Skarga wniesiona w dniu 4 lipca 2007 r. - Heineken Nederland i Heineken przeciwko Komisji(Sprawa T-240/07)
(2007/C 211/81)
(Dz.U.UE C z dnia 8 września 2007 r.)
Język postępowania: niderlandzki
Strony
Strona skarżąca: Heineken Nederland BV i Heineken NV (przedstawiciele: adwokaci T. Ottervanger i M.A. de Jong)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności w całości lub w części decyzji skierowanej między innymi do skarżących;
– uchylenie lub obniżenie grzywny nałożonej na skarżące;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżące kwestionują decyzję Komisji z dnia 18 kwietnia 2007 r. dotyczącą postępowania na podstawie art. 81 traktatu WE (COMP/B-2/37.766 - Niderlandzki rynek piwa), w której na skarżące została nałożona grzywna.
Na poparcie swej skargi skarżące podnoszą kilka zarzutów formalnych. W pierwszym z nich wskazują one na naruszenie zasady dobrej administracji w trakcie postępowania wyjaśniającego oraz na naruszenie art. 27 rozporządzenia nr 1/2003 w związku z tym, że Komisja odmówiła im dostępu do pism procesowych innych przedsiębiorstw. Po drugie, skarżące twierdzą, że Komisja nie przeprowadziła starannego i bezstronnego postępowania wyjaśniającego. W trzecim ze wspomnianych zarzutów skarżące stwierdzają, że postępowanie Komisarza ds. konkurencji doprowadziło do naruszenia zasady domniemania niewinności. Po czwarte, podnoszą one, że Komisja naruszyła wymóg rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie, co miało naruszyć ich prawo do obrony.
Następnie skarżące zarzucają Komisji naruszenie art. 81 WE. W związku z tym skarżące w pierwszej kolejności wskazują na braki w postępowaniu dowodowym, naruszenie zasady domniemania niewinności oraz niedotrzymanie obowiązku uzasadnienia. W drugiej kolejności skarżące zaprzeczają stwierdzeniu, że miały miejsce porozumienia lub uzgodnione praktyki. Wreszcie skarżące podnoszą, że Komisja niewłaściwie obliczyła czas trwania zarzucanego naruszenia.
Skarżące przedstawiają również szereg zarzutów dotyczących ustalenia grzywny. Po pierwsze, wskazują one na naruszenie art. 23 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, niewłaściwe zastosowanie wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, naruszenie zasady pewności prawa i proporcjonalności oraz niedotrzymanie obowiązku uzasadnienia. Skarżące uznają, że Komisja popełniła błąd przy ocenie wagi naruszenia, w szczególności poprzez dokonanie niewłaściwej oceny charakteru naruszenia, nieuwzględnienie nieznacznego wpływu tego naruszenia na rynek oraz poprzez nieprawidłowe wyznaczenie właściwego rynku geograficznego. Następnie twierdzą one, że Komisja błędnie określiła podstawową kwotę grzywny, współczynnik odstraszania oraz czas trwania naruszenia. Skarżące dodają, że Komisja nienależycie uwzględniła okoliczności łagodzące, a nadmierna długość postępowania administracyjnego doprowadziła do nieproporcjonalnie wysokiej grzywny w związku z zaostrzeniem w międzyczasie polityki Komisji w odniesieniu do wysokości grzywien.
Wreszcie skarżące podnoszą, że obniżka grzywny zastosowana przez Komisję z powodu nadmiernej długości postępowania administracyjnego jest nieproporcjonalnie mała.
