieposzanowania przez Komisję, w ramach postępowania zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji, prawa do obrony oraz zasad: domniemania niewinności, pewności prawa, równowagi i bezstronności kontroli. Poszanowanie tych ogólnych zasad prawa winno w istocie zostać zapewnione nie tylko w toku postępowań administracyjnych mogących doprowadzić do nałożenia kar, ale również w ramach dochodzeń wstępnych.
W ramach zarzutu dziesiątego wnosząca odwołanie podnosi, że Sąd naruszył prawo, gdyż nie uwzględnił francuskiego pojęcia organizacji o celach niezarobkowych oraz relacji, jakie może i powinna utrzymywać taka organizacja z różnymi jednostkami samorządu lokalnego. Sąd powielił w ten sposób pierwotny błąd Komisji i OLAF-u, które uznały, że związki między CPEM a jednostkami samorządu lokalnego, w tym władzami Marsylii, stanowiły poważną nieprawidłowość.
W ramach zarzutu jedenastego wnosząca odwołanie zarzuca Sądowi, że popełnił błąd w zakresie ustaleń faktycznych, stwierdzając, że CPEM uważała, iż "przewodnik promotora" był niewiążący, i odrzucając jej argumenty w tym zakresie, podczas gdy tak naprawdę CPEM nie uważała, że ów przewodnik miał niewiążący charakter, a krytykowała jedynie fakt istnienia kilku różnych wersji, co prowadziło do braku pewności prawa oraz do naruszenia prawa do kontradyktoryjnego przedstawienia stanowiska.
W ramach zarzutu dwunastego CPEM podnosi, że Sąd dokonał nieprawidłowej wykładni pojęcia "waloryzacja", posługując się błędnym z prawnego punktu widzenia argumentem Komisji, że owa technika zaliczenia wydatków jest dozwolona w ramach "głównego zakresu" projektów objętych EFS, lecz niedozwolona w ramach projektów pilotażowych na podstawie art. 6 ust. 1 lit. a) rozporządzenia nr 4255/88(1).
W ramach zarzutu trzynastego wnosząca odwołanie zarzuca wreszcie Sądowi, że naruszył zasadę pewności prawa, gdyż nie ustosunkował się do zarzutu opartego na niemożności stosowania rozporządzenia nr 1605/2002(2), na którym bazuje decyzja OLAF-u i Komisji, mimo że w okresie, gdy miały miejsce zdarzenia, obowiązywało rozporządzenie finansowe(3) z dnia 21 grudnia 1977 r. Ponadto CPEM wnosi na podstawie art. 47 § 1 akapit drugi i trzeci regulaminu Trybunału o ustalenie faktów w drodze przesłuchania świadków.
______
(1) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 4255/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające przepisy wykonawcze do rozporządzenia (EWG) nr 2052/88 w odniesieniu do Europejskiego Funduszu Społecznego (Dz.U. L 374, s. 21).
(2) Rozporządzenie Rady (EWG) nr 1605/2002 z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rozporządzenia finansowego mającego zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 248, s. 1).
(3) Rozporządzenie finansowe z dnia 21 grudnia 1977 r. mające zastosowanie do budżetu ogólnego Wspólnot Europejskich (Dz.U. L 356, s. 1), w brzmieniu nadanym rozporządzeniem Rady (WE, EWWiS, Euratom) nr 2779/98 z dnia 17 grudnia 1998 r. zmieniającym rozporządzenie finansowe z dnia 21 grudnia 1977 r. (Dz.U. L 347, s. 3).
