Doprowadzenie do porównywalności wyników gospodarczych państwowych przedsiębiorstw przemysłowych (obliczanie bazy), wskaźników dyrektywnych oraz obliczanie dodatkowego funduszu zakładowego.

INSTRUKCJA

MINISTRA FINANSÓW

z dnia 9 marca 1960 r.

w sprawie doprowadzania do porównywalności wyników gospodarczych państwowych przedsiębiorstw przemysłowych (obliczanie bazy), wskaźników dyrektywnych oraz obliczania dodatkowego funduszu zakładowego.

W związku z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 31 grudnia 1959 r. w sprawie funduszu zakładowego w państwowych przedsiębiorstwach przemysłowych (Dz. U. z 1960 r. Nr 4, poz. 24) ustala się, co następuje:

I.

Przepisy ogólne.

§ 1. Ilekroć w instrukcji jest mowa o:

1) "ustawie" - należy przez to rozumieć ustawę z dnia 28 marca 1958 r. o funduszu zakładowym w przedsiębiorstwach państwowych (Dz. U. z 1960 r. Nr 13, poz. 78);

2) 1 "rozporządzeniu" - należy przez to rozumieć rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 23 stycznia 1961 r. w sprawie funduszu zakładowego w państwowych przedsiębiorstwach przemysłowych (Dz. U. Nr 9, poz. 49)";

3) "roku bieżącym" - należy przez to rozumieć rok, za który przedsiębiorstwo ma utworzyć fundusz zakładowy;

4) "roku ubiegłym" - należy przez to rozumieć rok poprzedzający rok, za który przedsiębiorstwo ma utworzyć fundusz zakładowy;

5) "bazie" - należy przez to rozumieć wynik roku ubiegłego doprowadzony do porównywalności z wynikiem roku bieżącego;

6) "wyniku gospodarczym" - należy przez to rozumieć wynik bilansowy (zysk - strata) lub akumulację finansową (zysk lub strata odpowiednio skorygowane o podatek obrotowy i różnice budżetowe).

II.

Obliczenie bazy.

§  2.

1. Bazę oblicza się w przypadkach, gdy zachodzą istotne zmiany pomiędzy warunkami działalności przedsiębiorstwa założonymi w planie na rok bieżący a warunkami roku ubiegłego w zakresie:

1) urzędowych cen sprzedaży produkcji i usług,

2) urzędowych cen zużywanych środków produkcji, taryf usług, jak również wysokości marż, stawek płac, składek na ubezpieczenia państwowe i społeczne, sławek podatkowych, stopy procentowej oraz zasad i norm amortyzacji,

3) struktury asortymentowej produkcji.

2. Przez zmiany struktury asortymentowej produkcji należy rozumieć zarówno zmiany proporcji w ilościach poszczególnych wyrobów (usług), jak też wprowadzenie do produkcji nowych asortymentów i zaprzestanie produkcji asortymentów wytwarzanych uprzednio.

3. Bazę oblicza się w przypadku, gdy zachodzi jedna lub więcej zmian w warunkach działalności przedsiębiorstwa, wymienionych w ust. 1.

§  3.

1. Jeżeli zachodzą jednocześnie wszystkie zmiany w warunkach działalności przedsiębiorstwa, o których mowa w § 2 ust. 1, bazę oblicza się według następującego wzoru:

B = S₁ - (K x W) ± DP,

w którym:

B = baza,

S₁ = wartość sprzedaży wyrobów i usług w roku ubiegłym w cenach sprzedaży planowanych na rok bieżący,

K = koszt własny planowanych do sprzedaży wyrobów i usług, według jednostkowych kosztów własnych roku ubiegłego doprowadzonych do porównywalności z planem,

W = wskaźnik zmiany wartości sprzedanych wyrobów i usług,

K x W = koszty bazowe,

DP = założone w planie na rok bieżący:

1) wynik działalności pozaoperacyjnej,

2) wynik ze sprzedaży materiałów, wynik ze sprzedaży wyrobów i towarów w sklepach fabrycznych,

3) inne zyski i straty nadzwyczajne (z wyjątkiem zysków i strat z likwidacji środków trwałych).

