(Tekst mający znaczenie dla EOG)(Dz.U.UE L z dnia 4 grudnia 2004 r.)
KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 2003/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. w sprawie nawozów(1), w szczególności jego art. 31 ust. 1 i 3,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Artykuł 3 rozporządzenia (WE) nr 2003/2003 stanowi, że nawóz należący do typu nawozów ujętych w załączniku I i spełniający wymagania ustanowione w wymienionym rozporządzeniu może być oznakowany jako "NAWÓZ WE".
(2) Wśród nawozów fosforowych wymienionych w tabeli A2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2003/2003 figuruje superfosfat potrójny (TSP), a jednym z kryteriów służących do jego oznaczania jest "fosfor w przeliczeniu na P2O5 rozpuszczalny w obojętnym roztworze cytrynianu amonu, w tym co najmniej 93 % deklarowanej zawartości P2O5 rozpuszczalne w wodzie".
(3) Im wyższy jest stopień rozpuszczalności w wodzie nawozu typu superfosfat potrójny, tym większa jest jego efektywność agronomiczna. W przeszłości gleba w Europie wykazywała niedobór fosforu, a w celu uzupełnienia tego niedoboru uzasadniona była wysoka wartość minimalna rozpuszczalności w wodzie na poziomie 93 %.
(4) Aktualnie sytuacja jest inna - wiele rodzajów gleby nie wykazuje już niedoboru fosforu i chociaż nadal istnieją warunki glebowe lub uprawy, dla których pożądane jest stosowanie superfosfatów potrójnych, u których co najmniej 93 % deklarowanej zawartości jest rozpuszczalne w wodzie, w przypadku większości podłoży i upraw w Europie równie skuteczne jest stosowanie superfosfatów potrójnych, dla których wartość ta wynosi 85 %.
(5) Użytkownicy superfosfatów potrójnych powinni mieć zatem możliwość wyboru pomiędzy TSP o minimalnej rozpuszczalności w wodzie na poziomie 85% lub TSP, dla którego wartość ta jest wyższa, kierując się wymogami związanymi z lokalnymi warunkami glebowymi oraz z uprawami. Należy odpowiednio zmienić wpis dotyczący TSP w tabeli A2 załącznika I do rozporządzenia (WE) nr 2003/2003.
(6) Sól sodową EDDHSA i jej produkty kondensacji (EDDHSA) stosuje się przede wszystkim w Hiszpanii, Francji i Włoszech od piętnastu lat jako organiczny czynnik chelatujący mikroskładniki pokarmowe. Z doświadczenia wynika, że są one skutecznymi czynnikami nawożącymi i nie stanowią zagrożenia dla środowiska.
(7) Żelaza chelatowanego przy zastosowaniu EDDHSA używa się przede wszystkim do uzupełniania niedoborów żelaza i zwalczania chlorozy wywołanej jego brakiem. Jest ono zalecane dla wielu różnych gatunków roślin, zwłaszcza drzew owocowych, takich jak owoce cytrusowe, morela, awokado, śliwka i brzoskwinia; stosuje się je także do upraw winogron, niewielkich krzewów i truskawek.
(8) Wyeliminowanie chlorozy wywołanej brakiem żelaza i jej objawów zapewnia zielone liście, właściwy wzrost i owocowanie.
(9) Jeżeli chodzi o wpływ na glebę i środowisko, EDDHSA podlega w glebie procesowi degradacji chemicznej, który przebiega stosunkowo powoli, lecz w jego wyniku nie powstają żadne substancje niebezpieczne. Nie powoduje również żadnych problemów z zasoleniem gleby.
(10) Należy zatem dodać EDDHSA do listy dopuszczonych organicznych czynników chelatujących mikroskładniki pokarmowe przedstawionej w załączniku I do rozporządzenia (WE) nr 2003/2003.
(11) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie (WE) nr 2003/2003.
(12) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią komitetu ustanowionego w art. 32 rozporządzenia (WE) nr 2003/2003,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Brukseli, dnia 3 grudnia 2004 r.
|
W imieniu Komisji |
|
Günter VERHEUGEN |
|
Członek Komisji |
______
(1) Dz.U. L 304 z 21.11.2003, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Rady (WE) nr 885/2004 (Dz.U. L 168 z 1.5.2004, str. 1).