a także mając na uwadze, co następuje:(1) Unia jest zobowiązana do rozwijania zrównoważonego, konkurencyjnego, bezpiecznego i niskoemisyjnego systemu energetycznego. W Strategii na rzecz unii energetycznej wyznaczono ambitne cele unijne. Należą do nich przede wszystkim: redukcja emisji gazów cieplarnianych o co najmniej kolejne 40 % do 2030 r. w porównaniu z 1990 r., zwiększenie wykorzystania energii ze źródeł odnawialnych do co najmniej 32 % oraz osiągnięcie ambitnego poziomu oszczędności energii, co służy poprawie bezpieczeństwa energetycznego, konkurencyjności i stabilności Unii. W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE 1 ("dyrektywa w sprawie efektywności energetycznej") zmienionej dyrektywą (UE) 2018/2002 2 wyznaczono główny cel, tj. osiągnięcie oszczędności energii wynoszących co najmniej 32,5 % na poziomie UE do 2030 r.
(2) Ograniczenie zapotrzebowania na energię jest jednym z pięciu wymiarów strategii na rzecz unii energetycznej ustanowionej w komunikacie Komisji z dnia 25 lutego 2015 r. w sprawie strategii ramowej na rzecz stabilnej unii energetycznej opartej na przyszłościowej polityce w dziedzinie klimatu. Osiągnięcie celów UE w dziedzinie energii i klimatu zależy od priorytetowego potraktowania efektywności energetycznej, zastosowania zasady "efektywność energetyczna przede wszystkim" oraz rozważenia stosowania odnawialnych źródeł energii.
(3) W komunikacie w sprawie europejskiej długoterminowej wizji strategicznej dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki 3 podkreślono, że środki w zakresie efektywności energetycznej powinny odegrać kluczową rolę w osiąganiu neutralnej dla klimatu gospodarki do 2050 r. W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 4 ("rozporządzenie w sprawie zarządzania unią energetyczną") nałożono na państwa członkowskie obowiązek przestrzegania zasady "efektywność energetyczna przede wszystkim".
(4) W swojej ocenie skutków dotyczącej zmienionej dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej 5 Komisja oceniła, że wdrożenie art. 7 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej zapewni ponad połowę oszczędności energii, jaką państwa członkowskie powinny osiągnąć zgodnie z dyrektywą w sprawie efektywności energetycznej.
(5) Zmieniona dyrektywa w sprawie efektywności energetycznej ma wpływ zarówno na obecny (2014-2020), jak i (głównie) na przyszłe okresy objęte obowiązkiem (2021-2030 i kolejne lata). Państwa członkowskie powinny być wspierane we wdrażaniu nowych wymogów (istotnych dla obu okresów objętych obowiązkiem), we wdrażaniu istniejących wymogów w inny sposób (istotnych dla obu okresów objętych obowiązkiem) oraz w określaniu wymogów, które zostały wyjaśnione, ale nie zostały zmienione.
(6) W zmienionej dyrektywie w sprawie efektywności energetycznej rozszerzono obowiązek oszczędności energii na okres od dnia 1 stycznia 2021 r. do dnia 31 grudnia 2030 r. i kolejne lata (z zastrzeżeniem przeglądu przeprowadzonego przez Komisję). W każdym roku okresu objętego obowiązkiem 2021-2030 i później państwa członkowskie muszą osiągnąć łączne oszczędności końcowego zużycia energii odpowiadające nowym oszczędnościom w wysokości 0,8 % zużycia energii końcowej w tym okresie i w kolejnych latach. W drodze wyjątku Cypr i Malta są zobowiązane do osiągnięcia łącznych oszczędności końcowego zużycia energii odpowiadających nowym oszczędnościom w wysokości jedynie 0,24 % zużycia energii końcowej w tym okresie i w kolejnych latach.
(7) Zmieniona dyrektywa w sprawie efektywności energetycznej zawiera również wyjaśnienia dotyczące obliczania wielkości oszczędności energii. Zmiany mają na celu wyjaśnienie, że systemy zobowiązujące do efektywności energetycznej i alternatywne środki z dziedziny polityki są równoprawne i mogą być łączone. Państwa członkowskie dysponują marginesem swobody w zakresie wyznaczania stron zobowiązanych i zatwierdzania wielkości oszczędności energii, jakie mają osiągnąć poszczególne strony. W zmienionej dyrektywie w sprawie efektywności energetycznej zapewniono państwom członkowskim elastyczność w wyborze spośród różnych rodzajów rozwiązań systemu najlepiej dopasowanego do ich szczególnej sytuacji i okoliczności.
