Język postępowania: francuski(2015/C 381/25)
(Dz.U.UE C z dnia 16 listopada 2015 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Komisja Europejska (przedstawiciele: C. Giolito, B. Stromsky, D. Grespan, i T. Maxian Rusche, członkowie Służby Prawnej)
Druga strona postępowania: Republika Francuska, Orange, wcześniej France Télécom, Republika Federalna Niemiec
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania Komisja podnosi cztery zarzuty.
W pierwszej kolejności uważa, że wyrok Sądu jest niewystarczająco uzasadniony i wewnętrznie sprzeczny. Sąd nie uwzględnił bowiem zasad określonych w wyroku wydanym w postępowaniu odwoławczym 2 i nie odpowiedział w sposób wystarczający na argumenty przedstawione przez Komisję w tym postępowaniu.
W drugiej kolejności Komisja zarzuca Sądowi popełnienie licznych naruszeń art. 107 ust. 1 TFUE. Jej zdaniem naruszenia te doprowadziły do wykluczenia przez Sąd oświadczeń organów publicznych od lipca do grudnia 2002 r., a także części "reasekuracja rynków" ogłoszenia z dnia 4 grudnia 2000 r. z zakresu analizy kryterium prywatnego inwestora. Po pierwsze, dążąc do zastosowania kryterium świadomego inwestora prywatnego do konkretnej chwili, Sąd nie uwzględnił bowiem rozstrzygnięcia Trybunału, zgodnie z którym należy się przenieść w kontekst czasowy, w którym podjęto środki w zakresie wsparcia i uwzględnić wszystkie istotne elementy. Zdaniem Komisji Sąd wydaje się nie wiedzieć, że środek pomocy może wynikać z wielu interwencji, które są ze sobą związane i których nie można rozdzielić. Po drugie, według Komisji Sąd popełnił szereg naruszeń prawa, jeśli chodzi o związek istniejący pomiędzy pojęciem korzyści i stosowaniem kryterium świadomego inwestora prywatnego. W szczególności Komisja zarzuca Sądowi ograniczenie testu świadomego inwestora prywatnego do ograniczonego okresu, w którym korzyść przyniosła efekty. Po trzecie, Komisja zarzuca Sądowi wyłączenie elementów kontekstowych z zakresu swojego badania. Po czwarte, według niej Sąd niesłusznie ograniczył łączne badanie szeregu korzyści do korzyści mających ten sam charakter. Po piąte, Sąd nie zastosował kryterium określonego przez Trybunał w celu stwierdzenia, czy środki państwowe są nierozerwalnie związane i muszą być badane razem. Po szóste, Komisja podważa uznanie przez Sąd zdarzeń stanowiących "przerwanie" następstwa środków państwowych w okresie od września do grudnia 2002 r. Zdaniem Komisji takie "przerwy" nie mogą uzasadniać oddzielnego badania środków wcześniejszych i późniejszych od tej daty. Wreszcie Komisja kwestionuje uzasadnienie Sądu dotyczące narażenia reputacji.
W trzeciej kolejności Komisja zarzuca Sądowi przekroczenie granic kontroli legalności aktów administracyjnych.
Na koniec Komisja uważa, że Sąd dokonał błędnej wykładni, a nawet przeinaczył decyzję Komisji.