2. Wartość sprzedaży wyrobów i usług w roku ubiegłym w cenach sprzedaży planowanych na rok bieżący (S₁) można obliczać także przez skorygowanie rzeczywistej wartości sprzedaży roku ubiegłego, wynikającej ze zweryfikowanego sprawozdania finansowego, o różnice wypływające ze zmian cen sprzedaży poszczególnych asortymentów produkcji, obowiązujących w roku ubiegłym, a przyjętych do planu na rok bieżący o ogólną sumę tych różnic należy powiększyć bądź zmniejszyć rzeczywistą wartość sprzedaży roku ubiegłego.

3. Przez zmiany cen sprzedaży rozumie się urzędowe zmiany cen sprzedawanych wyrobów i usług (art. 6 ust. 1 ustawy) oraz urzędowe zmiany wysokości (procentów) rabatów udzielanych z tytułu niższej gatunkowości,

4. Koszt własny planowanych do sprzedaży wyrobów i usług (K), według jednostkowych kosztów własnych roku ubiegłego, doprowadzonych do porównywalności z planem, oblicza się w sposób następujący:

1) przemnaża się ilości planowanych do sprzedaży w roku bieżącym wyrobów i usług zaliczonych do produkcji porównywalnej przez odpowiadające im koszty jednostkowe roku ubiegłego, skorygowane zgodnie z warunkami produkcji założonymi w planie roku bieżącego, i sumuje się uzyskane iloczyny. Skorygowane koszty jednostkowe produkcji porównywalnej ustala się w sposób przyjęty przy planowaniu obniżenia kosztów własnych,

2) przemnaża się ilości planowanych do sprzedaży w roku bieżącym wyrobów i usług zaliczonych do produkcji nieporównywalnej oraz usług nieprzemysłowych przez odpowiadające im koszty jednostkowe założone w planie na rok bieżący i sumuje się uzyskane iloczyny,

3) dodaje się koszt własny produkcji porównywalnej, nieporównywalnej i usług nieprzemysłowych, ustalony w sposób określony w pkt 1 i 2.

5. Jeżeli w planowaniu i sprawozdawczości w zakresie kosztów występują grupy kalkulacyjne - obliczenia, o których mowa w ust 4, powinny być oparte na średnich kosztach jednostkowych, ustalonych dla poszczególnych grup.

6. W przedsiębiorstwach o szerokim asortymencie produkowanych wyrobów i usług symbol "K" można obliczać w sposób uproszczony, jeżeli koszt własny produkcji i usług planowanych do wytworzenia nie odbiega więcej aniżeli o 2% (w górę lub w dół) od kosztu własnego wyrobów i usług planowanych do sprzedaży. Uproszczone obliczenie symbolu "K" polega na:

1) przyjęciu za podstawę obliczeń kosztu własnego wyrobów i usług planowanych do wytworzenia, stanowiącego łączną sumę:

a) sum iloczynów wynikających z przemnożenia planowanych do wytworzenia wyrobów i usług produkcji porównywalnej przez skorygowane koszty jednostkowe roku ubiegłego oraz

b) założonej w planie sumy kosztów własnych planowanych do wytworzenia wyrobów i usług produkcji nieporównywalnej oraz usług nieprzemysłowych,

2) pomnożeniu łącznej sumy kosztów, o której mowa w pkt 1, przez współczynnik zmiany remanentów, który oblicza się jako stosunek kosztu własnego wyrobów i usług planowanych do sprzedaży - do kosztu własnego wyrobów i usług planowanych do wytworzenia (koszt własny wyrobów i usług planowanych do sprzedaży należy przyjąć z planu rentowności operacyjnej przedsiębiorstwa).

7. Wskaźnik zmiany wartości sprzedanych wyrobów i usług (W) oblicza się jako stosunek procentowy:

w którym:

S₁ = wartość sprzedaży wyrobów i usług w roku ubiegłym w cenach planowanych na rok bieżący,

S₂ = wartość planowanej na rok bieżący sprzedaży wyrobów i usług.

8. W przypadku gdy zgodnie z zarządzeniem właściwego ministra za wynik gospodarczy przyjmuje się zysk bądź stratę a nie akumulację, a dane przedsiębiorstwo obowiązane jest do opłacania podatku obrotowego (podatku od operacji nietowarowych) i rozliczania różnic budżetowych, wówczas do obliczania wartości sprzedaży (8₁ i 8₂) należy przyjmować ceny sprzedaży, skorygowane odpowiednio o podatek obrotowy (podatek od operacji nietowarowych) i różnice budżetowe.

§  4.

