uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 78 ust. 2, art. 82 ust. 2 i art. 84, w związku z art. 218 ust. 9,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
(1) Unia zawarła Konwencję Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej (zwaną dalej "konwencją") na podstawie decyzji Rady (UE) 2023/1075 1 - w odniesieniu do instytucji i administracji publicznej Unii - oraz na podstawie decyzji Rady (UE) 2023/1076 2 - w odniesieniu do kwestii związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, azylu i zasady non-refoulement, w zakresie, w jakim kwestie te wchodzą w zakres wyłącznych kompetencji Unii; konwencja weszła w życie w odniesieniu do Unii w dniu 1 października 2023 r.
(2) Zgodnie z art. 66 ust. 1 konwencji zadaniem Grupy Ekspertów do spraw Przeciwdziałania Przemocy wobec Kobiet i Przemocy Domowej (GREVIO) jest czuwanie nad wdrażaniem konwencji przez Strony konwencji. Zgodnie z art. 68 ust. 11 konwencji GREVIO ma przyjąć sprawozdanie i wnioski dotyczące działań podjętych przez daną Stronę w celu wdrożenia postanowień konwencji.
(3) Zgodnie z art. 68 ust. 12 konwencji Komitet Stron (zwany dalej "Komitetem") może, na podstawie sprawozdania i wniosków GREVIO, przyjąć zalecenia zaadresowane do Strony. Takie zalecenia mają zawierać rozróżnienie między działaniami, jakie należy podjąć jak najszybciej, czemu towarzyszy wymóg złożenia Komitetowi sprawozdania z podjętych działań w okresie trzech lat, a działaniami, które - choć ważne - nie są równorzędne pod względem pilności. Pod koniec tego okresu trzech lat dana Strona ma złożyć Komitetowi sprawozdanie z podjętych działań w 10 konkretnych obszarach objętych konwencją. Na podstawie tego sprawozdania oraz wszelkich dodatkowych informacji Komitet ma przyjąć wnioski dotyczące wykonania tych zaleceń, przygotowane przez sekretariat Komitetu.
(4) Zgodnie z art. 68 ust. 3 konwencji, po przeprowadzeniu oceny wyjściowej, procedury oceny stosowane przez GREVIO należy podzielić na cykle (zwane dalej "cyklami oceny tematycznej"). Pierwszy cykl oceny tematycznej zatytułowany jest "Budowanie zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości" i dotyczy 20 artykułów konwencji, a mianowicie art. 3, 7, 8, 11, 12, 14, 15, 16, 18, 20, 22, 25, 31, 48, 49, 50, 51, 52, 53 i 56. Na swoim 17. posiedzeniu w dniu 17 grudnia 2024 r. Komitet przyjął decyzję w sprawie zaleceń, które mają zostać przyjęte przez Komitet w świetle sprawozdań GREVIO przyjętych w ramach pierwszego cyklu oceny tematycznej, zawartych w dokumencie IC-CP(2024)10 rev.
(5) Oczekuje się, że na 18. posiedzeniu w dniach 5-6 czerwca 2025 r. Komitet przyjmie osiem projektów zaleceń w oparciu o pierwszy cykl oceny tematycznej oraz dwa projekty wniosków, dotyczących wdrażania konwencji przez 10 Stron (zwane dalej, odpowiednio, "projektami zaleceń" i "projektami wniosków" lub łącznie "planowanymi aktami"):
- zaleceń w sprawie zwiększenia zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości na podstawie konwencji stambulskiej przez Albanię, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)2-prov,
- zaleceń w sprawie zwiększenia zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości na podstawie konwencji stambulskiej przez Austrię, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)3-prov,
- zaleceń w sprawie zwiększenia zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości na podstawie konwencji stambulskiej przez Danię, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)4-prov,
- zaleceń w sprawie zwiększenia zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości na podstawie konwencji stambulskiej przez Finlandię, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)5-prov,
- zaleceń w sprawie zwiększenia zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości na podstawie konwencji stambulskiej przez Monako, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)6-prov,
- zaleceń w sprawie zwiększenia zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości na podstawie konwencji stambulskiej przez Czarnogórę, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)7-prov,
- zaleceń w sprawie zwiększenia zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości na podstawie konwencji stambulskiej przez Hiszpanię, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)8-prov,
- zaleceń w sprawie zwiększenia zaufania przez zapewnianie wsparcia, ochrony i sprawiedliwości na podstawie konwencji stambulskiej przez Szwecję, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)9-prov,
- wniosków w sprawie wykonania zaleceń dotyczących San Marino przyjętych przez Komitet Stron, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)10-prov, oraz
- wniosków w sprawie wykonania zaleceń dotyczących Słowenii przyjętych przez Komitet Stron, zawartych w dokumencie IC-CP(2025)11-prov.