(8) Jeżeli państwa członkowskie mają osiągnąć obowiązek oszczędności energii, należy zwiększać świadomość społeczeństwa i udzielać dokładnych informacji na temat korzyści płynących z efektywności energetycznej. W tym celu można wykorzystać szkolenia lub programy edukacyjne.
(9) Zmiany wyraźnie umożliwiają państwom członkowskim stosowanie środków z dziedziny polityki ukierunkowanych na konkretne sektory, na przykład sektor budynków lub gospodarki wodnej.
(10) Efektywne zarządzanie wodą może przyczynić się znacznie do osiągnięcia oszczędności energii a państwa członkowskie powinny zbadać potencjał kolejnych środków w tym obszarze. Państwa członkowskie zachęca się również do opracowania środków z dziedziny polityki, które dotyczą jednocześnie innych celów związanych z ochroną środowiska i zasobów naturalnych.
(11) Aby zwiększyć wysiłki na rzecz łagodzenia ubóstwa energetycznego, państwa członkowskie powinny wdrożyć pewne środki z dziedziny polityki w zakresie efektywności energetycznej stosowane na zasadzie priorytetu wśród gospodarstw domowych w trudnej sytuacji oraz ustanowić kryteria dotyczące sposobu zwalczania ubóstwa energetycznego.
(12) Zmieniona dyrektywa w sprawie efektywności energetycznej zawiera bardziej przejrzyste wymogi dotyczące okresu obowiązywania środków. Podczas obliczania wielkości oszczędności energii państwa członkowskie powinny uwzględnić długość okresu, w jakim środek będzie nadal przynosić oszczędności, ale również możliwość, że osiągane dzięki niemu oszczędności zmniejszą się z upływem czasu.
(13) W zmienionej dyrektywie w sprawie efektywności energetycznej wyjaśniono, że podczas obliczania oszczędności energii państwa członkowskie nie powinny brać pod uwagę działań, które podjęłyby tak czy inaczej, oraz że mogą zgłaszać wyłącznie oszczędności, które przekraczają minimum wymagane zgodnie ze szczegółowymi przepisami UE. Istnieje wyjątek dotyczący oszczędności energii osiąganej dzięki renowacji budynków.
(14) W zmienionej dyrektywie w sprawie efektywności energetycznej podkreślono znaczenie monitorowania i weryfikacji dla zapewnienia osiągnięcia celów systemów zobowiązujących do efektywności energetycznej oraz alternatywnych środków z dziedziny polityki. W wytycznych zawartych w niniejszym zaleceniu przedstawiono sposób, w jaki państwa członkowskie mogą ustanowić skuteczne systemy pomiaru, kontroli i weryfikacji.
(15) Z uwagi na znaczenie energii wytworzonej na budynkach lub w budynkach za pomocą technologii energii odnawialnej w wytycznych zawartych w niniejszym zaleceniu wyjaśniono sposób, w jaki państwa członkowskie mogą uwzględniać oszczędności końcowego zużycia energii wynikające ze środków z dziedziny polityki propagujących instalację małoskalowych technologii energii odnawialnej w obliczeniach obowiązku oszczędności energii.
(16) Państwa członkowskie mają wprowadzić w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne transponujące obowiązek oszczędności energii do dnia 25 czerwca 2020 r. Z chwilą wejścia w życie zmiany w art. 7 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej zaczynają wpływać na wdrażanie obowiązku oszczędności energii w okresie objętym obowiązkiem 2014-2020. Wytyczne zawarte w niniejszym zaleceniu będą zapewniać państwom członkowskim wsparcie również w tym zakresie.
(17) Pełna transpozycja i skuteczne wdrożenie zmienionej dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej są konieczne, jeżeli UE ma osiągnąć wartości docelowe efektywności energetycznej na 2030 r. i wypełnić zobowiązanie polegające na umieszczeniu konsumentów w centrum unii energetycznej.