1. Jeżeli w roku ubiegłym przedsiębiorstwo nie uzyskało uprawnień do pełnego zasadniczego funduszu zakładowego, baza obliczona zgodnie z przepisami § 3 ulega podwyższeniu.

2. W przypadku gdy zasadniczy fundusz zakładowy przysługiwał w roku ubiegłym za osiągnięcie wyniku planowanego - bazę podwyższa się o tyle procent, o ile procent wynik rzeczywisty był gorszy od wyniku planowanego.

3. W przypadku gdy zasadniczy fundusz zakładowy przysługiwał w roku ubiegłym za osiągnięcie wyniku równego wynikowi roku poprzedzającego rok ubiegły - bazę podwyższa się o tyle procent, o ile procent wynik rzeczywisty roku ubiegłego był gorszy od wyniku uprawniającego do pełnego odpisu zasadniczego.

§ 5. W przedsiębiorstwach zwolnionych od obowiązku obliczania bazy (§ 3 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia), a które w roku ubiegłym nie uzyskały uprawnień do pełnego zasadniczego funduszu zakładowego, przyjmuje się zamiast wyniku ubiegłego - wynik w wysokości uprawniającej w roku ubiegłym do pełnego zasadniczego funduszu zakładowego.

§ 5a. 2

1. W przedsiębiorstwach planowo deficytowych, jak również w przedsiębiorstwach, w których ceny zbytu na niektóre wyroby i usługi zostały ustalone poniżej jednostkowych kosztów własnych (o ile na te wyroby i usługi nie przysługują dotacje przedmiotowe) - bazę obliczoną zgodnie z przepisami § 3 koryguje się o kwotę pogorszenia lub poprawy wyniku z tytułu zmian ilościowych wyrobów i usług planowo deficytowych pomiędzy planem sprzedaży bieżącego roku a rzeczywistą sprzedażą w roku ubiegłym.

2. Sumę korekty wylicza się przez pomnożenie ilościowych różnic między planem sprzedaży bieżącego roku, a rzeczywistą sprzedażą roku ubiegłego poszczególnych wyrobów i usług planowo deficytowych - przez jednostkowe straty (różnica między planowaną ceną zbytu a jednostkowym kosztem własnym w roku ubiegłym).

3. W razie zwiększenia ilości wyrobów i usług planowo deficytowych w planie sprzedaży bieżącego roku w porównaniu do ilości rzeczywiście sprzedanych w roku ubiegłym - należy pogorszyć bazę o sumę korekty wyliczoną w sposób wskazany w ust. 2, w razie zaś zmniejszenia ilości wyrobów i usług planowo deficytowych - należy polepszyć bazę o sumę korekty (zmniejsza się stratę bazową).

4. Jeżeli do planu sprzedaży zostaną wprowadzone planowo deficytowe wyroby i usługi, które w roku ubiegłym nie były produkowane (produkcja nieporównywalna) - bazę koryguje się o kwotę równą iloczynowi otrzymanemu z przemnożenia ilości tych wyrobów i usług przez planowaną jednostkową stratę na wyrobie lub usłudze (zwiększa się stratę bazową, zmniejsza się zysk bazowy).

§ 5b. 3 W celu ustalenia, czy przedsiębiorstwo spełniło warunki uzasadniające utworzenie funduszu zakładowego w poszczególnych kwartałach danego roku, jak również dla obliczenia jego wysokości należy wyniki osiągnięte za poszczególne kwartały porównać po doprowadzeniu ich do porównywalności:

1) z wynikami poszczególnych kwartałów roku ubiegłego - w razie gdy podstawą porównania jest wynik osiągnięty w roku ubiegłym,

2) z bazą podzieloną na bazy kwartalne - w razie gdy podstawą porównania jest baza,

3) z zaplanowanymi kwartalnymi wynikami w rocznym planie techniczno-ekonomicznym - w razie gdy podstawą porównania jest wynik planowany na dany rok.

§ 5c. 4

1. Bazy kwartalne ustala się przez podzielenie kwoty bazy rocznej w takich procentach, w jakich w roku ubiegłym kształtowały się wyniki poszczególnych kwartałów w stosunku do wyniku rocznego.

