(Wersja skodyfikowana)(Dz.U.UE L z dnia 28 października 2008 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 137 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
po konsultacji z Komitetem Regionów,
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu 2 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Dyrektywa Rady 80/987/EWG z dnia 20 października 1980 r. w sprawie ochrony pracowników na wypadek niewypłacalności ich pracodawcy 3 została kilkakrotnie znacząco zmieniona 4 . Dla zapewnienia jasności i zrozumiałości powinna zostać sporządzona jej wersja ujednolicona.
(2) Wspólnotowa karta podstawowych praw socjalnych pracowników przyjęta dnia 9 grudnia 1989 r. stanowi w pkt 7, że wprowadzenie rynku wewnętrznego musi prowadzić do poprawy warunków życia i pracy pracowników we Wspólnocie oraz że ta poprawa musi obejmować, w miarę potrzeb, rozwój niektórych aspektów przepisów dotyczących zatrudnienia, takich jak procedury zwolnień grupowych, oraz przepisy dotyczące upadłości.
(3) Konieczne jest zapewnienie ochrony pracowników w przypadku niewypłacalności pracodawcy oraz w celu zapewnienia pracownikom minimalnego stopnia ochrony w szczególności dla zagwarantowania zaspokojenia roszczeń, biorąc pod uwagę konieczność zrównoważonego rozwoju gospodarczego i społecznego we Wspólnocie. W tym celu państwa członkowskie powinny ustanowić instytucję, która gwarantuje płatność kwoty pozostającej do spłaty zainteresowanym pracownikom.
(4) W celu zapewnienia równej ochrony zainteresowanym pracownikom należy zdefiniować pojęcie niewypłacalności w świetle tendencji ustawodawczych w państwach członkowskich i także objąć tym pojęciem procedurę upadłościową inną niż likwidacja. W tym kontekście państwa członkowskie, w celu ustalenia odpowiedzialności instytucji gwarancyjnej, powinny móc postanowić, że w przypadku gdy wystąpienie niewypłacalności prowadzi do kilku postępowań upadłościowych, sytuacja ta będzie traktowana jakby chodziło tylko o jedno postępowanie.
(5) Należy zapewnić, aby pracownicy określeni w dyrektywie Rady 97/81/WE z dnia 15 grudnia 1997 r. dotyczącej zbiorowego porozumienia ramowego dotyczącego pracy w niepełnym wymiarze godzin zawartego przez UNICE, CEEP i ETUC 5 , dyrektywie Rady 1999/70/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. dotyczącej zbiorowego porozumienia ramowego dotyczącego pracy na czas określony zawartego przez ETUC, UNICE i CEEP 6 i dyrektywie Rady 91/383/EWG z dnia 25 czerwca 1991 r. uzupełniającej środki mające wspierać poprawę bezpieczeństwa i zdrowia w pracy pracowników pozostających w stosunku pracy na czas określony lub w czasowym stosunku pracy 7 nie byli wyłączeni z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy.
(6) W celu zapewnienia pewności prawnej dla pracowników na wypadek niewypłacalności przedsiębiorstw prowadzących działalność w kilku państwach członkowskich i wzmocnienia praw pracowników zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, należy wprowadzić przepisy stanowiące wyraźnie, która instytucja jest w takich przypadkach właściwa do wypłaty należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracowników, oraz stawiające jako cel współpracy między właściwymi organami administracyjnymi państw członkowskich jak najwcześniejszą wypłatę należności z tytułu niezaspokojonych roszczeń pracowników. Ponadto niezbędne jest zapewnienie odpowiedniego stosowania przepisów w tej dziedzinie poprzez ustanowienie współpracy między właściwymi organami administracyjnymi w państwach członkowskich.
(7) Państwa członkowskie mogą określać granice odpowiedzialności instytucji gwarancyjnych, które powinny być zgodne ze społecznym celem dyrektywy i które mogą uwzględniać różne poziomy roszczeń.
(8) W celu ułatwienia określenia procedury upadłościowej, w szczególności w przypadkach transgranicznych, należy zobowiązać państwa członkowskie do powiadamiania Komisji i innych państw członkowskich o rodzajach procedur upadłościowych, które stanowią przesłankę do interwencji ze strony instytucji gwarancyjnych.
(9) Ze względu na fakt, iż cel działań przewidzianych przez niniejszą dyrektywę nie może być osiągnięty w wystarczający sposób przez państwa członkowskie, a tym samym może on zostać lepiej osiągnięty na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może podjąć działania, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne do osiągnięcia tego celu.
(10) Komisja powinna przedstawić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie sprawozdanie w sprawie wykonania i stosowania niniejszej dyrektywy, w szczególności w zakresie nowych form zatrudnienia pojawiających się w państwach członkowskich.
(11) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich odnoszących się do terminów przeniesienia do prawa krajowego i stosowania dyrektyw określonych w załączniku I część C,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
1 Dz.U. C 161 z 13.7.2007, s. 75.
2 Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 19 czerwca 2007 r. (Dz.U. C 146 E z 12.6.2008, s. 71) i decyzja Rady z dnia 25 września 2008 r.
3 Dz.U. L 283 z 28.10.1980, s. 23.
4 Zob. załącznik I części A i B.
5 Dz.U. L 14 z 20.1.1998, s. 9.
6 Dz.U. L 175 z 10.7.1999, s. 43.
7 Dz.U. L 206 z 29.7.1991, s. 19.
8 Art. 1 ust. 3 zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr (UE) 2015/1794 z dnia 6 października 2015 r. (Dz.U.UE.L.2015.263.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 9 października 2015 r.