[Odesłanie prejudycjalne - Polityka społeczna - Dyrektywa 1999/70/WE - Porozumienie ramowe w sprawie pracy na czas określony zawarte przez UNiCE, CEEP oraz ETUC - Klauzula 5 - Kolejne umowy o pracę lub stosunki pracy zawierane lub nawiązywane na czas określony - Nadużywanie - Środki zapobiegawcze - Umowy o pracę na czas określony w sektorze publicznym - Pracownicy naukowi zatrudniani na uniwersytecie]Język postępowania: włoski
(2021/C 289/05)
(Dz.U.UE C z dnia 19 lipca 2021 r.)
Sąd odsyłający
Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio
Strony w postępowaniu głównym
Strona skarżąca: EB
Strona pozwana: Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero dell'istruzione, dell'università e della Ricerca - MIUR, Università degli Studi Roma Tre
Przy udziale: Federazione Lavoratori della Conoscenza - CGIL (FLC-CGIL), Confederazione Generale Italiana del Lavoro (CGIL), Anief - Associazione Professionale e Sindacale, Confederazione Generale Sindacale, Cipur - Coordinamento Intersedi Professori Universitari di Ruolo
Sentencja
Klauzulę 5 Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego w dniu 18 marca 1999 r. i ujętego w załączniku do dyrektywy Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej Porozumienia ramowego w sprawie pracy na czas określony, zawartego przez UNICE, CEEP oraz ETUC, należy interpretować w ten sposób, że nie stoi ona na przeszkodzie uregulowaniu krajowemu, zgodnie z którym w odniesieniu do zatrudniania pracowników naukowych na uniwersytecie przewidziane jest zawieranie umów o pracę na czas określony na okres trzech lat, z możliwością jednokrotnego ich przedłużenia na maksymalny okres dwóch lat, i które po pierwsze, uzależnia zawarcie takich umów od dostępności środków w ramach planowania "w zakresie [...] działalności badawczej, działalności w zakresie kształcenia, kształcenia uzupełniającego i usług dla studentów", a po drugie, uzależnia przedłużenie wspomnianych umów od "pozytywnej oceny prowadzonej działalności w zakresie kształcenia i badawczej", przy czym nie jest konieczne, by uregulowanie to określało obiektywne i przejrzyste kryteria pozwalające zweryfikować, czy zawarcie i odnowienie takich umów faktycznie odpowiada rzeczywistej potrzebie, czy pozwalają one osiągnąć zamierzony cel i czy są w tym zakresie niezbędne.