(18) Państwa członkowskie dysponują marginesem swobody w zakresie transpozycji i wdrażania zmienionych wymogów dotyczących ich obowiązków oszczędności energii w najbardziej dopasowany do okoliczności krajowych sposób. W niniejszym zaleceniu wyjaśniono zmienione wymogi i przedstawiono sposób, w jaki można osiągnąć cele dyrektywy. Celem jest w szczególności zapewnienie, aby państwa członkowskie, opracowując swoje środki transpozycji, interpretowały dyrektywę w sprawie efektywności energetycznej w jednolity sposób.
(19) Wytyczne zawarte w niniejszym zaleceniu uzupełniają i częściowo zastępują wytyczne wydane wcześniej przez Komisję w odniesieniu do art. 7 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej 6 . Należy podkreślić wpływ przepisów zmieniających na okres objęty obowiązkiem w latach 2014-2020. Należy odzwierciedlić informacje zwrotne, które Komisja otrzymała od państw członkowskich od momentu transpozycji dyrektywy 2012/27/UE w sprawie efektywności energetycznej.
(20) Niniejsze zalecenie nie zmienia skutków prawnych dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej i pozostaje bez uszczerbku dla wiążącej wykładni przepisów tej dyrektywy dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości. W zaleceniu skoncentrowano się na przepisach dotyczących obowiązku oszczędności energii oraz odniesiono się do art. 7, 7a, 7b, dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej i załącznika V do tej dyrektywy.
(21) Załącznik do niniejszego zalecenia ma zapewniać państwom członkowskim wsparcie, m.in. przy obliczaniu wymaganych oszczędności energii, określaniu kwalifikowalnych środków z dziedziny polityki i przedkładaniu poprawnych sprawozdań z osiągniętych oszczędności energii oraz zawiera zestaw objaśnień i praktycznych rozwiązań dotyczących wdrażania,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ZALECENIE:
Państwa członkowskie powinny stosować się do wytycznych zawartych w załączniku do niniejszego zalecenia przy transpozycji wymogów wprowadzonych dyrektywą (UE) 2018/2002 oraz określonych w art. 7, 7a i 7b dyrektywy 2012/27/UE oraz załączniku V do tej dyrektywy.
1 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/27/UE z dnia 25 października 2012 r. w sprawie efektywności energetycznej, zmiany dyrektyw 2009/125/WE i 2010/30/UE oraz uchylenia dyrektyw 2004/8/WE i 2006/32/WE (Dz.U. L 315 z 14.11.2012, s. 1).
2 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/2002 z dnia 11 grudnia 2018 r. zmieniająca dyrektywę 2012/27/UE w sprawie efektywności energetycznej (Dz.U. L 328 z 21.12.2018, s. 210).
3 Komunikat Komisji do Parlamentu Europejskiego, Rady Europejskiej, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego, Komitetu Regionów i Europejskiego Banku Inwestycyjnego - "Czysta planeta dla wszystkich - Europejska długoterminowa wizja strategiczna dobrze prosperującej, nowoczesnej, konkurencyjnej i neutralnej dla klimatu gospodarki" (COM(2018) 773 final).
4 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/1999 z dnia 11 grudnia 2018 r. w sprawie zarządzania unią energetyczną i działaniami w dziedzinie klimatu, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 663/2009 i (WE) nr 715/2009, dyrektyw Parlamentu Europejskiego i Rady 94/22/WE, 98/70/WE, 2009/31/WE, 2009/73/WE, 2010/31/UE, 2012/27/UE i 2013/30/UE, dyrektyw Rady 2009/119/WE i (UE) 2015/652 oraz uchylenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 525/2013 (Dz.U. L 328 z 21.12.2018, s. 1).
5 SWD(2016) 402 final.
6 COM(2013) 762 final i SWD(2013) 451 final, Bruksela, dnia 6 listopada 2013 r.
7 Zob. m.in. Economidou i in., Assessment of the Second National Energy Efficiency Action Plans under the Energy Efficiency Directive [Ocena drugich krajowych planów działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii na podstawie dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej], EUR 29272 EN, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg, 2018, ISBN 978-92-79-87946-3, doi:10.2760/780472, JRC110304 (sprawozdanie dostępne na stronie https://ec.europa.eu/jrc/en//eur-scientific-and-technical-research-reports/assessment-second-national-energy-efficiency-action-plans-under-energy-efficiency-directive) oraz Tsemekidi-Tzeiranaki et al., 2019. Analysis of the Annual Reports 2018 under the Energy Efficiency Directive [Analiza sprawozdań rocznych z 2018 r. na podstawie dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej], EUR 29667 EN, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg, 2019, ISBN 978-92-79-00173-7, doi:10.2760/22313, JRC 115238 (sprawozdanie dostępne na stronie http://publications.jrc.ec.europa.eu/repository/bitstream/JRC115238/kjna29667enn.pdf).
