a także mając na uwadze, co następuje:(1) Pośrednicy ubezpieczeniowi oraz reasekuracyjni odgrywają główną rolę w rozpowszechnianiu produktów ubezpieczenia i reasekuracji we Wspólnocie.
(2) Pierwszy krok na drodze do uproszczenia wykonywania swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług przez agentów ubezpieczeniowych i brokerów wykonano w dyrektywie Rady 77/92/EWG z dnia 13 grudnia 1976 r. w sprawie środków mających ułatwić skuteczne osiągnięcie swobody przedsiębiorczości oraz swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności agentów i brokerów ubezpieczeniowych (ex ISIC grupa 630) i w szczególności środków przejściowych dotyczących tych działalności 4 .
(3) Dyrektywa 77/92/EWG miała być stosowana do momentu wejścia w życie przepisów koordynujących zasady krajowe dotyczące podejmowania i prowadzenia działalności przez agentów ubezpieczeniowych i brokerów.
(4) Państwa Członkowskie w większości zastosowały się do zalecenia Komisji 92/48/EWG z dnia 18 grudnia 1991 r. w sprawie pośredników ubezpieczeniowych 5 , które pomogło w większym zbliżeniu przepisów krajowych w sprawie wymogów zawodowych i rejestracji pośredników ubezpieczeniowych.
(5) Jednakże nadal występują znaczące różnice między przepisami krajowymi tworzące bariery dla podejmowania i prowadzenia działalności pośredników ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych na rynku wewnętrznym. Dlatego też właściwe jest zastąpienie dyrektywy 77/92/EWG nową dyrektywą.
(6) Pośrednicy ubezpieczeniowi i reasekuracyjni powinni móc wykorzystać swobodę przedsiębiorczości i swobodę świadczenia usług, zawartą w Traktacie.
(7) Brak możliwości swobodnego funkcjonowania pośredników ubezpieczeniowych w całej Wspólnocie utrudnia sprawne funkcjonowanie jednolitego rynku ubezpieczeń.
(8) Koordynacja przepisów krajowych w sprawie wymogów zawodowych i rejestracji osób podejmujących i prowadzących działalność w dziedzinie pośrednictwa ubezpieczeniowego może przyczynić się zarówno do wprowadzenia jednolitego rynku usług finansowych, jak i do poprawienia ochrony konsumentów w tym w zakresie.
(9) Poszczególne rodzaje osób lub instytucji, takie jak: agenci, brokerzy i podmioty gospodarcze "ubezpieczeń bankowych", mogą rozpowszechniać produkty ubezpieczeniowe. Równe traktowanie podmiotów gospodarczych i ochrona konsumentów wymagają, aby wszystkie te osoby lub instytucje były objęte niniejszą dyrektywą.
(10) Niniejsza dyrektywa zawiera definicję "zależnego pośrednika ubezpieczeniowego", która uwzględnia cechy charakterystyczne rynków Państw Członkowskich i której celem jest ustanowienie warunków rejestracji stosowanych do takich pośredników. Definicja ta nie ma na celu uniemożliwienia Państwom Członkowskim stosowania podobnych pojęć w odniesieniu do pośredników ubezpieczeniowych, którzy działając na rzecz i w imieniu zakładu ubezpieczeń, za których działalność pełną odpowiedzialność ponosi ten zakład ubezpieczeń, który jest uprawniony do pobierania składek lub kwot przeznaczonych dla klienta, zgodnie z gwarancjami finansowymi przewidzianymi w niniejszej dyrektywie.
(11) Niniejszą dyrektywę powinno stosować się do osób, których działalność polega na świadczeniu usług pośrednictwa ubezpieczeniowego na rzecz osób trzecich za wynagrodzeniem, które może mieć charakter świadczeń pieniężnych lub przybierać inne formy uzgodnionych korzyści ekonomicznych związanych z jej prowadzeniem.
(12) Niniejszej dyrektywy nie powinno stosować się do osób prowadzących innego typu działalność zawodową, takich jak eksperci podatkowi lub księgowi, którzy w toku prowadzenia innego typu działalności zawodowej świadczą okazjonalnie usługi doradcze w sprawie zakresu ubezpieczenia, nie powinno stosować się jej również do działalności polegającej wyłącznie na dostarczaniu ogólnych informacji w sprawie produktów ubezpieczeniowych, pod warunkiem że celem takiej działalności nie jest udzielanie klientowi pomocy przy zawieraniu lub wypełnianiu umowy ubezpieczenia lub reasekuracji, ani też zawodowe zarządzanie roszczeniami wobec zakładu ubezpieczeń lub reasekuracji, ani wycena szkody i rozpatrywanie roszczeń przez biegłych.
(13) Niniejszej dyrektywy nie powinno stosować się do osób praktykujących pośrednictwo ubezpieczeniowe, jako działalność pomocniczą, na mocy pewnych ściśle określonych warunków.
(14) Pośrednicy ubezpieczeniowi i reasekuracyjni powinni być zarejestrowani we właściwym organie Państwa Członkowskiego, w którym zamieszkują lub w którym mieści się siedziba ich zarządu pod warunkiem że spełniają oni ściśle określone wymogi zawodowe dotyczące ich kompetencji, nieposzlakowanej opinii, zakresu odpowiedzialności zawodowej i możliwości finansowych.