(6) Planowane akty dotyczą wdrażania postanowień konwencji dotyczących kwestii związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, takich jak kwestie dotyczące ochrony i wsparcia ofiar przemocy wobec kobiet i przemocy domowej. Projekty wniosków dotyczą wdrażania postanowień konwencji dotyczących azylu i zasady non-refoulement. Kwestie te objęte są unijnym dorobkiem prawnym, w szczególności dyrektywą Rady 2003/86/WE 3 , dyrektywami Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/29/UE 4 , (UE) 2024/1346 5 i (UE) 2024/1385 6 oraz rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/1348 7 . Planowane akty będą miały skutki prawne, ponieważ mogą one mieć decydujący wpływ na treść prawa Unii, gdyż mogłyby wpływać na interpretację odpowiednich postanowień konwencji w przyszłości. Należy zatem ustalić stanowisko, które powinno zostać zajęte w imieniu Unii w ramach Komitetu w odniesieniu do kwestii związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, azylem i zasadą non-refoulement.
(7) Należy zauważyć, że zalecenia dotyczące niektórych artykułów konwencji jedynie częściowo wchodzą w zakres kompetencji Unii. W związku z tym, w przypadku zaleceń dotyczących art. 49 i 50 konwencji, niniejsza decyzja powinna pozostawać bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w zakresie wewnętrznej organizacji i administrowania ich systemami wymiaru sprawiedliwości; w przypadku zaleceń dotyczących art. 11 i 20 konwencji, niniejsza decyzja powinna pozostawać bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w zakresie organizacji i świadczenia usług zdrowotnych i opieki medycznej; w przypadku zaleceń dotyczących art. 14 konwencji, niniejsza decyzja powinna pozostawać bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w zakresie treści nauczania i organizacji systemów edukacji; a w przypadku zaleceń dotyczących art. 31 konwencji, niniejsza decyzja powinna pozostawać bez uszczerbku dla kompetencji państw członkowskich w dziedzinie prawa rodzinnego.