8 W art. 2 pkt 3 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej zdefiniowano "zużycie energii końcowej" jako "całość energii dostarczonej sektorom przemysłu, transportu, gospodarstw domowych, usług i rolnictwa. Wyłącza się z niego dostawy dla sektora przemiany energetycznej oraz samego przemysłu energetycznego". W dyrektywie w sprawie efektywności energetycznej nie zdefiniowano "końcowego zużycia", zatem należy je interpretować zgodnie z założeniami obowiązku oszczędności energii. Art. 7 ust. 1 akapit pierwszy lit. b) ma na celu ograniczenie zużycia energii końcowej dzięki obniżeniu ilości energii dla własnego użytku końcowego osoby fizycznej lub prawnej (o ile nie określono inaczej). Szczególne warunki określono w odniesieniu do oszczędności energii z energii ze źródeł odnawialnych wytwarzanej na budynkach lub w budynkach (zob. motyw 43 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej oraz sekcja 7.5 niniejszego dokumentu).
9 Zob. sekcja 3.
10 Uśrednione w latach 2016-2018 (zob. art. 7 ust. 1 akapit pierwszy lit. b)).
11 Zob. również sekcja 2.3.
12 Natomiast w art. 7 ust. 1 akapit pierwszy lit. a) wskazano sprzedaż energii odbiorcom końcowym jako bazę do ustalenia podstawy obliczeń na lata 2014-2020 (zob. SWD(2013) 451 final, s. 3).
16 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1099/2008 z dnia 22 października 2008 r. w sprawie statystyki energii (Dz.U. L 304 z 14.11.2008, s. 1).
17 Zob. sekcje 3.2 i 3.4.
18 "Całkowite zużycie energii w odniesieniu do całego wykorzystania energii".
19 "Zużycie energii końcowej" zgodnie z definicją zawartą w rozporządzeniu (WE) nr 1099/2008.
21 0,24 % w odniesieniu do Cypru i Malty.
22 Zob. dodatek I oraz sekcje 3.2, 3.3 i 3.4.
23 Zob. dodatek I.
24 Zob. pkt 2 załącznika III do rozporządzenia w sprawie zarządzania unią energetyczną.
25 W ramach limitów określonych w art. 7 ust. 5 akapit drugi.
26 Zob. sekcja 9.
27 Dyrektywa 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiająca system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie, zmieniona dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/29/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. oraz zmieniająca dyrektywę Rady 96/61/WE (Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32).
28 Alternatywnie, w celu ustalenia ilości energii zużywanej w gałęziach przemysłu nieobjętych systemem handlu emisjami zgłoszoną wartość zużycia energii końcowej można pomnożyć przez wskaźnik emisji gazów cieplarnianych w sektorach objętych/nieobjętych systemem handlu emisjami przedstawiony w wykazie gazów cieplarnianych.
29 Zob. sekcja 9.
30 Zob. sekcja 7.5 oraz dodatek X.
31 Dyrektywa w sprawie efektywności energetycznej nie zawiera definicji "energii wytworzonej na własne potrzeby na budynkach lub w budynkach". Koncepcję tę należy jednak rozumieć jako odbiorcę końcowego prowadzącego działalność na lub w obrębie budynku zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 1 dyrektywy 2010/31/UE w sprawie charakterystyki energetycznej budynków, który to odbiorca wytwarza energię ze źródeł odnawialnych do własnego użytku oraz który może przechowywać samodzielnie wytworzoną energię ze źródeł odnawialnych w swoich pomieszczeniach znajdujących się w określonych granicach. Z koncepcji "energii wytworzonej na własne potrzeby na budynkach lub w budynkach" wyłącza się samodzielnie wytworzoną energię sprzedaną lub przekazaną z powrotem do sieci. W odniesieniu do prosumentów niebędących gospodarstwami domowymi z koncepcji tej wyłącza się ponadto wytwarzanie energii stanowiące podstawową działalność handlową lub zawodową.
32 Środki musiałyby zatem zostać zgłoszone do dnia 30 kwietnia 2017 r., ponieważ art. 24 ust. 2 został uchylony w dniu 24 grudnia 2018 r. zgodnie z art. 59 i art. 54 ust. 3 lit. b) rozporządzenia w sprawie zarządzania unią energetyczną.