2. Jeżeli w warunkach produkcji danego roku zajdą istotne zmiany w porównaniu do roku ubiegłego, wówczas za zgodą jednostki nadrzędnej dokonuje się podziału bazy rocznej na bazy kwartalne w takich proporcjach, w jakich kształtują się zaplanowane kwartalne wyniki w planie techniczno-ekonomicznym do wyniku rocznego ustalonego w tym planie.

§ 5d. 5

1. Jeżeli wyniki finansowe za niektóre kwartały roku ubiegłego są dodatnie (zyski), a za niektóre - ujemne (straty), wówczas w celu dokonania podziału bazy rocznej na bazy kwartalne ustala się procentowy wskaźnik zmiany wysokości kwoty bazy w porównaniu do kwoty wyniku za rok ubiegły bądź też do wyniku planowanego w przypadku, o którym mowa w § 5c ust. 2.

2. Bazy kwartalne oblicza się przez skorygowanie wyników poszczególnych kwartałów, tj. przez podwyższenie zysku (zmniejszenie straty), jeżeli baza roczna jest wyższa od wyniku roku ubiegłego, lub przez zmniejszenie zysku (podwyższenie straty), jeżeli baza roczna jest niższa od wyniku roku ubiegłego.

§ 5e. 6

1. Podziału rocznych kosztów bazowych na koszty bazowe poszczególnych kwartałów dokonuje się w takich proporcjach, w jakich kształtowały się koszty własne sprzedanych wyrobów i usług w poszczególnych kwartałach roku ubiegłego do sumy rocznych kosztów własnych sprzedanych robót i usług tegoż roku.

2. Jeżeli baza roczna została podzielona na odcinki kwartalne według proporcji wynikających z planu na rok bieżący (§ 5c ust. 2), wówczas proporcje te stosuje się również w celu podziału rocznych kosztów bazowych na koszty bazowe poszczególnych kwartałów.

§ 5f. 7 Za podstawę obliczenia kwartalnych baz oraz kwartalnych kosztów bazowych (§§ 5c, 5d, 5e) przyjmuje się (narastająco) dane za okres od początku roku do końca danego kwartału.

III.

Wskaźniki dyrektywne.

§  6.

1. Opierając się na zatwierdzonych przez Radę Ministrów dla poszczególnych ministerstw dyrektywnych wskaźnikach funduszu zakładowego, ministerstwa ustalają wskaźniki dyrektywne dla zjednoczeń; wskaźniki te stanowią podstawę do ustalenia funduszu zakładowego dla przedsiębiorstw wchodzących w skład zjednoczeń.

2. Łączne kwoty funduszu zakładowego za zadania wynikające z narodowego planu gospodarczego w przedsiębiorstwach nie mogą przekraczać wskaźników dyrektywnych ustalonych dla zjednoczeń.

3. Dyrektywne wskaźniki funduszu zakładowego obejmują:

1) kwotę planowanego wyniku działalności przedsiębiorstwa (akumulacja, zysk - strata), wynikającą z zadań narodowego plonu gospodarczego,

2) łączną kwotę zasadniczego i dodatkowego funduszu zakładowego przypadającą przedsiębiorstwu w przypadku wykonania zadania planowanego, o którym mowa w pkt 1,

3) wskaźnik wyrażający stosunek procentowy, w jakim pozostaje kwota funduszu zakładowego (pkt 2) do planowanego na dany rok osobowego funduszu płac przedsiębiorstwa.

§  7.

1. W celu dokonania podziału wskaźników dyrektywnych między przedsiębiorstwa - zjednoczenie ustala:

1) łączną kwotę planowanego osobowego funduszu płac przedsiębiorstw, którym przysługuje fundusz zakładowy,

2) kwotę zasadniczego funduszu zakładowego, przypadającą tym przedsiębiorstwom w wysokości równej 2% planowanego osobowego funduszu płac,

3) kwotę dodatkowego funduszu zakładowego przypadającego przedsiębiorstwom planującym poprawę wyniku (różnica pomiędzy kwotą łącznego funduszu zakładowego zjednoczenia a kwotą zasadniczego funduszu zakładowego, ustaloną zgodnie z pkt 2),

4) wskaźnik dodatkowego funduszu zakładowego w procentach planowanego osobowego funduszu płac (stosunek procentowy, w jakim pozostaje kwota dodatkowego funduszu zakładowego (pkt 3) do sumy planowanego osobowego funduszu płac przedsiębiorstw planujących poprawę wyniku).

