RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 75,
uwzględniając wniosek Komisji 1 ,
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 2 ,
stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 189c Traktatu 3 ,
a także mając na uwadze, co następuje:pogłębiające się problemy związane z przeciążeniem sieci drogowych i kolejowych, bezpieczeństwem transportu, środowiskiem naturalnym, oszczędnością energii i jakością życia obywateli wymagają w interesie publicznym wzmożonej rozbudowy oraz lepszego wykorzystania potencjału żeglugi śródlądowej, w szczególności poprzez poprawę jej konkurencyjności;
różnica w ustawodawstwach krajowych w zakresie systemów gospodarczego wykorzystania żeglugi śródlądowej nie przyczyniają się do sprawnego funkcjonowania rynku wewnętrznego w tym sektorze. Dlatego też zgodnie z rezolucją Rady z dnia 24 października 1996 r. w sprawie poprawy struktury żeglugi śródlądowej 4 na poziomie wspólnotowym powinny zostać wprowadzone wspólne przepisy dotyczące całego rynku wodnych dróg śródlądowych;
sprawne funkcjonowanie rynku wewnętrznego wymaga dostosowania w żegludze śródlądowej do organizacji rotacyjnego systemu czarterowania, w kierunku większej elastyczności z punktu widzenia gospodarczego oraz w pełni swobodnego systemu czarterowania oraz wyznaczania stawek przewozowych;
w tym celu należy wprowadzić przepisy dotyczące okresu przejściowego, w czasie którego zakres zastosowania rotacyjnego systemu czarterowania zostanie stopniowo ograniczony, ażeby przewoźnicy mogli dostosować się do warunków wolnego rynku oraz, gdzie właściwe, połączyć się w grupy interesów gospodarczych, które lepiej odpowiadać będą logistycznym potrzebom załadowców;
zgodnie z zasadą pomocniczości jest zarówno konieczne jak i właściwe ustalenie na poziomie wspólnotowym jednolitego harmonogramu stopniowej liberalizacji rynku, przy jednoczesnym przekazaniu Państwom Członkowskim odpowiedzialności za wprowadzenie takiej liberalizacji;
należy przyjąć przepisy, które umożliwią podejmowanie działania na przedmiotowym rynku transportowym w przypadku wystąpienia poważnych zakłóceń; w tym celu Komisja powinna uzyskać upoważnienie do podejmowania odpowiednich środków zgodnie z procedurą przewidzianą dla Komitetu Doradczego,
PRZYJMUJE NINIEJSZA DYREKTYWĘ:
1 Dz.U. C 318 z 29.11.1995, str. 8.
2 Dz.U. C 39 z 12.2.1996, str. 96.
3 Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 13 lutego 1996 r. (Dz.U. C 65 z 4.3.1996, str. 32), wspólne stanowisko Rady z dnia 27 czerwca 1996 r. (Dz.U. C 264 z 1.9.1996) oraz decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 17 września 1996 r. (Dz.U. C 320 z 28.6.1996).
4 Dz.U. C 309 z 5.11.1994, str. 5.
5 Dz.U. L 116 z 28.4.1989, str. 25. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2254/96 (Dz.U. L 304 z 27.11.1996, str. 1).
6 Art. 8 zmieniony przez art. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady nr 1882/2003 z dnia 29 września 2003 r. (Dz.U.UE.L.03.284.1) zmieniającego nin. dyrektywę z dniem 20 listopada 2003 r.
7 Decyzja Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji (Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23).