33 Wyrok Trybunału z dnia 7 sierpnia 2018 r. w sprawie C-561/16 Saras Energía SA przeciwko Administración del Estado (ECLI:EU:C:2018:633, pkt 35) z odesłaniem przez analogię do wyroku z dnia 26 września 2013 r. w sprawie C-195/12 - IBV & Cie (ECLI:EU:C:2013:598, pkt 62 i 70).
34 W art. 2 pkt 14 zdefiniowano "stronę zobowiązaną" jako dystrybutora energii lub przedsiębiorstwo prowadzące detaliczną sprzedaż energii, objęte krajowymi systemami zobowiązującymi do efektywności energetycznej. Państwa członkowskie mogą również uwzględnić rolę lokalnych społeczności energetycznych lub społeczności energetycznych działających w zakresie energii odnawialnej podczas opracowywania systemów zobowiązujących do efektywności energetycznej.
35 Zob. część 3.2 ppkt (v) załącznika I do rozporządzenia w sprawie zarządzania unią energetyczną.
36 Wyrok w sprawie C-561/16, Saras Energía, (ECLI:EU:C:2018:633, pkt 56).
37 Na podstawie art. 7a ust. 4 metodę wybraną w celu wyrażenia wymaganej wielkości oszczędności energii wykorzystuje się także do obliczania oszczędności zgłaszanych przez strony zobowiązane.
38 Zob. motyw 17 i sekcja 4.2.2. dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej.
39 W art. 2 pkt 24 zdefiniowano "dostawcę usług energetycznych" jako osobę fizyczną lub prawną, która świadczy usługi energetyczne lub realizuje inne środki mające na celu poprawę efektywności energetycznej w obiekcie lub w lokalach odbiorcy końcowego.
40 Zob. sekcja 8 i przykłady w dodatku XII.
41 Zob. dodatek XII.
42 SWD(2016) 402 final, ss. 46 i 47.
43 Zob. część 3.2 ppkt (v) załącznika I do rozporządzenia w sprawie zarządzania unią energetyczną.
44 Zob. dodatek XII.
45 Zob. dodatek III.
46 "Strona uprawniona" jest to podmiot prawny, któremu rząd lub inna instytucja publiczna przekazały uprawnienia do opracowywania, prowadzenia lub realizowania planu finansowego w imieniu tego rządu lub tej instytucji publicznej.
47 Wyrok w sprawie C-561/16, Saras Energía, (ECLI:EU:C:2018:633, pkt 37 dotyczący art. 7 i 20 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej).
48 Zob. też wyrok sądu w sprawie C-561/16, Saras Energía, (ECLI:EU:C:2018:633, pkt 30-33).
49 Dodatek III.
50 Dodatek III.
51 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1369 z dnia 4 lipca 2017 r. ustanawiające ramy etykietowania energetycznego i uchylające dyrektywę 2010/30/UE (Dz.U. L 198 z 28.7.2017, s. 1).
52 Dodatek III.
53 Dodatek III.
54 Dodatek XII.
55 Dodatek X.
56 Zob. dodatek IV.
57 Zob. dodatek IV.
58 Zob. dodatek IV.
59 Dyrektywa Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz.U. L 283 z 31.10.2003, s. 51).
60 Dyrektywa Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U. L 347 z 11.12.2006, s. 1).
61 Zob. dodatek IV.
62 Dodatek V.
63 W swoich krajowych planach w dziedzinie energii i klimatu państwa członkowskie powinny oszacować liczbę gospodarstw domowych dotkniętych ubóstwem energetycznym, z uwzględnieniem niezbędnych usług energetycznych dla gospodarstw domowych potrzebnych do zagwarantowania podstawowego poziomu życia w danych warunkach krajowych, a także z uwzględnieniem istniejącej polityki socjalnej i polityki w innych istotnych dziedzinach oraz orientacyjnych wytycznych Komisji dotyczących odpowiednich wskaźników, w tym rozproszenia geograficznego, opracowanych zgodnie ze wspólnym podejściem do ubóstwa energetycznego. Jeżeli z ustaleń danego państwa członkowskiego wynika, że liczba gospodarstw domowych dotkniętych ubóstwem energetycznym jest w tym państwie wysoka, to powinno ono włączyć do planu krajowego orientacyjny cel dotyczący zmniejszenia ubóstwa energetycznego.
