Język postępowania: francuski(2022/C 119/31)
(Dz.U.UE C z dnia 14 marca 2022 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Rada Unii Europejskiej (przedstawiciele: F. Naert, V. Piessevaux, pełnomocnicy)
Druga strona postępowania: Front populaire pour la libération de la Saguia el-Hamra et du Rio de oro (Front Polisario), Królestwo Hiszpanii, Republika Francuska, Komisja Europejska, Chambre des pêches maritimes de la Méditerranée, Chambre des pêches maritimes de l'Atlantique Nord, Chambre des pêches maritimes de l'Atlantique Centre, Chambre des pêches maritimes de l'Atlantique Sud
Żądania wnoszącego odwołanie
- Uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie w jakim stwierdzono w nim nieważność decyzji 2019/441 1 ;
- wydanie ostatecznego orzeczenia w kwestiach będących przedmiotem odwołania i oddalenie skargi wniesionej przez Front Polisario w sprawie T-344/19;
- Obciążenie Front Polisario kosztami postępowania odwoławczego i w sprawie T-279/19;
- Tytułem pomocniczym: utrzymanie w mocy skutków decyzji 2019/441 w okresie dwunastu miesięcy od daty wydania wyroku.
Zarzuty i główne argumenty
Pierwszy zarzut odwołania dotyczy naruszenia art. 263 akapit czwarty TFUE i odnosi się do zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim orzeczono w nim, że Front Polisario ma zdolność sądową przed sądem Unii.
Drugi zarzut odwołania dotyczy naruszenia art. 263 akapit czwarty TFUE oraz zasady mocy dowodowej dokumentów i odnosi się do zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim stwierdzono w nim, że sporna decyzja dotyczy bezpośrednio i indywidualnie Front Polisario.
Trzeci zarzut odwołania dotyczy naruszenia prawa w odniesieniu do możliwości powołania się na normy prawa międzynarodowego i odnosi się do zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim orzeczono w nim, że Front Polisario może powoływać się na zasadę samostanowienia i zasadę względnej skuteczności traktatów.
Czwarty zarzut odwołania dotyczy błędnej wykładni i błędnego zastosowania ogólnej zasady względnej skuteczności traktatów i prawa do samostanowienia, naruszenia zasady mocy dowodowej dokumentów, przeinaczenia argumentacji Rady oraz naruszenia art. 36 w związku z art. 53 akapit pierwszy statutu Trybunału Sprawiedliwości. Odnosi się do zaskarżonego wyroku w zakresie, w jakim orzeczono w nim, że lud Sahary Zachodniej nie wyraził zgody na porozumienie, którego dotyczy decyzja 2019/217.