(8) Jeżeli chodzi o Albanię, projekt zaleceń zakłada, że konieczne jest: zapewnienie wystarczającego i trwałego finansowania odpowiednich polityk i działań mających na celu zapobieganie wszelkim formom przemocy wobec kobiet i zwalczanie takich form przemocy, w tym w drodze przejrzystych procedur dotyczących finansowania organizacji działających na rzecz praw kobiet (art. 8 konwencji); wspieranie kampanii lub programów uświadamiających oraz dokonywanie regularnej oceny ich wpływu (art. 12 konwencji); zapewnienie szkolenia dla odpowiednich specjalistów oraz podejmowanie działań następczych w związku z takim szkoleniem (art. 15 konwencji); rozszerzenie zakresu istniejących programów skierowanych do sprawców oraz wprowadzenie programów zaadresowanych do sprawców przestępstw na tle seksualnym (art. 16 konwencji); zapewnienie ofiarom przemocy dostępu do kompleksowych usług opieki zdrowotnej (art. 20 konwencji); zwiększenie finansowania i liczby dostępnych usług dla kobiet będących ofiarami przemocy, zwłaszcza dla kobiet o szczególnych potrzebach (art. 20 konwencji); zapewnienie wystarczających specjalistycznych usług wsparcia dla wszystkich kobiet będących ofiarami przemocy i ich dzieci, niezależnie od ich gotowości do zgłoszenia aktu przemocy, oraz zapewnienie finansowania krajowym infoliniom (art. 22 konwencji); umożliwienie ofiarom przemocy seksualnej dostępu do badań z zakresu medycyny sądowej, które nie są uzależnione od ich gotowości do zgłoszenia przestępstwa, oraz odpowiednie przechowywanie dowodów kryminalistycznych (art. 25 konwencji); podjęcie działań w celu zniesienia obowiązkowego postępowania pojednawczego we wszystkich sprawach karnych dotyczących przemocy wobec kobiet (art. 48 konwencji); zwiększenie zdolności, wiedzy i reagowania funkcjonariuszy organów ścigania w celu zapewnienia terminowej reakcji uwzględniającej potrzeby ofiary oraz podjęcie działań w celu usprawnienia dokonywania zgłoszeń przez kobiety będące ofiarami przestępstw (art. 49 i 50 konwencji); zapewnienie stosowania - w koordynacji ze wszystkimi odpowiednimi agencjami - procedur oceny ryzyka w sprawach dotyczących wszystkich form przemocy objętych zakresem konwencji (art. 51 konwencji); lepsze stosowanie nakazów doraźnych oraz monitorowanie i egzekwowanie takich nakazów (art. 52 konwencji); zapewnienie dostępności nakazów ochrony oraz umożliwienie wszystkim ofiarom wystąpienia o takie nakazy, egzekwowanie i monitorowanie takich nakazów, w tym za pomocą sankcji za naruszenia (art. 53 konwencji); oraz dokonywanie ocen wdrażania środków ochrony i zapewnienie ich zgodności z konwencją (art. 56 konwencji). Ponieważ ten projekt zaleceń jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(9) Jeżeli chodzi o Austrię, projekt zaleceń zakłada, że konieczne jest: przyjęcie i dostosowanie definicji "przemocy domowej" (art. 3 konwencji); opracowanie długoterminowego i kompleksowego planu działania/strategicznego dokumentu politycznego dotyczącego wszystkich form przemocy objętych zakresem konwencji (art. 7 konwencji); dostosowanie kategorii danych do stosowania przez wymiar sprawiedliwości oraz gromadzenie danych na temat liczby kobiet i dziewcząt, które kontaktują się z służbami socjalnymi (art. 11 konwencji); zintensyfikowanie wysiłków na rzecz wyeliminowania uprzedzeń i stereotypów związanych z płcią w społeczeństwie austriackim poprzez działania zapobiegawcze, w tym kampanie lub programy uświadamiające, informowanie ofiar o dostępności usług wsparcia oraz dokonywanie oceny ich wpływu (art. 12 konwencji); zapewnienie odpowiednim specjalistom odpowiedniego szkolenia (art. 15 konwencji); zapewnienie ofiarom