64 Dyrektywa 2010/31/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 19 maja 2010 r. w sprawie charakterystyki energetycznej budynków (Dz.U. L 153 z 18.6.2010, s. 13).
65 Motyw 11 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/844 (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 75), zmieniającej dyrektywę w sprawie charakterystyki energetycznej budynków oraz dyrektywę w sprawie efektywności energetycznej, stanowi, że "[n]ależy uwzględnić potrzebę złagodzenia ubóstwa energetycznego, zgodnie z kryteriami określonymi przez państwa członkowskie. Określając w strategiach renowacji działania krajowe, które przyczyniają się do złagodzenia ubóstwa energetycznego, państwa członkowskie mają prawo do określenia, jakie działania uznają za stosowne."
67 Zob. dodatki II i III.
68 W art. 2 pkt 9 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków zdefiniowano "element budynku" jako "system techniczny budynku lub element przegród zewnętrznych budynku".
69 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/94/UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych (Dz.U. L 307 z 28.10.2014, s. 1).
70 Zob. Economidou et al., 2018. Assessment of the Second National Energy Efficiency Action Plans under the Energy Efficiency Directive [Ocena drugich krajowych planów działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii na podstawie dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej], EUR 29272 EN, Urząd Publikacji Unii Europejskiej, Luksemburg, 2018, ISBN 978-92-79-87946-3, doi:10.2760/780472, JRC110304 (sprawozdanie dostępne na stronie https://ec.europa.eu/jrc/en/publication/eur-scientific-and-technical-research-reports/assessment-second-national-energy-efficiency-action-plans-under-energy-efficiency-directive) oraz Tsemekidi-Tzeiranaki et al., 2019. Analysis of the Annual Reports 2019 under the Energy Efficiency Directive [Analiza sprawozdań rocznych z 2019 r. na podstawie dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej]. EUR 29667 EN, Publikacje.
71 Dodatek VII.
72 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 443/2009 z dnia 23 kwietnia 2009 r. określające normy emisji dla nowych samochodów osobowych w ramach zintegrowanego podejścia Wspólnoty na rzecz zmniejszenia emisji CO2 z lekkich pojazdów dostawczych (Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 1).
73 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 510/2011 z dnia 11 maja 2011 r. określające normy emisji dla nowych lekkich samochodów dostawczych w ramach zintegrowanego podejścia Unii na rzecz zmniejszenia emisji CO2 z lekkich pojazdów dostawczych (Dz.U. L 145 z 31.5.2011, s. 1).
74 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/631 z dnia 17 kwietnia 2019 r. określające normy emisji CO2 dla nowych samochodów osobowych i dla nowych lekkich pojazdów użytkowych oraz uchylające rozporządzenia (WE) nr 443/2009 i (UE) nr 510/2011 (Dz.U. L 111 z 25.4.2019, s. 13).
75 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady zmieniająca dyrektywę 2009/33/WE w sprawie promowania ekologicznie czystych i energooszczędnych pojazdów transportu drogowego (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
77 Zob. motyw 22.
78 Zob. motyw 22.
80 Zob. motyw 22.
81 Zob. definicje zawarte w sekcji 4.
82 Zob. dodatek IV.
83 SWD(2013) 451 final, motywy 47 oraz 49-52.
84 SWD(2013) 451 final, motyw 53.
85 SWD(2013) 451 final, motyw 54.
86 SWD(2013) 451 final, motyw 55.
87 E. Lees i E. Bayer (luty 2016 r.), Zestaw narzędzi na potrzeby obowiązków z dziedziny efektywności energetycznej (ang. Toolkit for energy effi-ciency obligations) (projekt wsparcia regulacyjnego); http://www.raponline.org/document/download/id/8029
