(1) Owies należy do produktów, które obejmuje wspólna organizacja rynku zbóż. Jednakże nie należy on do zbóż podstawowych, wymienionych w art. 4 rozporządzenia (EWG) nr 1766/92, dla których przewidziano skup interwencyjny.(2) Owies stanowi ważną i tradycyjną produkcję w Finlandii i Szwecji, dobrze przystosowaną do panujących tam warunków klimatycznych. Produkcja ta znacznie przekracza potrzeby tych państw, tak że są one zmuszone do upłynniania nadwyżek do krajów trzecich. Przystąpienie do Wspólnoty w niczym nie zmieniło wcześniejszej sytuacji.
(3) Ewentualne ograniczenie uprawy owsa w Finlandii i Szwecji odbyłoby się z korzyścią dla innych zbóż korzystających z systemu interwencji, a w szczególności dla jęczmienia. Sytuację jęczmienia charakteryzuje nadprodukcja tak w obydwu wspomnianych państwach , jak i w całej Wspólnocie. Zmiana uprawy owsa na uprawę jęczmienia zaostrzyłaby tylko tę nadwyżkową sytuację. Wskazane jest więc zapewnienie możliwości dalszego wywozu owsa do krajów trzecich.
(4) Owies może być przedmiotem refundacji, o której mowa w art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 1766/92. Położenie geograficzne Finlandii i Szwecji stawia te państwa w mniej korzystnej pozycji przy wywozie niż inne Państwa Członkowskie. Ustalenie refundacji na podstawie art. 13 jest korzystne przede wszystkim przy wywozie z tych innych Państw. W związku z tym można przewidywać, że produkcja owsa w Finlandii i Szwecji będzie stopniowo zastępowana produkcją jęczmienia. Należy więc spodziewać się, że w trakcie najbliższych lat gospodarczych poważne ilości jęczmienia, których jedyną możliwość upłynnienia stanowi wywóz do krajów trzecich, będą podlegać skupowi interwencyjnemu w Finlandii i Szwecji zgodnie z art. 4 rozporządzenia (EWG) nr 1766/92. Wywozy te ze składów interwencyjnych są bardziej kosztowne dla budżetu Wspólnoty niż wywóz bezpośredni.
(5) Zastosowanie pewnego szczególnego środka interwencyjnego w rozumieniu art. 6 rozporządzenia (EWG) 1766/92 pozwala uniknąć tych dodatkowych kosztów. Interwencja ta może przyjąć formę środka pozwalającego odciążyć fiński i szwedzki rynek owsa. Przyznanie na podstawie przetargu refundacji, stosowanej wyłącznie wobec owsa wyprodukowanego i wywiezionego z tych dwóch państw, stanowi najodpowiedniejszy środek w tych warunkach.
(6) Charakter i cele wyżej wymienionego środka sprawiają, że właściwe staje się zastosowanie, mutatis mutandis, art. 13 rozporządzenia (EWG) nr 1766/92, jak również przyjętych w jego zastosowaniu rozporządzeń, w szczególności rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w zakresie przyznawania refundacji wywozowych dla zbóż oraz środków, podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż (2).
(7) Rozporządzenie (WE) nr 1501/95 przewiduje, wśród innych zobowiązań dotyczących oferenta, którego ofertę wybrano, obowiązek złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na wywóz, oraz obowiązek złożenia zabezpieczenia. Należy ustalić kwotę wspomnianego zabezpieczenia.
(8) Zboża, o których mowa powinny być faktycznie wywiezione z Państw Członkowskich, w których szczególny środek interwencyjny został wprowadzony. Konieczne jest więc ograniczenie wykorzystania pozwoleń na wywóz z jednej strony do wywozów z Państwa Członkowskiego, w którym wniosek o wydanie pozwolenia został złożony, a z drugiej strony - do owsa wyprodukowanego w Finlandii i w Szwecji.
(9) W celu zapewnienia równego traktowania wszystkich zainteresowanych, należy przewidzieć jednakowy okres ważności wydanych pozwoleń.
(10) Właściwy przebieg procedury przetargowej przy wywozie nakazuje określenie minimalnej ilości, a także terminu i formy przekazania ofert złożonych we właściwych instytucjach.
(11) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.
Sporządzono w Brukseli, dnia 19 maja 2004 r.
|
W imieniu Komisji |
|
Franz FISCHLER |
|
Członek Komisji |
______
(1) Dz.U. L 181 z 1.7.1992, str. 21. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 1104/2003 (Dz.U. L 158 z 27.6.2003, str. 1).
(2) Dz.U. L 147 z 30.3.1995, str. 7. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 777/2004 (Dz.U. L 123 z 27.4.2004, str. 1).
(3) Dz.U. L 189 z 29.7.2003, str. 12.
(4) Dz.U. L 152 z 24.6.2000, str. 1.