dostępu do usług wsparcia, w tym zakwaterowania, oraz zapewnienie wydawania sprawozdań kryminalistycznych dokumentujących obrażenia (art. 20 konwencji); zapewnienie wystarczającej liczby miejsc w schroniskach w całym kraju (art. 22 konwencji); utworzenie ośrodków świadczących pomoc ofiarom przemocy seksualnej w całym kraju oraz zapewnienie skutecznego wsparcia ofiarom przemocy seksualnej (art. 25 konwencji); usprawnienie wymiany informacji między właściwymi organami w sprawach dotyczących prawa do opieki nad dzieckiem i do widzenia z dzieckiem (art. 31 konwencji); oraz stosowanie nakazów ochrony i unikanie luk czasowych między nakazami doraźnymi a nakazami ochrony (art. 53 konwencji). Ponieważ ten projekt zaleceń jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(10) Jeżeli chodzi o Danię, projekt zaleceń zakłada, że konieczne jest: zapewnienie, aby odpowiednie definicje form przemocy wobec kobiet były zgodne z konwencją (art. 3 konwencji); opracowanie długoterminowej strategii krajowej zgodnej z konwencją (art. 7 konwencji); odpowiednie przydzielenie środków finansowych, w tym środków na schroniska dla ofiar przemocy domowej (art. 8 konwencji); gromadzenie zdezagregowanych danych i zagwarantowanie poufności (art. 11 konwencji); priorytetowe traktowanie podejścia uwzględniającego aspekt płci w inicjatywach zapobiegawczych (art. 12 konwencji); zapewnienie odpowiednim specjalistom regularnego kształcenia i doskonalenia zawodowego (art. 15 konwencji); ustanowienie zinstytucjonalizowanych struktur współpracy z myślą o skutecznej współpracy wielu podmiotów (art. 18 konwencji); zapewnienie dostępu do poradnictwa psychologicznego, standardów jakości, dostępności i stabilności finansowej schronisk oraz niezbędnego wsparcia ofiarom przemocy seksualnej (art. 22 i 25 konwencji); szerzenie wiedzy wśród podmiotów wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych na temat nowych przepisów prawa karnego (art. 49 i 50 konwencji); zapewnienie, aby ocena ryzyka była przeprowadzana w koordynacji z odpowiednimi podmiotami (art. 51 konwencji); częstsze stosowanie nakazów doraźnych i nakazów ochrony, monitorowanie wyników zgodności oraz nakładanie sankcji w razie naruszeń (art. 52 i 53 konwencji); oraz zapewnienie właściwego wdrażania środków ochronnych wobec ofiar w postępowaniach przygotowawczych i sądowych (art. 56 konwencji). Ponieważ ten projekt zaleceń jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(11) Jeżeli chodzi o Finlandię, projekt zaleceń zakłada, że konieczne jest: opracowanie długoterminowej strategii krajowej w celu zapewnienia kompleksowego i skoordynowanego podejścia (art. 7 konwencji); zapewnienie wystarczającego finansowania publicznego i mechanizmów trwałego finansowania organizacjom pozarządowym udzielającym specjalistycznego wsparcia ofiarom (art. 8 konwencji); ustanowienie znormalizowanych kategorii danych i zharmonizowanie systemów gromadzenia danych (art. 11 konwencji); regularne prowadzenie kampanii uświadamiających (art. 12 konwencji); zapewnienie odpowiednim specjalistom systematycznych szkoleń (art. 15 konwencji); ustanowienie programów skierowanych do sprawców przemocy domowej (art. 16 konwencji); ustanowienie zinstytucjonalizowanych, wielopodmiotowych struktur koordynacyjnych między odpowiednimi podmiotami (art. 18 konwencji); ustanowienie usług wsparcia, aby ułatwić ofiarom przezwyciężenie skutków doznanej przemocy i osiągnięcie niezależności (art. 20 konwencji); zwiększenie zarówno liczby schronisk, jak i dostępu do nich (art. 22 konwencji); zapewnienie rozmieszczenia terytorialnego ośrodków świadczących pomoc ofiarom gwałtów, tak aby zapewnić wsparcie