RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej 1 , w szczególności jej art. 397,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
a także mając na uwadze, co następuje:(1) W rozporządzeniu wykonawczym Rady (UE) nr 282/2011 2 określono szczegółowe przepisy w zakresie domniemania dotyczącego miejsca, w którym znajduje się usługobiorca, w celu określenia miejsca świadczenia usług telekomunikacyjnych, usług nadawczych lub usług świadczonych drogą elektroniczną na rzecz osób niebędących podatnikami.
(2) Z oceny wymogów odnoszących się do stosowania takich domniemań wynika, że w przypadku podatników mających siedzibę w państwie członkowskim i świadczących takie usługi na rzecz osób niebędących podatnikami w innych państwach członkowskich uzyskanie, w pewnych okolicznościach, dwóch dowodów, które nie są ze sobą sprzeczne, potwierdzających siedzibę danego usługobiorcy, jego stałe miejsce zamieszkania lub zwykłe miejsce pobytu, jest niezwykle trudne.
(3) Ta trudność jest szczególnie uciążliwa dla małych i średnich przedsiębiorstw. Wymóg przewidujący przedstawienie tylko jednego dowodu powinien uprościć obowiązki dla tych przedsiębiorstw, w przypadku których wartość wewnątrzwspólnotowych usług świadczonych na rzecz konsumentów w innych państwach członkowskich nie przekracza określonego progu.
(4) Uproszczenie wymogu dotyczącego potwierdzenia miejsca, w którym znajduje się usługobiorca, stanowi uzupełnienie zmian wprowadzonych na podstawie art. 1 dyrektywy Rady (UE)2017/2455 3 do procedur szczególnych ustanowionych w tytule XII rozdział 6 dyrektywy 2006/112/WE; powinno zatem mieć zastosowanie od tego samego dnia.
(5) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie wykonawcze (UE) nr 282/2011,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: