Język postępowania: niemiecki(2021/C 368/43)
(Dz.U.UE C z dnia 13 września 2021 r.)
Strony
Strona skarżąca: Norddeutsche Landesbank - Girozentrale (Hannover, Niemcy) (przedstawiciele: D. Flore i J. Seitz, Rechtsanwälte)
Strona pozwana: Jednolita Rada ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji (SRB)
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności decyzji strony pozwanej z dnia 14 kwietnia 2021 r. (sygnatura: SRB/ES/2021/22) wraz z załącznikami do niej, w szczególności załącznikiem I dotyczącym "wyników obliczenia dotyczącego wszystkich instytucji podlegających obliczeniu składek ex ante za rok 2021, przedstawionych oddzielnie (dla każdej instytucji) w ujednoliconych załącznikach" - w zakresie, w jakim mają one znaczenie dla strony skarżącej;
- obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi następujące zarzuty.
1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia prawa do bycia wysłuchanym
- Strona pozwana nie wysłuchała Deutsche Hypothekenbank przed wydaniem zaskarżonej decyzji i tym samym naruszyła art. 41 ust. 1 i ust. 2 lit. a) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą").
2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia przepisów proceduralnych
- Zaskarżona decyzja jest nieważna, ponieważ została wydana z naruszeniem ogólnych wymogów proceduralnych wynikających z art. 41 karty i art. 298 ogólnych zasad prawa TFUE oraz regulaminu postępowania strony pozwanej.
3. Zarzut trzeci dotyczący braku uzasadnienia zaskarżonej decyzji
- Zaskarżona decyzja nie zawiera wystarczającego uzasadnienia, co narusza art. 296 TFUE. W szczególności uzasadnienie nie zawiera związku z konkretnym przypadkiem i nie przedstawia zasadniczych względów w kontekście proporcjonalności i swobody uznania.
- Ponadto obliczenie rocznej składki nie jest zrozumiałe, w szczególności ze względu na użycie niespójnych terminów i brak przedstawienia ważnych etapów pośrednich.
4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia prawa podstawowego do skutecznej ochrony sądowej ze względu na brak możliwości przeprowadzenia kontroli zaskarżonego postanowienia
- Brak uzasadnienia zaskarżonego postanowienia w znaczącym stopniu utrudnia stronie skarżącej uzyskanie kontroli sądowej.
- Strona pozwana naruszyła przy tym w szczególności zasadę kontradyktoryjności, zgodnie z którą strony muszą mieć możliwość kontradyktoryjnego omówienia zarówno okoliczności faktycznych, jak i prawnych, które są decydujące dla wyniku postępowania.
5. Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa wyższej rangi w związku z zastosowaniem wskaźnika IPS (Institutional Protection Scheme)
- Przy stosowaniu wskaźnika IPS błędnie oceniono znaczenie przynależności Deutsche Hypothekenbank do instytucjonalnego systemu ochrony Sparkassen-Finanzgruppe.
- Zgodnie z art. 6 ust. 5 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 1 pozwana powinna była również wziąć pod uwagę niskie prawdopodobieństwo przeprowadzenia restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji danej instytucji, a tym samym skorzystania z Jednolitego Funduszu Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji oraz powinna była przestrzegać zasady proporcjonalności.
6. Zarzut szósty dotyczący naruszenia rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 podlegającego wykładni w świetle prawa wyższej rangi poprzez uwzględnienie ogólnej pozycji ryzyka związanego z instrumentami pochodnymi w ramach wskaźnika ryzyka "działalność handlowa, ekspozycje pozabilansowe, instrumenty pochodne, stopień złożoności oraz możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji"
- Pozwana powinna była ponadto wziąć pod uwagę, zgodnie z wymogiem orientacji na profil ryzyka, przy rozpatrywaniu ogólnej pozycji ryzyka związanego z instrumentami pochodnymi w kontekście art. 6 ust. 5 zd. 1 lit. a), art. 6 ust. 6 i art. 7 ust. 4 zd. 1 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, że w przypadku Deutsche Hypothekenbank wszystkie instrumenty pochodne zostały przypisane do portfela niehandlowego i były wykorzystywane wyłącznie do celów zabezpieczenia, oraz że Deutsche Hypothekenbank miał niski poziom złożoności i wysoką zdolność rozrachunkową.
7. Zarzut siódmy dotyczący naruszenia rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 poprzez nieuwzględnienie MREL (Minimum Requirements for own funds and Eligible Liabilities) w ramach pola ryzyka "Ekspozycja na ryzyko"
- Pozwana powinna była wziąć pod uwagę, zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. a), ust. 2 lit. a) rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63, ponadprzeciętny wskaźnik MREL strony skarżącej wynoszący 67,6 %, który znacznie przekraczał minimalny wskaźnik 8 % ustalony przez Jednolitą Radę ds. Restrukturyzacji i Uporządkowanej Likwidacji.
8. Zarzut ósmy dotyczący naruszenia rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 podlegającego wykładni w świetle prawa wyższej rangi w związku z zastosowaniem mnożnika korekty ryzyka
- Pozwana powinna była wziąć pod uwagę przy ustalaniu mnożnika korekty ryzyka niskie prawdopodobieństwo niewypłacalności strony skarżącej i jej ponadprzeciętny wskaźnik MREL zgodnie z wymogiem ukierunkowania na profil ryzyka i podstawowym prawem do swobody przedsiębiorczości wynikającym z art. 16 karty.
9. Zarzut ósmy (pomocniczo): art. 7 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 narusza prawo wyższej rangi
- Przewidując relatywizację wskaźnika IPS, art. 7 ust. 4 zdanie drugie rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 narusza ogólną zasadę równości wynikającą z art. 20 karty oraz zasadę proporcjonalności, ponieważ instytucje, które podlegają temu samemu systemowi ochrony, a tym samym mają takie samo prawdopodobieństwo niewypłacalności, mogą być traktowane w różny sposób.
10. Zarzut dziesiąty dotyczący naruszenia prawa wyższej rangi przez definicję "depozytów międzybankowych" zawartą w załączniku I, stopień 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63.
- Definicja "depozytów międzybankowych" przewidziana w załączniku I, krok 1 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jest niezgodna z prawem, ponieważ uwzględnienie papierów wartościowych neutralnych pod względem ryzyka, takich jak imienne listy zastawne, nie może być uwzględnione w obliczaniu wskaźnika ryzyka "kredyty międzybankowe i depozyty międzybankowe" ze względu na istniejące pokrycie.
11. Zarzut jedenasty dotyczący naruszenia prawa wyższej rangi przez przyporządkowanie do klas zgodnie z załącznikiem I, krok 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63
- Przyporządkowanie do klas zgodnie z załącznikiem I, etap 2 rozporządzenia delegowanego (UE) 2015/63 jest niezgodna z prawem, ponieważ niewielka liczba klas i identyczna liczba instytucji w każdej klasie nie pozwalają na uwzględnienie profilu ryzyka danej instytucji, jak ma to miejsce np. w przypadku Deutsche Hypothekenbank, w wystarczająco zróżnicowany sposób.