wszystkim ofiarom przemocy seksualnej (art. 25 konwencji); zapewnienie, aby mediacja nie miała negatywnego wpływu na postępowania przygotowawcze ani nie utrudniała ofiarom dostępu do wymiaru sprawiedliwości (art. 48 konwencji); zapewnienie organom ścigania odpowiedniego szkolenia w zakresie reagowania na przypadki przemocy wobec kobiet oraz prowadzenie terminowych i odpowiednich postępowań przygotowawczych w ich sprawie (art. 49 i 50 konwencji); podjęcie działań w celu ustanowienia systematycznie stosowanego mechanizmu znormalizowanej oceny ryzyka (art. 51 konwencji); oraz częstsze stosowanie nakazów doraźnych i nakazów ochrony, a także wzmocnione monitorowanie takich nakazów (art. 52 i 53 konwencji). Ponieważ ten projekt zaleceń jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(12) Jeżeli chodzi o Monako, projekt zaleceń w sprawie wdrażania przez to państwo konwencji zakłada, że konieczne jest: przyjęcie zgodnej z konwencją definicji przemocy domowej (art. 3 konwencji); opracowanie długoterminowej i nadrzędnej strategii w celu wypracowania kompleksowej i skoordynowanej polityki (art. 7 konwencji); kontynuowanie prac nad gromadzeniem danych dotyczących wszystkich objętych zakresem konwencji form przemocy wobec kobiet (art. 11 konwencji); rozszerzenie działań mających zapobiegać przemocy domowej na inne formy przemocy objęte zakresem konwencji (art. 12 konwencji); podejmowanie działań, aby szerzyć wiedzę na temat przemocy wobec kobiet w szkołach (art. 14 konwencji); utworzenie programów skierowanych do sprawców przemocy (art. 16 konwencji); utworzenie krajowej infolinii dla kobiet będących ofiarami przemocy oraz kontynuowanie rozwoju specjalistycznych usług dla ofiar aktów przemocy objętej zakresem konwencji (art. 22 konwencji); utworzenie ośrodków świadczących pomoc ofiarom gwałtów i przemocy seksualnej (art. 25 konwencji); zapewnienie, aby specjaliści uczestniczący w postępowaniu karnym dysponowali wystarczającą wiedzą fachową i odbyli szkolenie uwzględniające aspekt płci (art. 49 i 50 konwencji); ustandaryzowanie praktyki dotyczącej skoordynowanej oceny ryzyka dla odpowiednich służb w odniesieniu do wszystkich form przemocy objętych zakresem konwencji (art. 51 konwencji); oraz zapewnienie ochrony praw ofiar w trakcie postępowań przygotowawczych i sądowych (art. 56 konwencji). Ponieważ ten projekt zaleceń jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(13) Jeżeli chodzi o Czarnogórę, projekt zaleceń w sprawie wdrożenia zakłada, że konieczne jest: zapewnienie odpowiednich zasobów ludzkich i środków finansowych na potrzeby polityk, działań i prawodawstwa mających na celu zapobieganie przemocy wobec kobiet i jej zwalczanie, a także zapewnienie organizacjom pozarządowym trwałego finansowania (art. 8 konwencji); gromadzenie zdezagregowanych danych przez wszystkie zainteresowane strony oraz zharmonizowanie gromadzenia danych (art. 11 konwencji); zintensyfikowanie wysiłków na rzecz wdrożenia regularnych działań zapobiegawczych, prowadzenie kampanii uświadamiających oraz zwrócenie uwagi na podwyższone ryzyko przemocy, na jakie narażone są ofiary dyskryminacji intersekcjonalnej (art. 12 konwencji); zapewnienie wszystkim odpowiednim specjalistom kształcenia i doskonalenia zawodowego w zakresie przemocy wobec kobiet (art. 15 konwencji); utworzenie i rozszerzenie programów przeznaczonych dla sprawców przemocy domowej i sprawców przemocy seksualnej (art. 16 konwencji); zapewnienie, aby świadczeniodawcy opieki zdrowotnej traktowali priorytetowo kobiety będące ofiarami przemocy i przemocy domowej oraz szanowali ich prywatność (art. 20 konwencji); zacieśnianie współpracy