a także mając na uwadze, co następuje:(1) W ostatnich latach znacząco przybyło wyzwań związanych z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania w wymiarze transgranicznym; wyzwania te stały się również przedmiotem poważnych obaw w Unii i na całym świecie. Nieujawniony i nieopodatkowany dochód znacznie uszczupla krajowe wpływy podatkowe. Istnieje zatem pilna potrzeba zwiększenia skuteczności i efektywności poboru podatków. Automatyczna wymiana informacji stanowi ważne narzędzie w tym względzie, a Komisja w swoim komunikacie z dnia 6 grudnia 2012 r. zawierającym Plan działania zakładający poprawę skuteczności walki z oszustwami podatkowymi i uchylaniem się od opodatkowania podkreśliła potrzebę zdecydowanego promowania automatycznej wymiany informacji jako przyszłego europejskiego i międzynarodowego standardu dla przejrzystości i wymiany informacji w sprawach podatkowych.
(2) Znaczenie automatycznej wymiany informacji jako jednego ze środków zwalczania oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania w wymiarze transgranicznym zostało niedawno uznane również na szczeblu międzynarodowym (grupa G-20 i grupa G-8). W wyniku negocjacji między Stanami Zjednoczonymi Ameryki i wieloma innymi krajami, w tym wszystkimi państwami członkowskimi, które to negocjacje dotyczyły dwustronnych umów o automatycznej wymianie informacji w celu wdrożenia ustawy o ujawnianiu informacji o rachunkach zagranicznych dla celów podatkowych Stanów Zjednoczonych (powszechnie znanej jako "FATCA"), grupa G-20 udzieliła Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD) mandatu, aby w oparciu o te umowy opracowała jednolity globalny standard dla automatycznej wymiany informacji podatkowych.
(3) Na swoim posiedzeniu w dniu 22 maja 2013 r. Rada Europejska wezwała do rozszerzenia automatycznej wymiany informacji na poziomie unijnym i globalnym z myślą o zwalczaniu oszustw podatkowych, uchylania się od opodatkowania i agresywnego planowania podatkowego. Rada Europejska z aprobatą przyjęła również prowadzone na forum grupy G-20, grupy G-8 oraz OECD działania na rzecz opracowania globalnego standardu do automatycznej wymiany informacji finansowych w sprawach podatkowych.
(4) W lutym 2014 r. OECD ogłosiła najważniejsze elementy globalnego standardu do automatycznej wymiany informacji finansowych w sprawach podatkowych, a mianowicie model umowy między właściwymi organami oraz wspólny standard do wymiany informacji, które zostały następnie zatwierdzone przez ministrów finansów i prezesów banków centralnych grupy G-20. W lipcu 2014 r. Rada OECD opublikowała pełen globalny standard, łącznie z jego pozostałymi elementami, a mianowicie komentarzami do modelu umowy między właściwymi organami i do wspólnego standardu do wymiany informacji, a także procedurami informatycznymi na potrzeby wdrożenia globalnego standardu. Cały pakiet dotyczący globalnego standardu został zatwierdzony przez ministrów finansów i prezesów banków centralnych grupy G-20 we wrześniu 2014 r.
(5) W dyrektywie Rady 2011/16/UE 2 przewidziano już obowiązkową automatyczną wymianę informacji między państwami członkowskimi w zakresie niektórych kategorii dochodu i kapitału, głównie o charakterze niefinansowym, posiadanego przez podatników w państwach członkowskich innych niż państwo ich rezydencji. Ustanowiono tam również stopniowe podejście do wzmacniania automatycznej wymiany informacji poprzez jej stopniowe rozszerzanie na nowe kategorie dochodu i kapitału oraz usunięcie warunku, zgodnie z którym informacje mają być przedmiotem wymiany tylko jeżeli są dostępne. Obecnie, mając na uwadze zwiększone możliwości inwestowania za granicą w szeroką gamę produktów finansowych, istniejące unijne i międzynarodowe instrumenty współpracy administracyjnej w dziedzinie opodatkowania stały się mniej skuteczne w zwalczaniu oszustw podatkowych i uchylania się od opodatkowania w wymiarze transgranicznym.