89 Zob. również dodatek VI i dodatek VIII.
90 Dalsze wyjaśnienia i przykłady znajdują się w dodatku VIII.
91 Dalsze wyjaśnienia i przykłady znajdują się w dodatku VIII.
92 Zob. również dodatek VIII.
93 Art. 7 ust. 1 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków stanowi, że "państwa członkowskie podejmują niezbędne środki celem zapewnienia, aby przy wykonywaniu ważniejszej renowacji budynków charakterystyka energetyczna tego budynku lub jego części poddawanej renowacji została poprawiona tak, aby spełniała minimalne wymagania dotyczące charakterystyki energetycznej określone zgodnie z art. 4, na ile jest to możliwe pod względem technicznym, funkcjonalnym i ekonomicznym".W art. 2 pkt 10 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków zdefiniowano "ważniejszą renowację" jako renowację budynku, w której:
a) całkowity koszt prac renowacyjnych związanych z przegrodami zewnętrznymi lub systemami technicznymi budynku przekracza 25 % wartości budynku, nie wliczając wartości gruntu, na którym usytuowany jest budynek; lub
b) renowacji podlega ponad 25 % powierzchni przegród zewnętrznych. Państwa członkowskie mogą wybrać zastosowanie opcji a) lub opcji b).
94 Zob. motyw 41 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej.
95 Zob. motyw 41 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej.
96 Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (Dz.U. L 285 z 31.10.2009, s. 10).
98 Zob. dodatek IX odnośnie do kryteriów wykazywania istotności w krajowych planach działania na rzecz racjonalizacji zużycia energii i powiadomieniach dotyczących art. 7.
99 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/842 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie wiążących rocznych redukcji emisji gazów cieplarnianych przez państwa członkowskie od 2021 do 2030 r. przyczyniających się do działań na rzecz klimatu w celu wywiązania się z zobowiązań wynikających z Porozumienia paryskiego oraz zmieniające rozporządzenie (UE) nr 525/2013 (Dz.U. L 156 z 19.6.2018, s. 26).
100 Zob. dodatek XII.
101 Instrument prawny wystawiony przez organ zatwierdzający gwarantujący, że osiągnięto określoną wysokość oszczędności energii. Każde świadectwo stanowi niepowtarzalny i identyfikowalny produkt, z którym wiąże się prawo własności powyżej pewnej wysokości dodatkowych oszczędności energii, gwarantujący, że korzyści z tych oszczędności nie zostały wykazane gdzie indziej.
102 Więcej informacji na temat środków propagujących instalację małoskalowych technologii energii odnawialnej na budynkach lub w budynkach znajduje się w dodatku X.
103 Zob. dodatek X.
104 Zob. dodatek VII.
105 Motyw 15 dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej.
106 Zob. dodatek VII.
107 Zob. dodatek XII.
108 Na podstawie art. 59 akapit drugi rozporządzenia w sprawie zarządzania unią energetyczną od dnia 1 stycznia 2021 r. uchyla się art. 24 ust. 1.
109 Należało go przedłożyć do dnia 31 grudnia 2018 r. (art. 9 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zarządzania unią energetyczną).
110 Zob. dodatek IV zawierający dalsze propozycje dotyczące elastyczności, które można wykorzystać, aby odzwierciedlić reakcje popytu.
112 Zob. dodatek V zawierający dalsze propozycje dotyczące środków łagodzących ubóstwo energetyczne.
113 Zob. również dodatek IX dotyczący istotności oraz dodatek XII dotyczący monitorowania i weryfikacji.
114 Zob. również dodatek IX dotyczący istotności oraz dodatek XII dotyczący monitorowania i weryfikacji.
115 Zob. dodatek VII zawierający dalsze propozycje dotyczące sektora transportu.
116 Art. 10 ust. 6 dyrektywy w sprawie charakterystyki energetycznej budynków zawiera wymóg, aby państwa członkowskie uzależniały środki finansowe dotyczące poprawy efektywności energetycznej przy renowacji budynków od planowanej lub osiągniętej oszczędności energii, zgodnie z jednym lub większą liczbą następujących kryteriów:- efektywność energetyczna urządzeń lub materiałów zastosowanych w renowacji,
- standardowe wartości do obliczania oszczędności energii w budynkach;
- świadectwa charakterystyki energetycznej wydane przed renowacją i po niej;
- wyniki audytu energetycznego; oraz
- wyniki uzyskane przez zastosowanie innej odpowiedniej, przejrzystej i proporcjonalnej metody.
117 Zob. również dodatek IX.
118 Zob. również dodatek III zawierający dalsze informacje na temat tego rodzaju środka alternatywnego.
125 W związku z tym w tym przypadku istotne są również ogólne wyjaśnienia w dodatkach II (systemy zobowiązujące do efektywności energetycznej) i III (alternatywne środki z dziedziny polityki).