wielopodmiotowej (art. 18 konwencji); zwiększenie dostępności specjalistycznych usług wsparcia dla ofiar (art. 22 konwencji); utworzenie w całym kraju ośrodków świadczących pomoc ofiarom gwałtów (art. 25 konwencji); zapewnienie wymiany informacji na temat przemocy wobec kobiet między właściwymi sądami w postępowaniach cywilnych (art. 31 konwencji); skuteczne i terminowe prowadzenie dochodzeń w sprawie aktów przemocy wobec kobiet i przemocy domowej oraz ściganie ich sprawców, w tym poprzez zapewnienie, aby odpowiedni specjaliści posiadali wymaganą wiedzę fachową (art. 49 i 50 konwencji); zapewnienie systematycznego prowadzenia oceny ryzyka w przypadku przemocy domowej we współpracy z właściwymi organami (art. 51 konwencji); zapewnienie wszystkim ofiarom przemocy wobec kobiet, w tym dzieciom, dostępu do nakazów doraźnych (art. 52 konwencji); zapewnienie skutecznego monitorowania nakazów ochrony i nakładanie sankcji za naruszenia (art. 53 konwencji); oraz skuteczne stosowanie istniejących środków ochronnych i wprowadzenie dodatkowych środków ochronnych zgodnych z konwencją (art. 56 konwencji). Ponieważ ten projekt zaleceń jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(14) W odniesieniu do Hiszpanii projekt zaleceń zakłada, że konieczne jest: wdrożenie istniejących polityk w celu zapobiegania i zwalczania przemocy wobec kobiet i przemocy domowej oraz zaangażowanie organizacji pozarządowych w kształtowanie polityki oraz w ocenę polityk i działań (art. 7 konwencji); gromadzenie zdezagregowanych danych i zharmonizowanie gromadzenia danych (art. 11 konwencji); nauczanie dzieci o kluczowym znaczeniu wyrażenia zgody w relacjach seksualnych (art. 14 konwencji); zintensyfikowanie szkolenia dla wszystkich odpowiednich specjalistów (art. 15 konwencji); dążenie do większej zgodności programów skierowanych do sprawców z konwencją (art. 16 konwencji); ustanowienie wielopodmiotowych mechanizmów współpracy ze wszystkimi właściwymi podmiotami w zakresie wszystkich form przemocy objętych zakresem konwencji oraz, w stosownych przypadkach, utworzenie punktów kompleksowej obsługi (art. 18 konwencji); zapewnienie wszystkim ofiarom przemocy seksualnej dostępu do usług wsparcia (art. 25 konwencji); zintensyfikowanie wymiany informacji między sądami cywilnymi a sądami karnymi oraz wzmocnienie działań mających na celu zapewnienie nadzorowanym lokalom do celów widzenia wystarczających zasobów (art. 31 konwencji); wyeliminowanie czynników, które uniemożliwiają ofiarom zgłaszanie aktów przemocy i prowadzą do wtórnej wiktymizacji (art. 49 i 50 konwencji) zapewnienie właściwym organom dostępu do nakazów doraźnych zgodnie z konwencją (art. 52 konwencji); oraz podjęcie działań w celu właściwego zaradzenia naruszeniom nakazów ochrony (art. 53 konwencji). Ponieważ ten projekt zaleceń jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(15) Jeżeli chodzi o Szwecję, projekt zaleceń zakłada, że konieczne jest: uwzględnianie w politykach dotyczących przemocy wobec kobiet potrzeb ofiar narażonych na dyskryminację intersekcjonalną, ocena strategii w celu oceny ich wpływu oraz stosowanie w politykach podejścia uwzględniającego aspekt płci w odniesieniu do przemocy wobec kobiet (art. 3 i 7 konwencji); zapewnienie zrównoważonych poziomów finansowania organizacji, które działają na rzecz praw kobiet i zarządzają specjalistycznymi usługami wsparcia (art. 8 konwencji); zharmonizowanie gromadzenia danych i zapewnienie dezagregacji danych (art. 11 konwencji); rozszerzenie zakresu działań w zakresie zapobiegania wszelkim formom przemocy wobec kobiet (art. 12 konwencji); wprowadzenie systematycznego szkolenia dla odpowiednich