Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2005 r. przez The International Institute for the Urban Environment przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich(Sprawa T-74/05)
(2005/C 106/74)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2005 r.)
W dniu 16 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji wpłynęła skarga The International Institute for the Urban Environment, z siedzibą w Delft (Niderlandy) reprezentowanego przez adwokata dr W. M. ter Burga, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji INFSO-R2/RB/ SOC/Isc D(2004) 541407 dotyczącej kontroli finansowej IIUE-NL 02-BA14-032;
– stwierdzenie, że kwota żądana przez stronę skarżącą jest zasadna i zgodna z umowami;
– umożliwienie IIEU dochodzenia wynagrodzenia z tytułu czasu poświęconego na wykonanie umów i nakazanie Komisji wydania właściwie uzasadnionej decyzji zgodnej ze wspólnotowymi zasadami dotyczącymi dobrej administracji;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
The International Institute for the Urban Environment jest spółką jednoosobową należącą w całości do strony skarżącej. W roku 1999 zawarła ona umowę nr IPS-1999-00016 z Komisją, zgodnie z postanowieniami której IIEU miał otrzymać pomoc finansową w związku z programem rozwoju technologicznego "Promocja innowacji i wspieranie uczestnictwa MŚP". Komisja wszczęła kontrolę w przedmiocie kwot żądanych przez wykonawców. Strona skarżąca kwestionuje wyniki tej kontroli dotyczące kosztów personelu.
Strona skarżąca podnosi, że metoda, którą posłużył się IIEU dla obliczenia kosztów personelu była dopuszczalna w świetle warunków umowy oraz, że Komisja zwróciła wyraźnie uwagę na zastosowanie tej konkretnej metody. Komisja nigdy nie odrzuciła tej metody, która, zdaniem strony skarżącej, była stosowana również w ramach innych programów przedstawionych przez stronę skarżącą, z ramach ktorych Komisja również udzielała pomocy finansowej. W związku z tym strona skarżąca podnosi, że miała słuszny powód by uznać tę metodę za akceptowaną przez Komisję.
Ponadto strona skarżąca twierdzi, że zaskarżona decyzja nie zawiera wystarczającego uzasadnienia i jest nieproporcjonalna względem zamierzonego celu, gdyż całkowita kwota, której zapłaty domaga się strona skarżąca jest jej zdaniem rozsądna i zgodna z umowami.