2. Łącznie z podziałem zadań w zakresie akumulacji (zysku - straty) zjednoczenie przekazuje przedsiębiorstwom wskaźnik dyrektywny funduszu zakładowego (zasadniczy fundusz zakładowy i dodatkowy fundusz zakładowy). Wskaźnik dyrektywny dodatkowego funduszu zakładowego przekazuje się przedsiębiorstwom planującym poprawę wyniku. Wskaźnik ten ustala się dla poszczególnych przedsiębiorstw na podstawie wskaźnika dodatkowego funduszu zakładowego, obliczonego zgodnie z ust. 1 pkt 3 i 4. Przy ewentualnym różnicowaniu tego wskaźnika należy uwzględnić stopień trudności osiągnięcia założonej w planie poprawy wyniku przez przedsiębiorstwo oraz możliwość osiągnięcia wyniku wyższego od planowanego.

IV.

Tabela obliczeń dodatkowego funduszu zakładowego.

§  8.

1. Podstawę do obliczenia dodatkowego funduszu zakładowego w przedsiębiorstwach, w których warunkiem uzyskania dodatkowego funduszu zakładowego jest zaplanowanie i osiągnięcie w danym roku poprawy wyniku w porównaniu do wyniku roku ubiegłego (lub bazy), stanowi tabela obliczeń dodatkowego funduszu zakładowego, zwana dalej tabelą.

2. Tabelę sporządza przedsiębiorstwo dwukrotnie:

1) w okresie ustalania planu techniczno-ekonomicznego sporządza się tabelę wstępną, opierającą się na przewidywanym wyniku roku ubiegłego, przewidywanych kosztach roku ubiegłego i wskaźnikach dyrektywnych otrzymanych od jednostki nadrzędnej,

2) po sporządzeniu planu techniczno-ekonomicznego i sprawozdania finansowego za rok ubiegły sporządza się tabelę ostateczną opierającą się na zweryfikowanym wyniku bilansowym za rok ubiegły (lub bazie) oraz wskaźnikach dyrektywnych funduszu zakładowego przekazanych przez jednostkę nadrzędną.

3. Tabelę wstępną sporządza przedsiębiorstwo w celu przybliżonego określenia sumy dodatkowego funduszu zakładowego w zależności od wielkości zaplanowanej poprawy wyniku.

4. Tabela ostateczna stanowi dla przedsiębiorstwa podstawę obliczenia dodatkowego funduszu zakładowego. Tabela ta podlega zatwierdzeniu przez jednostkę nadrzędną.

§  9.

1. Tabela składa się z dwóch części:

1) z części pierwszej (lewa strona tabeli), w której należy ustalić w każdym przedsiębiorstwie w kolejnych przedziałkach - poprawę rentowności określoną w procentach,

2) z czyści drugiej (prawa strona tabeli), która jest jednakowa dla wszystkich przedsiębiorstw objętych rozporządzeniem i wynika z "Tabeli obliczeń dodatkowego funduszu zakładowego", stanowiącej załącznik do rozporządzenia; określa ona w procentach planowanego osobowego funduszu płac dodatkowy fundusz zakładowy,

2. Do wypełnienia części pierwszej tabeli (lewa strona tabeli) konieczne są następujące dane:

1) dyrektywna akumulacja (zysk - strata),

2) wskaźnik dyrektywny dodatkowego funduszu zakładowego (w procentach planowanego osobowego funduszu płac),

3) wynik roku ubiegłego lub baza (symbol B we wzorze podanym w § 3 ust. 1),

4) koszty własne sprzedaży wyrobów i usług za rok ubiegły lub koszty bazowe (symbol K x W we wzorze podanym w § 3 ust. 1).

3. Na podstawie dyrektywnego wskaźnika akumulacji (zysku - straty), wyniku roku ubiegłego (bazy) przedsiębiorstwo oblicza poprawę wyniku, tj. różnicę między dyrektywną akumulacją (zyskiem - stratą) a wynikiem roku ubiegłego (bazą).

4. Ustaloną zgodnie z ust. 3 kwotę poprawy wyniku przelicza się na wskaźnik poprawy rentowności wyrażony w procentach, tj. stosunek procentowy, w jakim pozostaje kwota poprawy wyniku do kosztów własnych sprzedanych wyrobów i usług w roku ubiegłym w przypadku, gdy podstawą obliczeń poprawy wyniku był wynik roku ubiegłego, lub do kosztów bazowych (ust. 2 pkt 4). Wskaźnik poprawy rentowności należy obliczyć z dokładnością do dwóch miejsc po przecinku.