specjalistów w zakresie wszystkich form przemocy objętych zakresem konwencji oraz dokonywanie ocen takiego szkolenia (art. 15 konwencji); opracowanie norm minimalnych dotyczących programów skierowanych do sprawców zgodnie z konwencją oraz zapewnienie oceny (art. 16 konwencji); przyjęcie mechanizmów koordynacji i współpracy między właściwymi agencjami oraz, w miarę możliwości, w tych samych pomieszczeniach (art. 18 konwencji); zapewnienie, aby służby socjalne zapewniały wszystkim ofiarom wystarczające wsparcie i pomoc, w tym wsparcie w kwestiach praktycznych (art. 20 konwencji); zwiększenie liczby schronisk i dostępu do nich dla wszystkich ofiar i ich dzieci (art. 22 konwencji); zapewnienie wystarczającej liczby ośrodków świadczących pomoc ofiarom gwałtów lub przemocy seksualnej w całym kraju (art. 25 konwencji); zapewnienie bezpiecznych pomieszczeń, w których mogą odbywać się nadzorowane widzenia z udziałem przeszkolonych specjalistów (art. 31 konwencji); wzmocnienie zdolności policji do reagowania na wszelkie formy przemocy wobec kobiet, w tym jej przejawy cyfrowe, oraz do prowadzenia postępowań przygotowawczych w ich sprawie, a także podejmowanie działań zachęcających kobiety zagrożone dyskryminacją intersekcjonalną do zgłaszania aktów przemocy (art. 49 i 50 konwencji); prowadzenie ocen w sposób systematyczny i skoordynowany w przypadku ofiar i ich dzieci (art. 51 konwencji); oraz podjęcie działań w celu zapewnienia, aby nakazy doraźne, zakazy zbliżania się i nakazy ochrony ("zakazy kontaktu w przypadku wspólnego miejsca zamieszkania") były wydawane ze skutkiem natychmiastowym, w tym w odniesieniu do dzieci, były skutecznie monitorowane i aby towarzyszyły im odpowiednie sankcje (art. 52 i 53 konwencji). Ponieważ ten projekt zaleceń jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(16) Jeżeli chodzi o San Marino, projekt wniosków zakłada, że konieczne jest: wspieranie organizacji społeczeństwa obywatelskiego przez zapewnienie trwałego finansowania w celu ustanowienia mechanizmów współpracy oraz koordynowanie działań między krajową instytucją koordynującą i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego (art. 9 i 10 konwencji); usprawnienie gromadzenia zdezagregowanych danych na podstawie wspólnego systemu gromadzenia danych w celu regularnego przeprowadzania badań wiktymizacyjnych i wspieranie działań badawczych (art. 11 konwencji); oraz spełnianie wymogów art. 59 konwencji dotyczących pobytu ofiar przemocy wobec kobiet (art. 59 konwencji). Ponieważ ten projekt wniosków jest zgodny z politykami i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, azylu i zasady non-refoulement, i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(17) Jeżeli chodzi o Słowenię, projekt wniosków zakłada, że konieczne jest: przyznanie podmiotom w pełni zinstytucjonalizowanym roli organu koordynującego oraz zapewnienie niezbędnych zasobów ludzkich i środków finansowych (art. 10 konwencji); kompleksowe gromadzenie danych dotyczących wszystkich form przemocy objętych zakresem konwencji (art. 11 konwencji); wzmocnienie wymiany informacji między sądami cywilnymi i karnymi (art. 31 konwencji); zapewnienie szybkiej i odpowiedniej reakcji organów ścigania na przemoc wobec kobiet (art. 49 i 50); oraz przestrzeganie konwencji w sprawach dotyczących ścigania z urzędu gwałtu małżeńskiego (art. 55 konwencji). Ponieważ ten projekt wniosków jest zgodny z polityką i celami Unii w dziedzinie współpracy wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych i nie budzi żadnych zastrzeżeń w odniesieniu do prawa Unii, stanowisko Unii powinno polegać na niewnoszeniu sprzeciwu wobec jego przyjęcia.
