a także mając na uwadze, co następuje:(1) Unia Europejska wyznaczyła jako jeden ze swoich celów wspieranie ochrony praw dziecka, zgodnie z treścią art. 3 Traktatu o Unii Europejskiej. Środki ochrony dzieci przed bezprawnym uprowadzeniem lub zatrzymaniem stanowią zasadniczą część tej polityki.
(2) Rada przyjęła rozporządzenie (WE) nr 2201/2003 2 (zwane dalej "rozporządzeniem Bruksela II bis"), którego celem jest ochrona dzieci przed szkodliwymi skutkami bezprawnego uprowadzenia lub zatrzymania i ustanowienie procedur zapewniających niezwłoczny powrót dziecka do państwa jego zwykłego pobytu, a także zapewnienie ochrony prawa do kontaktów z dzieckiem i do pieczy nad nim.
(3) Rozporządzenie Bruksela II bis uzupełnia i wzmacnia Konwencję haską z dnia 25 października 1980 r. dotyczącą cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę (zwaną dalej "konwencją haską z 1980 r."), która ustanawia, na szczeblu międzynarodowym, system obowiązków i współpracę między umawiającymi się państwami oraz między organami centralnymi, których celem jest zapewnienie niezwłocznego powrotu bezprawnie uprowadzonych lub zatrzymanych dzieci.
(4) Wszystkie państwa członkowskie Unii są stronami konwencji haskiej z 1980 r.
(5) Unia zachęca państwa trzecie do przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. i wspiera właściwe wdrażanie konwencji haskiej z 1980 r., uczestnicząc, wraz z państwami członkowskimi, między innymi w komisjach specjalnych organizowanych regularnie przez Haską Konferencję Prawa Prywatnego Międzynarodowego.
(6) Wspólne ramy prawne mające zastosowanie między państwami członkowskimi Unii a państwami trzecimi można uznać za najlepsze rozwiązanie w delikatnych sprawach uprowadzenia dziecka za granicę.
(7) Konwencja haska z 1980 r. przewiduje, że ma ona zastosowanie w stosunkach między państwem przystępującym a tymi umawiającymi się państwami, które złożyły oświadczenie o wyrażeniu zgody na to przystąpienie.
(8) Konwencja haska z 1980 r. nie pozwala regionalnym organizacjom integracji gospodarczej, takim jak Unia, na zostanie jej stroną. Unia nie może zatem przystąpić do tej konwencji ani złożyć oświadczenia o wyrażeniu zgody dotyczącej państwa przystępującego.
(9) Zgodnie z opinią 1/13 Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej 3 oświadczenia o wyrażeniu zgody na mocy konwencji z 1980 r. wchodzą w zakres wyłącznej kompetencji zewnętrznej Unii.
(10) San Marino złożyło swój dokument przystąpienia do konwencji haskiej z 1980 r. w dniu 14 grudnia 2006 r. W odniesieniu do San Marino Konwencja haska z 1980 r. weszła w życie w dniu 1 marca 2007 r.
(11) Z wyjątkiem Chorwacji, Danii, Niderlandów, Portugalii i Rumunii, wszystkie państwa członkowskie wyraziły już zgodę na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r. Z oceny sytuacji w San Marino wynika, że Chorwacja, Niderlandy, Portugalia i Rumunia mogą wyrazić zgodę, w interesie Unii, na przystąpienie San Marino zgodnie z warunkami określonymi w konwencji haskiej z 1980 r.
(12) Chorwacja, Niderlandy, Portugalia i Rumunia powinny zatem zostać upoważnione do złożenia swoich oświadczeń o wyrażeniu zgody na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r. w interesie Unii zgodnie z warunkami określonymi w niniejszej decyzji. Pozostałe państwa członkowskie Unii, które wyraziły już zgodę na przystąpienie San Marino do konwencji haskiej z 1980 r., nie powinny składać nowych oświadczeń, ponieważ obecne oświadczenia zachowują ważność w świetle prawa międzynarodowego publicznego.
(13) Zjednoczone Królestwo oraz Irlandia są związane rozporządzeniem Bruksela II bis i biorą udział w przyjęciu i stosowaniu niniejszej decyzji.
(14) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji i nie jest nią związana ani jej nie stosuje,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