(15) Taka rejestracja powinna umożliwiać pośrednikom ubezpieczeniowym i reasekuracyjnym prowadzenie działalności w innych Państwach Członkowskich, zgodnie z zasadami swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, pod warunkiem że właściwe władze zachowały odpowiednią procedurę powiadomienia.
(16) Potrzebne jest ustanowienie właściwych sankcji w odniesieniu do osób wykonujących działalność ubezpieczeniową lub reasekuracyjną bez rejestracji w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń i reasekuracji korzystających z usług nie zarejestrowanych pośredników i w odniesieniu do pośredników nieprzestrzegających przepisów krajowych, przyjętych zgodnie z niniejszą dyrektywą.
(17) W celu ochrony konsumentów oraz zapewnienia słuszności działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej prowadzonej na jednolitym rynku zasadnicze znaczenie ma współpraca i wymiana informacji między właściwymi władzami.
(18) Dla klienta istotna jest świadomość, czy ma do czynienia z pośrednikiem, który doradza mu w sprawie produktów szerokiej gamy zakładów ubezpieczeń, czy też produktów dostarczanych przez określoną liczbę zakładów ubezpieczeń.
(19) Niniejsza dyrektywa powinna określać obowiązki pośredników ubezpieczeniowych w zakresie udzielania informacji klientom. W tym obszarze Państwo Członkowskie może utrzymać lub przyjąć bardziej restrykcyjne przepisy nakładane na pośredników ubezpieczeniowych prowadzących działalność na własnym terytorium, niezależnie od ich miejsca zamieszkania, pod warunkiem że takie bardziej restrykcyjne przepisy są zgodne z prawodawstwem wspólnotowym, w tym z dyrektywą 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym) 6 .
(20) Jeżeli pośrednik oświadcza, iż doradza w sprawie produktów szerokiej gamy zakładów ubezpieczeń, powinien przeprowadzić prawidłową i wystarczająco szeroką analizę produktów dostępnych na rynku. Ponadto wszyscy pośrednicy powinni wyjaśniać powody określonej porady.
(21) Wymóg ujawnienia takich informacji wtedy, gdy klientem jest spółka poszukująca zakresu reasekuracji lub ubezpieczenia obejmującego ryzyko handlowe i przemysłowe nie jest tak potrzebny.
(22) Potrzebne są odpowiednie i skuteczne procedury reklamacyjne i odszkodowawcze w Państwach Członkowskich w celu rozstrzygania sporów między pośrednikami ubezpieczeniowymi a klientami, przy wykorzystaniu istniejących procedur, gdzie stosowne.
(23) Bez uszczerbku dla prawa klientów do wnoszenia skarg do sądów Państwa Członkowskie powinny zachęcać instytucje publiczne lub prywatne, utworzone w celu pozasądowego rozstrzygania sporów do współpracy w zakresie rozstrzygania sporów transgranicznych. Celem takiej współpracy mogłoby być na przykład umożliwienie klientom kontaktowania się z organami pozasądowymi, utworzonymi w Państwie Członkowskim ich zamieszkania w sprawach skarg dotyczących pośredników ubezpieczeniowych prowadzących działalność w innych Państwach Członkowskich. Ustanowienie sieci FIN-NET przewiduje większą pomoc dla klientów korzystających z usług transgranicznych. Przepisy w sprawie procedur powinny uwzględniać zalecenie Komisji 98/257/WE z dnia 30 marca 1998 r. w sprawie zasad mających zastosowanie do organów odpowiedzialnych za pozasądowe ugody sporów konsumenckich 7 .
(24) Dyrektywa 77/92/EWG powinna zostać uchylona.
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
1 Dz.U. C 29 E z 30.1.2001, str. 245.
2 Dz.U. C 221 z 7.8.2001, str. 121.
3 Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 14 listopada 2001 r. (Dz.U. C 140 E z 13.6.2002, str. 167), wspólne stanowisko Rady z dnia 18 marca 2002 r. (Dz.U. C 145 E z 18.6.2002, str. 1) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 13 czerwca 2002 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Rady z dnia 28 czerwca 2002 r.
5 Dz.U. L 19 z 28.1.1992, str. 32.
6 Dz.U. L 178 z 17.7.2000, str. 1.
7 Dz.U. L 115 z 17.4.1998, str. 31.
8 Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 17).
9 Dz.U. L 63 z 13.3.1979, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2002/12/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 77 z 20.3.2002, str. 11).
10 Art. 2 pkt 3 zmieniony przez art. 91 pkt 1 lit. a) dyrektywy nr 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.173.349) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 2 lipca 2014 r.
11 Art. 2 pkt 13 dodany przez art. 91 pkt 1 lit. b) dyrektywy nr 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. (Dz.U.UE.L.2014.173.349) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 2 lipca 2014 r.
12 Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 290 z 17.11.2000, str. 27).
13 Dz.U. L 360 z 9.12.1992, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady.
14 Rozdział IIIA uchylony przez art. 43 dyrektywy nr (UE) 2016/97 z dnia 20 stycznia 2016 r. (Dz.U.UE.L.2016.26.19) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 23 lutego 2016 r.