SPRAWOZDANIE Z DZIAŁALNOŚCIczerwiec 2003 - lipiec 2004
(2005/C 122/01)
(Dz.U.UE C z dnia 20 maja 2005 r.)
STRESZCZENIE
WPROWADZENIE
Metody
W piątym roku stosowania rozporządzenia (WE) nr 1073/1999 Parlamentu Europejskiego i Rady - jako że okres przejściowy konieczny do wdrożenia struktur przystosowanych do nowych funkcji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) był o wiele dłuższy niż przewidywano - Komitet, dzięki wprowadzeniu przez Urząd bardziej przejrzystych metod zarządzania, mógł skupić swe działania na sferze operacyjnej i w pełni realizować swoją misję regularnego monitorowania prowadzonych działań dochodzeniowych.
Po upływie tych pięciu lat Komitet stwierdził, że głównym wyzwaniem, przed jakim stanął OLAF, było uwzględnienie karnych następstw dochodzeń, które w założeniu miały być prowadzone w kontekście administracyjnym.
Od chwili rozpoczęcia swojej misji, Komitet podkreślał wagę tego problemu i zwracał uwagę dyrektora OLAF na konieczność utworzenia struktury, która pełniłaby głównie funkcję dochodzeniową i różniłaby się od struktur zajmujących się dochodzeniami o charakterze czysto administracyjnym swoim niezależnym statusem. Komitet zalecał również przyjęcie odpowiednich zasad proceduralnych, wprowadzenie kontroli zapewniającej respektowanie tych zasad, a także stosowanie przejrzystej i jawnej metodologii w dochodzeniach.
Opis sytuacji
W swojej ocenie działalności OLAF, Komitet uwzględnił z jednej strony elementy określone w rozporządzeniu (WE) nr 1073/1999, zaś z drugiej rzeczywiste działania podejmowane przez Urząd.
Definicja misji Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) określona w rozporządzeniu (WE) nr 1073/1999 opiera się na woli władzy ustawodawczej by utworzyć niezależne służby dochodzeniowe i stworzyć strukturę umożliwiającą im skuteczną działalność.
Rozporządzenie (WE) nr 1073/1999 zachowuje równowagę w podziale obowiązków na szczeblu krajowym i wspólnotowym. Rozporządzenie przewiduje stosowanie na szczeblu wspólnotowym nowych lub istniejących sposobów prowadzenia dochodzeń, zaś w odniesieniu do działań prewencyjnych stanowi, że OLAF powinien wspierać Komisję w opracowywaniu i rozwijaniu metod zwalczania nadużyć finansowych.
Na szczeblu krajowym, rozporządzenie przewiduje zapewnienie przez Urząd koordynacji współpracy między właściwymi władzami Państw Członkowskich, i ogranicza się do przekazania OLAF zadań realizowanych uprzednio przez Jednostkę ds. Koordynacji Zapobiegania Nadużyciom Finansowym (UCLAF) działającą w imieniu Komisji.
Przepisy rozporządzenia wprowadzają rozwiązania nowe i w dużej mierze wciąż tymczasowe. Komitet uznał jednak, że narzędzia te powinny okazać skutecznymi rozwiązaniami przejściowymi, w oparciu o zasadę "konstruktywnej niejednoznaczności", która powinna cechować proces ich wdrażania.
Wykonując przepisy rozporządzenia OLAF wykorzystał wszelkie dostępne możliwości wynikające z przyjętych instrumentom działania i jednocześnie kontynuował działania dotychczas prowadzone przez UCLAF. Dopiero niedawno podjęto działania w zakresie planowania w celu ustalenia struktury i relacji pomiędzy poszczególnymi zadaniami OLAF. Z tego względu w chwili obecnej wciąż jeszcze trudno jest przedstawić precyzyjną definicję tych zadań, zależności między nimi, a także relacji, w jakiej pozostają w stosunku do zadań realizowanych przez organy współpracujące z OLAF.