Język postępowania: francuski(2021/C 138/66)
(Dz.U.UE C z dnia 19 kwietnia 2021 r.)
Strony
Strona skarżąca: Suez (Paryż, Francja) (przedstawiciele: adwokaci O. Billard, I. Simic, Y. Trifounovitch, G. Fabre, G. Vatin, D. Théophile, G. Aubron i O. Chriqui)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
Zarzuty i główne argumenty
W uzasadnieniu skargi na decyzję Komisji C(2020) 8969 final z dnia 17 grudnia 2020 r., oddalającą jej żądanie, z jednej strony - stwierdzenia, że Veolia Environnement S.A. naruszyła art. 7 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 139/2004 1 , nabywając 29,9 % udziałów w kapitale spółki Suez bez uprzedniego uzyskania zezwolenia Komisji, a z drugiej strony - zastosowania środków tymczasowych wobec tej spółki na podstawie art. 8 ust. 5 lit. a) tego rozporządzenia, skarżąca podnosi dwa zarzuty.
Zarzut pierwszy dotyczy braku uzasadnienia wymaganego art. 296 TFUE. Skarżąca twierdzi, że Komisja nie spełniła wymogów określonych w art. 296 TFUE, wydając decyzję, której uzasadnienie nie pozwala ani jej, ani Sądowi zrozumieć powodów, które skłoniły Komisję do uznania, że automatyczne odstępstwo z art. 7 ust. 2 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw znajdowało zastosowanie w tej sprawie. Skarżąca zarzuca również, że uzasadnienie zaskarżonej decyzji w odniesieniu do możliwości zastosowania art. 7 ust. 1 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw do nabycia 29,9 % udziałów w kapitale skarżącej jest dotknięte wewnętrzną sprzecznością. Wreszcie skarżąca podnosi, że zaskarżona decyzja bez wystarczającego uzasadnienia odeszła od utrwalonego orzecznictwa sądów Unii dotyczącego zasady ścisłej wykładni wyjątku od skutku zawieszającego przewidzianego w art. 7 ust. 2 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw.
Zarzut drugi, dotyczy naruszenia art. 7 ust. 2 rozporządzenia WE w sprawie kontroli łączenia przedsiębiorstw. Skarżąca uważa w tym względzie, że Komisja naruszyła ten przepis uznając, po pierwsze, że wyjątek przewidziany w tym przepisie powinien znajdować zastosowanie do pojedynczej koncentracji planowanej przez Veolię, podczas gdy wyjątek ten był oczywiście nieistotny i w związku z tym nie miał zastosowania do tej koncentracji, a po drugie, że wszystkie czynności prawne składające się na jednolitą koncentrację powinny na podstawie tego przepisu podlegać temu samemu reżimowi prawnemu. Skarżąca uważa również, że zastosowanie przez Komisję przewidzianego w tym przepisie wyjątku dotyczącego prywatnego nabycia papierów wartościowych od jednego zbywcy stanowi kolejne naruszenie tego przepisu. Wreszcie skarżąca zarzuca Komisji, że uznała, iż Veolia spełniła warunek dotyczący niezwłocznego zgłoszenia koncentracji.