(6) Jak podkreśliła w swoim postulacie Rada Europejska, należy zaproponować rozszerzenie automatycznej wymiany informacji, która była już przewidziana w art. 8 ust. 5 dyrektywy 2011/16/UE, w odniesieniu do rezydentów innych państw członkowskich. Inicjatywa unijna zapewni spójne, konsekwentne i kompleksowe podejście w całej Unii do automatycznej wymiany informacji w ramach rynku wewnętrznego, które przyniosłoby oszczędności zarówno administracjom podatkowym, jak i podmiotom gospodarczym.
(7) Fakt, że państwa członkowskie zawarły umowy ze Stanami Zjednoczonymi Ameryki odnoszące się do FATCA lub są bliskie zawarcia takich umów, oznacza, że te państwa członkowskie zapewniają lub zapewnią szerszą współpracę w rozumieniu art. 19 dyrektywy 2011/16/UE oraz że są lub będą zobowiązane do zapewniania takiej szerszej współpracy również innym państwom członkowskim.
(8) Jednoczesne i nieskoordynowane zawieranie umów przez państwa członkowskie na podstawie art. 19 dyrektywy 2011/16/UE mogłoby doprowadzić do zakłóceń niekorzystnych dla sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego. Rozszerzona automatyczna wymiana informacji na podstawie ogólnounijnego instrumentu prawnego zlikwidowałaby konieczność powoływania się przez państwa członkowskie na ten artykuł w celu zawarcia dwustronnych lub wielostronnych umów, które mogą być uważane za właściwe w tym samym przedmiocie wobec braku odpowiedniego prawodawstwa unijnego.
(9) Aby zminimalizować koszty i obciążenia administracyjne zarówno dla administracji podatkowych, jak i podmiotów gospodarczych, zasadnicze znaczenie ma również zapewnienie, aby rozszerzony zakres automatycznej wymiany informacji w Unii był zgodny ze zmianami na szczeblu międzynarodowym. Aby osiągnąć ten cel, państwa członkowskie powinny wymagać od swoich 'instytucji finansowych' wdrożenia zasad sprawozdawczych i zasad należytej staranności w pełni zgodnych z zasadami określonymi we wspólnym standardzie do wymiany informacji opracowanym przez OECD. Ponadto zakres art. 8 dyrektywy 2011/16/UE powinien zostać rozszerzony, aby objąć te same informacje, które są objęte modelem umowy między właściwymi organami oraz wspólnym standardem do wymiany informacji, opracowanymi przez OECD. Oczekuje się, że każde państwo członkowskie będzie miało tylko jeden wykaz określonych wewnętrznie 'nieraportujących instytucji finansowych' i 'rachunków wyłączonych', który to wykaz dane państwo wykorzystywałoby zarówno do wdrożenia niniejszej dyrektywy, jak i do stosowania innych umów wdrażających globalny standard.
(10) Kategorie 'raportujących instytucji finansowych' i 'rachunków raportowanych' objęte niniejszą dyrektywą są określone tak, aby ograniczyć sytuacje, w których podatnicy mają możliwość uniknięcia bycia zgłoszonym dzięki przesunięciu aktywów do 'instytucji finansowych' lub inwestowaniu w produkty finansowe nieobjęte zakresem stosowania niniejszej dyrektywy. Jednakże niektóre 'instytucje finansowe' i rachunki, w przypadku których istnieje niewielkie ryzyko, że zostaną wykorzystane do uchylenia się od opodatkowania, powinny zostać wyłączone z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy. W niniejszej dyrektywie zasadniczo nie należy określać progów, gdyż można by je z łatwością obejść poprzez rozdzielenie rachunków pomiędzy różne 'instytucje finansowe'. Informacje finansowe, które podlegają wymogowi zgłoszenia i wymiany, powinny dotyczyć nie tylko całego stosownego dochodu (odsetki, dywidendy i podobne rodzaje dochodu), ale także sald rachunku i wpływów ze sprzedaży 'aktywów finansowych' po to, aby móc reagować w sytuacjach, gdy podatnik usiłuje ukryć kapitał, który sam w sobie stanowi dochód lub aktywa, w przypadku których uchylono się od opodatkowania. W związku z tym przetwarzanie informacji na mocy niniejszej dyrektywy jest niezbędne i proporcjonalne do tego, aby umożliwić administracjom podatkowym państw członkowskich prawidłowe i jednoznaczne identyfikowanie odnośnych podatników, stosowanie i egzekwowanie obowiązujących w tych państwach członkowskich przepisów podatkowych w sytuacjach transgranicznych, w celu oceny prawdopodobieństwa uchylenia się od opodatkowania, a także uniknięcia zbędnych dalszych dochodzeń.