126 Podejście oparte na badaniach randomizowanych z grupą kontrolną, stosowane powszechnie w naukach o zdrowiu, polega na przypadkowym przypisaniu osób fizycznych (z całej populacji docelowej) do grupy badanej lub grupy kontrolnej. Grupy badane będą objęte interwencją (badaniem) podlegającą ocenie w przeciwieństwie do grupy kontrolnej. Zakłada się, że przypadkowe przypisanie osób fizycznych zapewni ścisłe warunki porównania, ponieważ jedyna istotna ze statystycznego punktu widzenia różnica między grupami jest związana z poddaniem ich badaniu. Jeżeli celem jest porównanie różnych rodzajów interwencji, można wykorzystać różne grupy badane.Szczegółowe wskazówki dotyczące podejścia opartego na badaniu randomizowanym z grupą kontrolną można znaleźć na przykład w publikacjach:
- Vine, E. i in., "Experimentation and the evaluation of energy efficiency programs", Energy Efficiency, 7(4), s. 627-640, 2014;
- Frederiks, E. R., Stenner, K., Hobman, E. V., & Fischle, M., "Evaluating energy behavior change programs using randomised controlled trials: Best practice guidelines for policymakers", Energy research & social science, 22, s. 147-164, 2016.
127 Więcej informacji na temat podejścia quasi-eksperymentalnego można znaleźć na przykład w publikacjach:- Hannigan, E., Cook, J., "Matching and VIA: quasi-experimental methods in a world of imperfect data", Proceedings of IEPEC 2015 (https://www.iepec.org/wp-content/uploads/2018/02/2015_hannigan_cook-1.pdf);
- Voswinkel, F., Broc, J.S., Breitschopf, B., & Schlomann, B. Evaluating net energy savings - a topical case study of the EPATEE project, 2018, studium przypadku finansowane w ramach programu "Horyzont 2020" (https://epatee.eu/sites/default/files/files/epatee_topical_case_study__net_energy_savings.pdf).
128 Więcej informacji szczegółowych na temat okresu obowiązywania można znaleźć w dodatku VIII.
132 Źródła wykorzystane, aby ustalić te orientacyjne wartości:- CWA 15693:2007, Saving lifetimes of energy efficiency improvement measures in bottom-up calculations, porozumienie robocze CEN, kwiecień 2007;
- Komisja Europejska, Preliminary draft excerpt - Recommendations on measurement and verification methods in the framework of Directive 2006/32/EC on energy end-use efficiency and energy services, 2010 (niepublikowane).
133 Zob. pkt 5 lit. h) załącznika V do dyrektywy w sprawie efektywności energetycznej.
134 Zob. załącznik V pkt 5 lit. h).
135 Zob. załącznik V pkt 5 lit. h).
136 Zob. również dodatek VI zawierający dalsze propozycje w spawie środków dotyczących zachowania.
138 Więcej szczegółów na temat logiki interwencji oraz sposobu jej planowania i analizowania można znaleźć w narzędziu #46, sekcja 3.3 w Zestawie instrumentów służących lepszemu stanowieniu prawa.
140 W kontekście dobrowolnych umów między producentami przemysłowymi (np. lodówek) należy ustanowić odpowiednie protokoły, np. dotyczące okresowej weryfikacji charakterystyki energetycznej produktów przez strony trzecie oraz można przewidzieć kary, w przypadku gdy zweryfikowana charakterystyka energetyczna jest niższa od deklarowanej charakterystyki itp.
141 W przypadku gospodarstw domowych z literatury wynika, że oszczędności energii, jakich można się spodziewać dzięki temu rodzajowi środka, mogą osiągnąć 2-3 % całkowitego zużycia energii, zgodnie z szacunkami ex ante (Gaffney, K., 2015, Obliczanie oszczędności energii dzięki środkom związanym z informowaniem i doradztwem w zakresie efektywności energetycznej, prezentacja podczas warsztatów na temat wspólnych metod i zasad obliczania wpływu systemu zobowiązującego do efektywności energetycznej lub innych środków z dziedziny polityki na mocy art. 7; http://iet.jrc.ec.europa.eu/energyefficiency/node/9080.
142 Zob. również dodatek VI.
145 Zob. również dodatek VI.
146 Zob. również dodatek VI.
147 Kontrola wyrywkowa weryfikacji oszczędności energii powinna opierać się na podejściu statystycznym w celu zapewnienia reprezentatywności, tak aby wyniki mogły być ekstrapolowane na cały system.