Konwencja (nr 68) dotycząca zaopatrzenia w żywność i służby wyżywienia załóg na statkach. Seattle.1946.06.27.

KONWENCJA (NR 68)

dotycząca zaopatrzenia w żywność i służby wyżywienia załóg na statkach,

przyjęta w Seattle dnia 27 czerwca 1946 r. ^*

W Imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ LUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 27 czerwca 1946 r. Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy przyjęła w Seattle Konwencję (nr 68) dotyczącą zaopatrzenia w żywność i służby wyżywienia załóg na statkach.

Po zaznajomieniu się z powyższą Konwencją Rada Państwa uznała ją i uznaje za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w niej zawartych; oświadcza, że jest ona przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona, oraz przyrzeka, że będzie niezmiennie zachowywana.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 18 marca 1954 r.

(Tekst konwencji znajduje się w załączniku do niniejszego numeru).

Przekład

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA (Nr 68) DOTYCZĄCA ZAOPATRZENIA W ŻYWNOŚĆ I SŁUŻBY WYŻYWIENIA ZAŁÓG NA STATKACH

Konferencja Ogólna Międzynarodowej Organizacji Pracy,

Zwołana do Seattle przez Radę Administracyjną Międzynarodowego Biura Pracy i zebrana tam 6 czerwca 1946 r. na swej 28 sesji,

Zdecydowawszy przyjąć pewne propozycje, odnoszące się do zaopatrzenia w żywność i służby wyżywienia załóg na statkach, która to sprawa stanowi czwarty punkt porządku obrad sesji, i

Postanowiwszy, że propozycje te winny być ujęte w formę konwencji międzynarodowej -

przyjmuje dnia dwudziestego siódmego czerwca tysiąc dziewięćset czterdziestego szóstego roku następującą konwencję pod nazwą Konwencja o zaopatrzeniu w żywność i służbie wyżywienia (załogi statków), 1946 r.:

Artykuł  1.

1.  Każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, dla którego niniejsza konwencja jest w mocy, jest odpowiedzialny za zapewnienie odpowiedniego poziomu zaopatrzenia w żywność i służby wyżywienia załóg jego statków morskich stanowiących własność publiczną lub prywatną, używanych w celach handlowych do przewozu towarów lub pasażerów i zarejestrowanych na terytorium, dla którego niniejsza konwencja jest w mocy.

2.  Ustawodawstwo krajowe lub w braku takiego ustawodawstwa układy zbiorowe między pracodawcami a pracownikami powinny określić, jakie statki lub kategorie statków mają być uważane za statki morskie dla celów niniejszej konwencji.

Artykuł  2.

Następujące funkcje powinny być wykonane przez właściwą władzę - poza tym, co wykonywane jest w sposób należyty na mocy układów zbiorowych:

a) opracowywanie i stosowanie przepisów, dotyczących zaopatrzenia w żywność i wodę, służby wyżywienia oraz konstrukcji, rozmieszczenia, wentylacji, ogrzewania, oświetlenia, instalacji wodnej i wyposażenia kuchni i innych miejsc na statku w dziale służby wyżywienia włącznie ze składami i chłodniami,

b) inspekcja zaopatrzenia w żywność i wodę, jak również pomieszczeń, urządzeń i wyposażenia na statku dla celów przechowywania żywności oraz manipulowania nią i przygotowywania jej,

c) wydawanie świadectw kwalifikacyjnych tym członkom personelu działu służby wyżywienia, od których wymagane są określone kwalifikacje,

d) badanie metod zapewniających załogom odpowiednie zaopatrzenie w żywność oraz służbę wyżywienia, jak też prowadzenie akcji wychowawczej i propagandowej w sprawie tych metod.

Artykuł  3.

1.  Właściwa władza powinna wykonywać swą działalność w ścisłej współpracy z organizacjami armatorów i marynarzy oraz z centralnymi lub miejscowymi władzami, zajmującymi się sprawami wyżywienia i zdrowia, a w razie potrzeby może korzystać z usług tych władz.

2.  Działalność różnych władz powinna być odpowiednio skoordynowana w celu uniknięcia wzajemnego wkraczania w kompetencje lub wątpliwości co do nich.

Artykuł  4.

Właściwa władza powinna dysponować stałym personelem, złożonym z wykwalifikowanych osób włącznie z inspektorami.

Artykuł  5.

1.  Każdy Członek powinien utrzymywać w mocy ustawodawstwo w sprawie zaopatrzenia w żywność oraz służby wyżywienia, mające na celu zabezpieczenie zdrowia i odpowiednich warunków bytu załóg statków, wymienionych w art. 1.

2.  Ustawodawstwo to powinno wymagać:

a) zaopatrzenia w żywność i wodę, które biorąc pod uwagę stan liczebny załogi oraz czas trwania i rodzaj podróży byłoby odpowiednie pod względem ilości, wartości odżywczej, jakości i różnorodności,

b) urządzenia i wyposażenia działu służby wyżywienia na każdym statku w sposób umożliwiający dostarczanie członkom załogi odpowiednich posiłków.

