(wersja ujednolicona)(Tekst mający znaczenie dla EOG)
(Dz.U.UE L z dnia 16 grudnia 2009 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 95,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 90/396/EWG z dnia 29 czerwca 1990 w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do urządzeń spalania paliw gazowych(3) została znacząco zmieniona(4). Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości dyrektywa ta powinna zostać skodyfikowana.
(2) Państwa członkowskie są odpowiedzialne za zapewnienie na swoim terytorium zdrowia i bezpieczeństwa swoich obywateli oraz, w odpowiednich przypadkach, zwierząt domowych i mienia, w związku z zagrożeniami wynikającymi z użytkowania urządzeń spalających paliwa gazowe.
(3) W niektórych państwach członkowskich przepisy bezwzględnie obowiązujące określają w szczególności poziom bezpieczeństwa wymagany w stosunku do urządzeń spalających paliwa gazowe poprzez wyszczególnianie budowy, właściwości działania i procedur inspekcyjnych. Te przepisy bezwzględnie obowiązujące nie prowadzą koniecznie do różnic w poziomie bezpieczeństwa w poszczególnych państwach członkowskich, jednak różnice między nimi utrudniają wymianę handlową we Wspólnocie.
(4) W państwach członkowskich obowiązują różne warunki w odniesieniu do rodzajów gazu i ciśnień zasilających. Warunki te nie są zharmonizowane, ponieważ sytuacja w zakresie zaopatrzenia w energię i jej dystrybucję jest specyficzna dla każdego państwa członkowskiego.
(5) Prawo wspólnotowe przewiduje, jako odstępstwo od jednej z fundamentalnych zasad wspólnotowych, a mianowicie swobodnego przepływu towarów, że przeszkody w przepływie we Wspólnocie wynikające z różnic w ustawodawstwach krajowych dotyczących obrotu produktami są dopuszczalne, o ile przeszkody takie mogą być uznane za niezbędne w celu spełnienia wymogów obowiązkowych. Harmonizacja prawa powinna być w tym przypadku ograniczona do przyjęcia przepisów niezbędnych w celu spełnienia obowiązkowych i zasadniczych wymagań dotyczących bezpieczeństwa, zdrowia i oszczędności energii w odniesieniu do urządzeń gazowych. Wymagania te powinny zastąpić w tym zakresie przepisy krajowe, ponieważ są zasadniczymi wymaganiami.
(6) Utrzymanie lub podniesienie poziomu bezpieczeństwa osiągniętego w państwach członkowskich stanowi jeden z głównych celów niniejszej dyrektywy i bezpieczeństwa zdefiniowanego przez zasadnicze wymagania.
(7) Zasadnicze wymagania w zakresie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia powinny być przestrzegane w celu zapewnienia bezpiecznego działania urządzeń spalających paliwa gazowe. Oszczędność energii uważana jest za sprawę istotną. Wymagania te powinny być stosowane z uwzględnieniem aktualnego poziomu techniki w chwili konstruowania.
(8) Niniejsza dyrektywa powinna zatem zawierać tylko zasadnicze wymagania. W celu ułatwienia dowodzenia zgodności z zasadniczymi wymaganiami, konieczne jest istnienie norm zharmonizowanych na poziomie wspólnotowym, w szczególności w zakresie projektowania, wytwarzania i instalowania urządzeń spalających paliwa gazowe tak, aby produkty spełniające te normy mogły być uznane za spełniające te zasadnicze wymagania. Normy te, zharmonizowane na poziomie wspólnotowym, są opracowywane przez instytucje prywatne i powinny pozostać niewiążące. W tym celu, Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN) Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (CENELEC) oraz Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI) zostały uznane za instytucje kompetentne w zakresie przyjmowania norm zharmonizowanych zgodnie z ogólnymi wytycznymi w sprawie współpracy między Komisją, Europejskim Stowarzyszeniem Wolnego Handlu (EFTA) i tymi instytucjami, podpisanymi dnia 28 marca 2003 r.(5) "Norma zharmonizowana" oznacza specyfikację techniczną (normę europejską lub dokument harmonizacyjny) przyjętą przez CEN, CENELEC lub (ETSI) lub przez dwa z tych organów albo wszystkie te organy na podstawie upoważnienia Komisji zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w zakresie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego(6), oraz wyżej wymienionymi ogólnymi wytycznymi w sprawie współpracy.
(9) Rada przyjęła serię dyrektyw mających na celu usuwanie barier technicznych w handlu zgodnie z zasadami ustanowionymi w rezolucji Rady z dnia 7 maja 1985 r. w sprawie nowego podejścia do harmonizacji technicznej oraz normalizacji(7); a każda z tych dyrektyw przewiduje wymóg umieszczenia oznakowania CE. Komisja, w swoim komunikacie z dnia 15 czerwca 1989 r. w sprawie globalnego podejścia do badań i certyfikacji(8), zaproponowała opracowanie wspólnych reguł dotyczących oznakowania CE według jednego wzoru. W swojej rezolucji z dnia 21 grudnia 1989 w sprawie globalnego podejścia do oceny zgodności(9) Rada zatwierdziła jako wiodącą zasadę przyjęcia spójnego podejścia w zakresie stosowania oznakowania CE. Dwoma podstawowymi elementami nowego podejścia, które powinny być stosowane, są zasadnicze wymagania i procedury oceny zgodności.
(10) Sprawdzenie zgodności z odpowiednimi wymaganiami technicznymi jest konieczne w celu zapewnienia skutecznej ochrony użytkowników i osób trzecich. Istniejące procedury certyfikacyjne różnią się w poszczególnych państwach członkowskich. W celu uniknięcia wielokrotnych kontroli, które w rezultacie stanowią przeszkody w swobodnym przepływie urządzeń spalających paliwa gazowe, należy przyjąć ustalenia w celu wzajemnego uznawania procedur certyfikacyjnych przez państwa członkowskie. W celu ułatwienia wzajemnego uznawania procedur certyfikacyjnych, należy ustanowić zharmonizowane procedury wspólnotowe oraz kryteria wyznaczania jednostek odpowiedzialnych za stosowanie tych procedur.
(11) Odpowiedzialność państw członkowskich na ich terytorium za bezpieczeństwo, zdrowie i oszczędność energii objęte zasadniczymi wymaganiami powinna być potwierdzona w klauzuli ochronnej, zapewniającej zastosowanie odpowiedniej procedury wspólnotowej.
(12) Adresaci decyzji podjętych na podstawie niniejszej dyrektywy powinni być informowani o przyczynach podjęcia tych decyzji i przysługujących im środkach prawnych.
(13) Niniejsza dyrektywa nie narusza zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów transpozycji do prawa krajowego i stosowania dyrektyw określonych w załączniku VI, część B,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli dnia 30 listopada 2009 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
J. BUZEK |
B. ASK |
Przewodniczący |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 151 z 17.6.2008, s. 12.
(2) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 20 października 2009 r.)dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 26 listopada 2009 r.
(3) Dz.U. L 196 z 26.7.1990, s. 15.
(4) Zob. załącznik VI, część A.
(5) Dz.U. C 91 z 16.4.2003, s. 7.
(6) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37.
(7) Dz.U. C 136 z 4.6.1985, s. 1.
(8) Dz.U. C 231 z 8.9.1989, s. 3 i Dz.U. C 267 z 19.10.1989, s. 3.
(9) Dz.U. C 10 z 16.1.1990, s. 1.
ZAŁĄCZNIKI