PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 137 ust. 2,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
działając zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 251 Traktatu(3), w świetle wspólnego tekstu przyjętego przez komitet pojednawczy w dniu 3 kwietnia 2000 r.,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Artykuł 137 Traktatu stanowi, że Wspólnota ma wspierać i uzupełniać działania Państw Członkowskich mające na celu taką poprawę środowiska pracy, aby chronione było zdrowie i bezpieczeństwo pracowników. Dyrektywy przyjęte na podstawie tego artykułu mają za zadanie zapobieganie powstawaniu administracyjnych, finansowych i prawnych ograniczeń, które mogłyby powstrzymywać tworzenie i rozwój małych i średnich przedsiębiorstw.
(2) Dyrektywa Rady nr 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotycząca niektórych aspektów organizacji czasu pracy(4) określa minimalne wymagania zdrowotne i bezpieczeństwa przy organizacji czasu pracy, w odniesieniu do okresów dziennych przerw w pracy, tygodniowych przerw w pracy, maksymalnego tygodniowego czasu pracy, urlopu wypoczynkowego, pracy w nocy oraz pracy w ruchu ciągłym. Ta dyrektywa powinna być zmieniona z następujących względów.
(3) Transport drogowy, powietrzny, morski i kolejowy, drogi śródlądowe, rybołówstwo morskie, inne prace na morzu i praca lekarzy odbywających praktykę są wyłączone z zakresu dyrektywy Rady nr 93/104/WE.
(4) Komisja, w swojej propozycji z dnia 20 września 1990 r. nie wyłączyła jakichkolwiek sektorów i rodzajów działalności z dyrektywy 93/104/WE, również Parlament Europejski w swojej Opinii z dnia 20 lutego 1991 r. nie zaakceptował takich wyłączeń.
(5) Zdrowie i bezpieczeństwo pracowników powinno być pod ochroną w miejscu pracy nie dlatego, że pracują w danym sektorze lub wykonują daną pracę, ale dlatego, że są oni pracownikami.
(6) W odniesieniu do sektorowych przepisów prawnych dotyczących personelu pracującego w trasie, konieczne jest całościowe i równoległe podejście w zapewnieniu bezpieczeństwa transportu, a także zdrowia i bezpieczeństwa tych pracowników.
(7) Należy wziąć pod uwagę specyficzny charakter pracy na morzu i lekarzy odbywających praktykę.
(8) Należy również zagwarantować ochronę zdrowia i bezpieczeństwo pracowników pracujących w trasie w wyłączonych sektorach i działalnościach.
(9) Istniejące przepisy dotyczące urlopu wypoczynkowego i oceny stanu zdrowia przy pracy w nocy i pracy zmianowej powinny objąć pracowników pracujących w trasie w wyłączonych sektorach i działalnościach.
(10) Istniejące przepisy dotyczące czasu pracy i przerw w pracy powinny być przyjęte w stosunku do pracowników pracujących w trasie w wyłączonych sektorach i działalnościach.
(11) Wszyscy pracownicy powinni mieć zapewnione odpowiednie okresy przerw w pracy. Pojęcie "przerwa w pracy" powinno być wyrażone w jednostkach czasu, tj. w dniach, godzinach i/lub ich częściach.
(12) Umowa Europejska dotycząca czasu pracy marynarzy została wprowadzona w życie w drodze dyrektywy Rady(5), na podstawie propozycji Komisji i zgodnie z art. 139 ust. 2 Traktatu. Zgodnie z powyższym, przepisy niniejszej dyrektywy nie powinny odnosić się do marynarzy.
(13) W przypadku tych "rybaków sezonowych", którzy są zatrudnieni, Państwa Członkowskie decydują, zgodnie z art. 7 dyrektywy Rady 93/104/WE, o warunkach uprawnienia do urlopu wypoczynkowego i jego przyznaniu, łącznie z zasadami wynagradzania.
(14) Szczegółowe normy ustanowione w innych instrumentach Wspólnoty odnoszących się, na przykład, do okresów przerw w pracy, czasu pracy, urlopu wypoczynkowego i pracy w nocy dla danych kategorii pracowników powinny mieć pierwszeństwo przed przepisami dyrektywy Rady 93/104/WE zmienionymi niniejszą dyrektywą.
(15) W świetle orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich należy skreślić przepisy odnoszące się do odpoczynku w niedzielę.
(16) W orzeczeniu w sprawie C-84/94 Zjednoczone Królestwo przeciw Radzie(1) Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że dyrektywa Rady 93/104/WE jest zgodna z zasadami subsydiarności i proporcjonalności zawartymi w art. 5 Traktatu. Nie ma powodu zakładać, że orzeczenie to nie ma zastosowania do porównywalnych zasad dotyczących szeregu aspektów organizacji czasu pracy w wyłączonych sektorach i działalnościach,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 22 czerwca 2000 r.
W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
N. FONTAINE |
J. SÓCRATES |
Przewodniczący |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 43 z 17.2.1999, str. 1.
(2) Dz.U C 138 z 18. 5.1999, str. 33.
(3)Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 14 kwietnia 1999 r. (Dz.U. C 219 z 30.7.1999, str. 231), Wspólne Stanowisko Rady z dnia 12 lipca 1999 r. (Dz.U. C 249 z 1.9.1999, str. 17) i Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 listopada 1999 r. (jeszcze nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym). Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 maja 2000 r. i Decyzja Rady z dnia 18 maja 2000 r.
(4) Dz.U. L 307 z 13.12.1993, str. 18.
(5)Dyrektywa Rady 1999/63/WE z dnia 21 czerwca 1999 r. dotycząca Umowy w sprawie organizacji czasu pracy marynarzy zawarta pomiędzy Związkiem Armatorów Morskich Wspólnoty Europejskiej (ECSA) i Federacją Związków Pracowników Transportowych w Unii Europejskiej (FST) (Dz.U. L 167 z 2.7.1999, str. 33).
(6) Zb. Orz. 1996, str. I-5755.