Sprawa C-134/05: Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej.

Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej

(Sprawa C-134/05)

(2005/C 143/30)

(Język postępowania: włoski)

(Dz.U.UE C z dnia 11 czerwca 2005 r.)

W dniu 22 marca 2005 r. do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Komisji Wspólnot Europejskich, reprezentowanej przez E. Traversę, członka służby prawnej Komisji, przeciwko Republice Włoskiej.

Skarżąca wnosi do Trybunału o stwierdzenie, że:

1. poprzez uzależnienie wykonywania działalności w zakresie pozasądowej windykacji wierzytelności od uzyskania zezwolenia wydawanego przez lokalny organ policji (Questore);

2. poprzez ograniczenie ważności zezwolenia do obszaru prowincji, w której zostało ono wydane;

3. poprzez związanie wykonywania działalności w zakresie pozasądowej windykacji wierzytelności ze wskazanym w zezwoleniu lokalem;

4. poprzez uzależnienie wykonywania tej działalności na terenie prowincji, w której przedsiębiorca nie posiada zezwolenia, od zawarcia umowy zlecenia z autoryzowanym przedstawicielem;

5. poprzez zobowiązanie przedsiębiorców do wystawienia w widocznym miejscu tabeli zawierającej wszystkie rodzaje operacji oferowanych klientom;

6. poprzez postanowienie, że lokalny organ policji (Questore) może uzależnić wydanie decyzji od spełnienia dodatkowych wymogów;

7. poprzez ograniczenie prawa przedsiębiorców do swobodnego określania cen;

8. poprzez stwierdzenie, że działalność w zakresie pozasądowej windykacji wierzytelności nie może być łączona z działalnością w zakresie usług bankowych i kredytowych, o której mowa w dekrecie legislacyjnym nr 385/93;

Republika Włoska uchybiła zobowiązaniom, które na niej ciążą na mocy art. 43 i 49 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, oraz

– o obciążenie Republiki Włoskiej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty:

1. Wymóg polegający na obowiązku uzyskania zezwolenia wydawanego przez organ policji sprzeczny jest z art. 49 Traktatu ze względu na to, że dotyczy on wszystkich bez różnicy usługodawców mających siedzibę w innym Państwie Członkowskim, bez względu na to, czy podmioty te spełniają wymogi związane z ochroną interesu publicznego przewidziane w systemie prawnym tego Państwa.

2. Terytorium Włoch podzielone jest obecnie na 103 prowincje. Oznacza to, że przedsiębiorca wspólnotowy, który zamierza podjąć działalność we Włoszech i rozciągnąć tę działalność na znaczną część włoskiego terytorium musi wystąpić z tyloma wnioskami o wydanie zezwolenia, ile jest prowincji, na terenie których chce prowadzić swoją działalność. Jeśli zamierza prowadzić działalność na terenie całych Włoch obowiązany jest wystąpić z 103 wnioskami.

3. Spółka, która zamierza rozpocząć działalność na terenie Włoch i prowadzić ją na pewnym obszarze, nie tylko musi uzyskać różne zezwolenia, lecz także zapewnić sobie tyle lokali, ile uzyskała zezwoleń odpowiadających objętym nimi prowincjom. Obowiązek taki jest w widoczny sposób nieproporcjonalny, jeśli wziąć pod uwagę koszty, jakie się z tym wiążą dla przedsiębiorców. Nie jest on również niezbędny dla prowadzenia tego rodzaju działalności. Ponadto, obowiązek posiadania lokali oznacza wymóg posiadania przez podmiot świadczący usługi transgraniczne siedziby w Państwie Członkowskim, na terenie którego świadczone są usługi.

4. Przedsiębiorca świadczący swoje usługi zgodnie z prawem, powinien móc czynić to na terytorium całych Włoch, bez konieczności zawierania umowy zlecenia z pośrednikiem w przypadku, gdy przedsiębiorca ten zamierza prowadzić działalność poza terenem prowincji objętej uzyskanym przezeń zezwoleniem. Pośrednik taki, który działa w tym samym sektorze gospodarki, jest bowiem potencjalnym konkurentem zleceniodawcy. Poza tym korzystanie z pomocy pośrednika pociąga za sobą dodatkowy czas i koszty dla samego zleceniodawcy.

5. Obowiązek wystawienia w widocznym miejscu w lokalu tabeli zawierającej rodzaje oferowanych operacji zakłada, że przedsiębiorca dysponuje lokalami służącymi do wykonywania przedmiotowej działalności. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału obowiązek dysponowania lokalem w Państwie Członkowskim, na terenie którego świadczone są usługi, oznacza wymóg posiadania przez podmiot świadczący usługi transgraniczne siedziby w tym Państwie.

6. Przyznana organom policji w poszczególnych prowincjach (Questore) swoboda uzależnienia wydania zezwolenia na wykonywanie działalności w zakresie pozasądowej windykacji wierzytelności od spełnienia niesprecyzowanych "dodatkowych wymogów" nie spełnia wymogów przejrzystości i obiektywizmu wynikających z orzecznictwa Trybunału, nawet gdy władza przysługująca Questore ograniczona jest przepisami ustawy i celami, którym służy.

7. Ograniczenia w swobodnym ustalaniu cen stanowią przeszkodę zarówno dla swobody przedsiębiorczości, jak i dla swobody świadczenia usług. Nowy przedsiębiorca, który zamierza wejść na dany rynek musi być w stanie skutecznie konkurować z przedsiębiorcami już na tym rynku działającymi, a cena usług jest czynnikiem mającym pierwszorzędne znaczenie dla przyciągnięcia klientów.

8. Przewidziana uregulowaniami włoskimi niemożność łączenia działalności w zakresie pozasądowej windykacji wierzytelności z działalnością w zakresie usług bankowych i kredytowych skutkuje zakazem wykonywania na terenie Włoch, przez przedsiębiorców z sektora bankowego i kredytowego z innych Państw Członkowskich, działalności w zakresie pozasądowej windykacji wierzytelności w oparciu o zagwarantowaną Traktatem swobodę przedsiębiorczości lub swobodę świadczenia usług.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2005.143.21
• Rodzaj: Informacja
• Tytuł: Sprawa C-134/05: Skarga wniesiona w dniu 22 marca 2005 r. przez Komisję Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Włoskiej.
• Data aktu: 11/06/2005
• Data ogłoszenia: 11/06/2005