§  10.

1. Wskaźnik poprawy rentowności ustalony zgodnie z § 9 ust. 4 zamieszcza się w części pierwszej tabeli (lewa strona tabeli) jako końcowy wyraz tego przedziału, w którym w drugiej części tabeli (prawa strona tabeli) znajduje się procent dodatkowego funduszu zakładowego w wysokości wskaźnika dyrektywnego dodatkowego funduszu zakładowego, ustalonego przez jednostkę nadrzędną dla przedsiębiorstwa.

2. Z drugiej części tabeli (prawa strona tabeli) odczytuje się ilość przedziałów w granicach od pierwszego przedziału do przedziału określającego procent planowanego osobowego funduszu płac, wyznaczony dyrektywnym wskaźnikiem poprawy rentowności (ust. 1), i przez podzielenie wskaźnika poprawy rentowności przez odczytaną ilość przedziałów otrzymuje się liczbę określającą koniec pierwszego przedziału.

3. Liczbę określającą początek pierwszego przedziału stanowi zawsze liczba 0,01.

4. Liczbę określającą początek każdego następnego przedziału w tabeli przedsiębiorstwa stanowi liczba określająca koniec każdego poprzedniego przedziału powiększona o liczbę 0,01.

5. Liczbę określającą koniec każdego następnego przedziału (poza pierwszym) stanowi liczba określająca koniec każdego poprzedniego przedziału powiększona o liczbę określającą koniec pierwszego przedziału.

V.

Obliczanie dodatkowego funduszu zakładowego.

A.

Obliczanie planowanego dodatkowego funduszu zakładowego.

§  11.

1. Planowany dodatkowy fundusz zakładowy przedsiębiorstwo oblicza na podstawie tabeli opierając się na następujących danych wyjściowych:

1) planowany wynik,

2) planowany osobowy fundusz płac,

3) wynik roku ubiegłego bądź baza (B),

4) koszty sprzedane produkcji i usług roku ubiegłego bądź koszty bazowe (K x W).

2. Na podstawie danych wymienionych w ust. 1 przedsiębiorstwo ustala:

1) planowaną poprawę wyniku (różnica pomiędzy planowanym wynikiem a wynikiem roku ubiegłego lub bazą),

2) planowany procent poprawy rentowności (§ 9 ust. 4).

Po ustaleniu planowanego procentu poprawy rentowności odnajduje się w lewej części tabeli przedział, w którym figuruje procent poprawy rentowności odpowiadający procentowi planowanemu i odczytuje się w tym samym przedziale procent odpisu dodatkowego, jaki przysługuje za planowany procent poprawy rentowności.

Przemnożenie tak ustalonego procentu przez planowany osobowy fundusz płac daje sumę planowanego dodatkowego funduszu zakładowego.

B.

Obliczanie rzeczywistego dodatkowego funduszu zakładowego.

§  12.

1. Rzeczywisty dodatkowy fundusz zakładowy oblicza się w zależności od stosunku, w jakim pozostaje rzeczywista poprawa wyniku do wyniku planowanego, przy czym możliwe są trzy alternatywy:

1) rzeczywista poprawa wyniku jest równa zaplanowanej poprawie,

2) rzeczywista poprawa wyniku jest większa od zaplanowanej poprawy,

3) rzeczywista poprawa wyniku jest mniejsza od zaplanowanej poprawy.

2. Jeżeli rzeczywista poprawa wyniku jest równa zaplanowanej poprawie (ust. 1 pkt 1) - rzeczywisty dodatkowy fundusz zakładowy jest równy planowanemu funduszowi dodatkowemu.

3. Jeżeli rzeczywista poprawa wyniku jest wyższa od zaplanowanej (ust. 1 pkt 2), w celu obliczenia rzeczywistego dodatkowego funduszu zakładowego ustala się stosunek procentowy, w jakim pozostaje kwota planowanego dodatkowego funduszu zakładowego do kwoty planowanej poprawy wyniku (stopa procentowa).

Kwotę rzeczywistego dodatkowego funduszu zakładowego oblicza się według wzoru:

X = S x W, w którym:

X = kwota dodatkowego funduszu zakładowego,

S = stopa procentowa,

W = rzeczywista kwota poprawy wyniku.