(18) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, bez uszczerbku dla art. 4 tego protokołu, Irlandia nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
(19) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
W piątek, 19 grudnia 2025 roku, Senat przyjął bez poprawek uchwalone na początku grudnia przez Sejm bardzo istotne zmiany w przepisach dla pracodawców obowiązanych do tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Odnoszą się one do tych podmiotów, w których nie działają organizacje związkowe. Ustawa trafi teraz na biurko prezydenta.
19.12.2025
Nowe okresy wliczane do okresu zatrudnienia mogą wpłynąć na wymiar urlopów wypoczynkowych osób, które jeszcze nie mają prawa do 26 dni urlopu rocznie. Pracownicy nie nabywają jednak prawa do rozliczenia urlopu za okres sprzed dnia objęcia pracodawcy obowiązkiem stosowania art. 302(1) Kodeksu pracy, wprowadzającego zaliczalność m.in. okresów prowadzenia działalności gospodarczej czy wykonywania zleceń do stażu pracy.
19.12.2025
Wszyscy pracodawcy, także ci zatrudniający choćby jednego pracownika, będą musieli dokonać wartościowania stanowisk pracy i określić kryteria służące ustaleniu wynagrodzeń pracowników, poziomów wynagrodzeń i wzrostu wynagrodzeń. Jeszcze więcej obowiązków będą mieli średni i duzi pracodawcy, którzy będą musieli raportować lukę płacową. Zdaniem prawników, dla mikro, małych i średnich firm dostosowanie się do wymogów w zakresie wartościowania pracy czy ustalenia kryteriów poziomu i wzrostu wynagrodzeń wymagać będzie zewnętrznego wsparcia.
18.12.2025
Minister finansów i gospodarki podpisał cztery rozporządzenia wykonawcze dotyczące funkcjonowania KSeF – potwierdził we wtorek resort finansów. Rozporządzenia określają m.in.: zasady korzystania z KSeF, w tym wzór zawiadomienia ZAW-FA, przypadki, w których nie ma obowiązku wystawiania faktur ustrukturyzowanych, a także zasady wystawiania faktur uproszczonych.
16.12.2025
Od 1 stycznia 2026 r. zasadą będzie prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów przy użyciu programu komputerowego. Nie będzie już można dokumentować zakupów, np. środków czystości lub materiałów biurowych, za pomocą paragonów bez NIP nabywcy. Takie zmiany przewiduje nowe rozporządzenie w sprawie PKPiR.
15.12.2025
Senat zgłosił w środę poprawki do reformy orzecznictwa lekarskiego w ZUS. Zaproponował, aby w sprawach szczególnie skomplikowanych możliwe było orzekanie w drugiej instancji przez grupę trzech lekarzy orzeczników. W pozostałych sprawach, zgodnie z ustawą, orzekać będzie jeden. Teraz ustawa wróci do Sejmu.
10.12.2025| Identyfikator: | Dz.U.UE.L.2025.1168 |
| Rodzaj: | Decyzja |
| Tytuł: | Decyzja 2025/1168 w sprawie stanowiska, które ma zostać zajęte w imieniu Unii Europejskiej w ramach Komitetu Stron Konwencji Rady Europy o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej, na jego 18. posiedzeniu, odnośnie do zaleceń i wniosków skierowanych do niektórych Stron oraz dotyczących wykonywania przez nie tej konwencji w odniesieniu do kwestii związanych ze współpracą wymiarów sprawiedliwości w sprawach karnych, azylem i zasadą non-refoulement |
| Data aktu: | 05/06/2025 |
| Data ogłoszenia: | 10/06/2025 |