Artykuł  6.

Krajowe ustawodawstwo powinno przewidywać system kontroli przez właściwą władzę:

a) zapasów żywności i wody,

b) wszystkich miejsc i urządzeń używanych do przechowywania żywności i wody i manipulowania nimi,

c) kuchni i wszystkich innych urządzeń do przygotowywania i podawania posiłków,

d) kwalifikacji zawodowych tych członków personelu działu służby wyżywienia, od których ustawodawstwo to wymaga przepisanych kwalifikacji.

Artykuł  7.

1.  Krajowe ustawodawstwo lub w jego braku układy zbiorowe między pracodawcami a pracownikami powinny przewidywać inspekcję na morzu w przepisanych odstępach czasu - przez kapitana lub specjalnie w tym celu wyznaczonego przez niego oficera wraz z odpowiedzialnym członkiem personelu działu służby wyżywienia:

a) zapasów żywności i wody,

b) wszystkich miejsc i urządzeń, używanych do przechowywania i manipulowania żywnością i wodą, jak również kuchni i innych urządzeń dla przygotowywania i podawania posiłków.

2.  Wyniki każdej takiej inspekcji powinny być stwierdzone na piśmie.

Artykuł  8.

Przedstawiciele właściwej władzy na terytorium rejestracji powinni przeprowadzić specjalną inspekcję na skutek pisemnej skargi, wniesionej przez pewną liczbę członków załogi lub określoną część załogi ustaloną przez krajowe ustawodawstwo, albo w imieniu uznanej organizacji armatorów lub marynarzy. Dla uniknięcia opóźnienia w wyjściu statku takie skargi powinny być przedkładane możliwie jak najprędzej, a co najmniej na 24 godziny przed ustalonym czasem wyjścia z portu.

Artykuł  9.

1.  Inspektorzy powinni być uprawnieni do wydawania zaleceń armatorowi, kapitanowi lub innej odpowiedzialnej osobie w celu polepszenia poziomu służby wyżywienia.

2.  Krajowe ustawodawstwo powinno przewidzieć sankcję względem:

a) każdego armatora, kapitana, członka załogi lub innej odpowiedzialnej osoby, która nie stosuje się do postanowień ustawodawstwa krajowego, będącego w mocy,

b) każdej osoby, która usiłuje przeszkodzić inspektorowi w wypełnianiu jego obowiązków.

3.  Inspektorzy powinni przedkładać właściwej władzy periodyczne sprawozdania, sporządzone według jednolitych wytycznych, o swej pracy i jej wynikach.

Artykuł  10.

1.  Właściwa władza powinna sporządzać doroczne sprawozdanie.

2.  Doroczne sprawozdanie będzie wydane możliwie najwcześniej po końcu roku, którego dotyczy, i powinno być łatwo dostępne dla wszystkich zainteresowanych organizacji i osób.

3.  Odpisy rocznego sprawozdania powinny być przesyłane do Międzynarodowego Biura Pracy.

Artykuł  11.

1.  Kursy szkolenia zawodowego do działu służby wyżywienia na statkach morskich będą zorganizowane albo w uznanych szkołach, albo w inny sposób zaaprobowany za obopólną zgodą organizacji armatorów i marynarzy.

2.  Powinny być przewidziane kursy dokształcające w celu umożliwienia osobom, posiadającym już wyszkolenie zawodowe, doprowadzenia ich wiadomości praktycznych i teoretycznych do aktualnie istniejącego poziomu.

Artykuł  12.

1.  Właściwa władza powinna zbierać najświeższe informacje o wyżywieniu oraz o metodach zakupu, przechowywania, zabezpieczenia żywności, przyrządzania i podawania posiłków, ze specjalnym uwzględnieniem wymagań służby wyżywienia na statkach.

2.  Informacje te będą udostępnione bezpłatnie lub za umiarkowaną opłatą - fabrykantom i dostawcom żywności i sprzętu dla działu służby wyżywienia na statkach, kapitanom, stewardom i kucharzom, armatorom i marynarzom i ich organizacjom w ogólności; w tym celu powinny być użyte odpowiednie środki rozpowszechniania, jak podręczniki, broszury, afisze, wykresy lub ogłoszenia w czasopismach zawodowych.

3.  Właściwa władza powinna wydać wszelkie potrzebne zalecenia w celu uniknięcia marnowania żywności, ułatwiania utrzymania odpowiedniego stanu czystości i zapewnienia możliwie największych udogodnień w pracy.

Artykuł  13.

Właściwa władza może zwolnić się z jakichkolwiek funkcji, związanych z wystawianiem świadectw kwalifikacyjnych personelowi działu służby wyżywienia oraz zbieraniem i rozprowadzaniem informacji, przekazując sprawę w całości lub częściowo centralnej organizacji lub władzy wykonującej podobne funkcje dla ogółu marynarzy.

Artykuł  14.

Formalne ratyfikacje niniejszej konwencji zostaną przesłane Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy do zarejestrowania.

Artykuł  15.

1.  Niniejsza konwencja będzie obowiązywała tylko tych Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy, których ratyfikacje zostały zarejestrowane przez Dyrektora Generalnego.

2.  Nabierze ona mocy w sześć miesięcy od daty, w której zostały zarejestrowane ratyfikacje dziewięciu spośród następujących krajów: Stany Zjednoczone Ameryki, Argentyna, Australia, Belgia, Brazylia, Kanada, Chile, Chiny, Dania, Finlandia, Francja, Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Północnej Irlandii, Grecja, Indie, Irlandia, Włochy, Norwegia, Holandia, Polska, Portugalia, Szwecja, Turcja i Jugosławia; przy czym w tej liczbie powinno znajdować się przynajmniej pięć krajów, z których każdy posiada marynarkę handlową o tonażu co najmniej 1 miliona ton rejestrowych brutto. Postanowienie to ma na celu ułatwienie i zachęcenie do szybkiej ratyfikacji konwencji przez Państwa Członków.

3.  Następnie niniejsza konwencja wejdzie w życie dla każdego Członka w sześć miesięcy od daty zarejestrowania jej ratyfikacji.

Artykuł  16.

1.  Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, może wypowiedzieć ją po upływie dziesięciu lat od daty, w której konwencja wejdzie w życie, aktem przesłanym Dyrektorowi Generalnemu Międzynarodowego Biura Pracy do rejestracji. Wypowiedzenie nabiera mocy dopiero po upływie roku od daty, w której zostało zarejestrowane.

2.  Każdy Członek, który ratyfikował niniejszą konwencję, a który w ciągu roku, po upływie okresu dziesięciu lat, wymienionego w poprzednim paragrafie, nie skorzysta z prawa wypowiedzenia przewidzianego w niniejszym artykule, będzie związany na następny okres dziesięciu lat, po czym może wypowiedzieć niniejszą konwencję po upływie każdego okresu dziesięciu lat w warunkach, przewidzianych w niniejszym artykule.

Artykuł  17.

1.  Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy zawiadomi wszystkich Członków Międzynarodowej Organizacji Pracy o zarejestrowaniu wszystkich ratyfikacji i wypowiedzeń, przesłanych mu przez Członków Organizacji.

2.  Zawiadamiając Członków Organizacji o rejestracji ostatniej ratyfikacji, wymaganej do wprowadzenia konwencji w życie, Dyrektor Generalny zwróci uwagę Członków Organizacji na datę, w której konwencja wejdzie w życie.

Artykuł  18.

Dyrektor Generalny Międzynarodowego Biura Pracy poda Sekretarzowi Generalnemu Narodów Zjednoczonych do zarejestrowania zgodnie z art. 102 Karty Narodów Zjednoczonych dokładne informacje o wszystkich ratyfikacjach i aktach wypowiedzenia zarejestrowanych przez niego zgodnie z postanowieniami poprzednich artykułów.

Artykuł  19.

Po upływie każdego okresu dziesięciu lat po wejściu w życie niniejszej konwencji Rada Administracyjna Międzynarodowego Biura Pracy złoży Konferencji Ogólnej sprawozdanie ze stosowania niniejszej konwencji i zdecyduje, czy pożądane będzie umieszczenie na porządku obrad Konferencji sprawy jej rewizji w całości lub częściowo.

Artykuł  20.

1.  Jeżeli Konferencja przyjmie nową konwencję, stanowiącą rewizję konwencji niniejszej w całości lub częściowo, to - o ile nowa konwencja nie postanowi inaczej:

a) ratyfikacja przez Członka nowej zrewidowanej konwencji oznaczać będzie ipso jure natychmiastowe wypowiedzenie konwencji niniejszej, pomimo postanowień art. 16 powyżej - jeżeli i gdy nowa zrewidowana konwencja wejdzie w życie,

b) od daty, w której nowa zrewidowana konwencja wejdzie w życie, konwencja niniejsza przestanie być otwarta dla ratyfikacji przez Członków.

2.  Niniejsza konwencja pozostanie w każdym razie w mocy w swej obecnej formie i treści dla tych Członków, którzy ją ratyfikowali, a nie ratyfikowali konwencji zrewidowanej.

Artykuł  21

Brzmienie francuskie i angielskie tekstu niniejszej konwencji jest jednakowo miarodajne.

* Z dniem 20 sierpnia 2013 r. nin. konwencja zostaje rewidowana przez Konwencję o pracy na morzu (Dz.U.13.845), zgodnie z art. 10 powołanej konwencji.

• Identyfikator: Dz.U.1954.44.194
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Konwencja (nr 68) dotycząca zaopatrzenia w żywność i służby wyżywienia załóg na statkach. Seattle.1946.06.27.
• Data aktu: 27/06/1946
• Data ogłoszenia: 30/09/1954
• Data wejścia w życie: 13/04/1954