4. Jeżeli rzeczywista kwota poprawy wyniku jest niższa od zaplanowanej (ust. 1 pkt 3) - dodatkowy fundusz zakładowy oblicza się w sposób następujący:

1) ustala się rzeczywisty procent poprawy rentowności (stosunek procentowy rzeczywistej poprawy rentowności do kosztów bazowych bądź kosztów sprzedanych wyrobów i usług roku ubiegłego),

2) odnajduje się w lewej części tabeli przedział, w którym znajduje się procent poprawy rentowności, odpowiadający procentowi poprawy rentowności ustalonemu w pkt 1,

3) 8 cofa się w tabeli o 5 miejsc (przedziałów) w stosunku do miejsca odnalezionego zgodnie z przepisem punku poprzedniego i odczytuje się w tak ustalonym przedziale w prawej części tabeli procent funduszu płac przeznaczony na fundusz dodatkowy,

4) przemnaża się ustalony w pkt 3 procent przez planowany osobowy fundusz płac przedsiębiorstwa i ustala w ten sposób kwotę dodatkowego funduszu zakładowego.

5. 9 Jeżeli piąte miejsce wykracza poza pierwszy przedział tabeli - dodatkowy fundusz zakładowy oblicza się jak za osiągnięcie poprawy rentowności, określonej dla pierwszego przedziału, tzn. w wysokości 0,05% planowanego osobowego funduszu płac.

VI. ¹⁰

Przepisy przejściowe.

§  13.

1. Bazę dla 1961 r. oblicza się zgodnie z niniejszą instrukcją, z tym że:

1) w przedsiębiorstwach, w których występuje duży asortyment produkowanych wyrobów i usług - w celu obliczenia kosztów bazowych, o których mowa w § 3 ust. 1, przyjmuje się zamiast jednostkowych średniorocznych kosztów własnych za 1960 r. średnie jednostkowe koszty własne wyrobów i usług za II półrocze 1960 r.;

2) w przedsiębiorstwach, w których występują duże odchylenia między asortymentem planowanym a faktycznie wykonanym, jak również w przedsiębiorstwach o sezonowym charakterze produkcji należy - w celu obliczenia kosztów bazowych - zamiast jednostkowych średniorocznych kosztów własnych wyrobów i usług przyjąć planowane na 1961 r. koszty własne wytworzonych wyrobów i usług, powiększone w zakresie produkcji porównywalnej o zaplanowaną obniżkę kosztów; sumę obniżki kosztów ustala się przy pomocy średniego wskaźnika obniżki kosztów, obliczonego dla całej produkcji porównywalnej;

3) w przedsiębiorstwach o nieznacznym asortymencie produkowanych wyrobów i usług - bazę oblicza się zgodnie z przepisami niniejszej instrukcji.

2. Jednostki nadrzędne określą dla podległych przedsiębiorstw właściwy wariant uproszczenia techniki obliczenia bazy za rok 1961 z uwzględnieniem warunków, o których mowa w ust. 1.

1 § 1 pkt 2 zmieniony przez § 1 pkt 1 instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

2 § 5a dodany przez § 1 pkt 2 instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

3 § 5b dodany przez § 1 pkt 2 instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

4 § 5c dodany przez § 1 pkt 2 instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

5 § 5d dodany przez § 1 pkt 2 instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

6 § 5e dodany przez § 1 pkt 2 instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

7 § 5f dodany przez § 1 pkt 2 instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

8 § 12 ust. 4 pkt 3 zmieniony przez § 1 pkt 3 lit. a) instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

9 § 12 ust. 5 zmieniony przez § 1 pkt 3 lit. b) instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

10 Rozdział VI dodany przez § 1 pkt 4 instrukcji z dnia 20 lutego 1961 r. (M.P.61.20.94) zmieniającej nin. instrukcję z dniem 6 marca 1961 r.

• Identyfikator: M.P.1960.30.143
• Rodzaj: Instrukcja
• Tytuł: Doprowadzenie do porównywalności wyników gospodarczych państwowych przedsiębiorstw przemysłowych (obliczanie bazy), wskaźników dyrektywnych oraz obliczanie dodatkowego funduszu zakładowego.
• Data aktu: 09/03/1960
• Data ogłoszenia: 02/04/1960
• Data wejścia w życie: 02/04/1960