Język postępowania: niderlandzki(2015/C 398/24)
(Dz.U.UE C z dnia 30 listopada 2015 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: HIT Groep BV (przedstawiciele: G. van der Wal i L. Parret, advocaten)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Wbrew orzeczeniu Sądu odstępstwo od art. 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 (w niniejszej sprawie) jest niedopuszczalne i błędne. Tego rodzaju odstępstwo - w przypadku którego zamiast poprzedniego roku obrotowego (2009) zastosowanie ma w ramach owego przepisu rok obrotowy 2003 - stoi w sprzeczności z tym przepisem i z jego celem. Artykuł 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 ma zapobiegać nałożeniu grzywny w wysokości przekraczającej zdolność płatniczą przedsiębiorstwa w chwili, w której przypisuje się mu odpowiedzialność za naruszenie, i w której Komisja nakłada na nie sankcję finansową. Przepis ten stanowi gwarancję zasady proporcjonalności, która nie jest zapewniona, jeżeli odstępuje się od jego brzmienia.
Odstępstwo od tego przepisu (jego brzmienia) narusza (w niniejszej sprawie) również art. 7 ust. 1 EKPC, art. 49 Karty i zasadę proporcjonalności (zasadę praworządności i zasadę pewności prawa).
Wyroki Trybunału, w których dopuszczone zostało odstępstwo od wyraźnego brzmienia art. 23 ust. 2 akapit 2 rozporządzenia nr 1/2003 (wyroki z dnia 7 czerwca 2007 r., Britannia Alloys & Chemicals/Komisja, C-76/06 P, EU: C:2007:326 oraz z dnia 14 maja 2014 r., 1.garantovaná/Komisja, C-90/13 P, EU:C:2014:326) zostały wydane (długo) po wystąpieniu okoliczności faktycznych stanowiących podstawę nałożenia grzywny na wnoszącą odwołanie. Zastosowanie tego orzecznictwa z mocą wsteczną narusza zatem art. 7 ust. 1 EKPC i art. 49 Karty.
Gdyby odstępstwo od art. 23 ust. 2 zdanie 2 rozporządzenia nr 1/2003 miało być w wyjątkowych przypadkach prawnie dopuszczalne, wymagałoby to dokładnego uzasadnienia. W zaskarżonym wyroku brak jest jednak takiego uzasadnienia, względnie jest ono niewystarczające, co jest niezgodne z art. 7 ust. 1 EKPC i art. 41 ust. 2 lit. c Karty.
Zagwarantowanie zasady proporcjonalności wymaga, aby sąd unijny (w każdym przypadku), gdy odstąpiono od art. 23 ust. 2 zdanie 2 rozporządzenia nr 1/2003, zbadał (następnie), czy grzywna odpowiada celowi tego przepisu i zasadzie proporcjonalności, czego nie dokonał Sąd w zaskarżonym wyroku (ani Komisja w spornej decyzji), a w każdym razie nie uzasadnił tego lub uzasadnił w niewystarczający sposób.
1 Decyzja Komisji C(2010) 4387 wersja ostateczna z dnia 30 czerwca 2010 r. dotycząca postępowania na mocy art. 101 [TFUE] i art. 53 porozumienia EOG (sprawa COMP/38344 - Stal sprężająca), zmieniona decyzją Komisji C(2010) 6676 wersja ostateczna z dnia 30 września 2010 r. oraz decyzją Komisji C(2011) 2269 wersja ostateczna z dnia 4 kwietnia 2011 r.
2 Dz.U.. 2000, C 364, s. 1.
3 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).