(11) 'Raportujące instytucje finansowe' mogłyby wypełnić swoje obowiązki dotyczące informacji wobec 'osób raportowanych' będących osobami fizycznymi, poprzez stosowanie szczegółowych ustaleń dotyczących komunikacji, w tym jej częstotliwość, przewidziane w ich wewnętrznych procedurach zgodnie z ich prawem krajowym.
(12) 'Raportujące instytucje finansowe', państwa członkowskie przesyłające informacje oraz państwa członkowskie otrzymujące informacje powinny - jako administratorzy danych - zatrzymywać informacje przetwarzane zgodnie z niniejszą dyrektywą przez okres nie dłuższy niż jest to konieczne do osiągnięcia jej celów. Z uwagi na różnice w prawodawstwach państw członkowskich maksymalny okres zatrzymywania powinien zostać ustalony poprzez odniesienie do przepisów o przedawnieniu przewidzianych w krajowym prawodawstwie podatkowym każdego administratora danych.
(13) Przy wdrażaniu niniejszej dyrektywy państwa członkowskie powinny korzystać z komentarzy do modelu umowy między właściwymi organami i do wspólnego standardu do wymiany informacji, opracowanych przez OECD, jako źródła przykładów lub interpretacji oraz w celu zapewnienia spójności stosowania we wszystkich państwach członkowskich. Działania Unii w tej dziedzinie powinny w dalszym ciągu w szczególnym stopniu uwzględniać przyszłe zmiany na szczeblu OECD.
(14) Warunek, zgodnie z którym automatyczna wymiana informacji może być uzależniona od dostępności wymaganych informacji, jak przewidziano w art. 8 ust. 1 dyrektywy 2011/16/UE, nie powinien mieć zastosowania do nowych pozycji wprowadzonych niniejszą dyrektywą do dyrektywy 2011/16/UE.
(15) Odesłanie do progu w art. 8 ust. 3 dyrektywy 2011/16/UE powinno zostać usunięte, ponieważ określenie takiego progu nie jest praktycznym rozwiązaniem.
(16) Przegląd warunku dostępności, który ma zostać przeprowadzony w 2017 r., powinien zostać rozszerzony na wszystkie pięć kategorii, o których mowa w art. 8 ust. 1 dyrektywy 2011/16/UE, tak aby możliwe było zbadanie argumentów przemawiających za wymianą informacji przez wszystkie państwa członkowskie obejmującą wszystkie te kategorie.
(17) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, łącznie z prawem do ochrony danych osobowych.
(18) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, a mianowicie skuteczna współpraca administracyjna pomiędzy państwami członkowskimi na warunkach zgodnych z prawidłowym funkcjonowaniem rynku wewnętrznego, nie może zostać osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na wymaganą jednolitość i skuteczność możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(19) Zważywszy na istniejące różnice strukturalne, należy zezwolić Austrii na przeprowadzenie po raz pierwszy automatycznej wymiany informacji na mocy niniejszej dyrektywy do dnia 30 września 2018 r. zamiast do dnia 30 września 2017 r.
(20) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2011/16/UE,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ: