Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wdrażania dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej (2018/2108(INI)).

Wdrażanie dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej

P8_TA(2019)0083

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wdrażania dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej (2018/2108(INI))

(2020/C 449/08)

(Dz.U.UE C z dnia 23 grudnia 2020 r.)

Parlament Europejski,

– uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej ¹ ,

– uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE), w szczególności jego art. 114 i 168,

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ² ,

– uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) ³ ,

– uwzględniając konkluzje Rady z dnia 6 czerwca 2011 r. zatytułowane "Ku nowoczesnym, elastycznym i stabilnym systemom opieki zdrowotnej" ⁴ ,

– uwzględniając wieloletnie programy działań w dziedzinie zdrowia odpowiednio na okresy 2003-2008 ⁵ , 20082013 ⁶  i 2014-2020 ⁷ ,

– uwzględniając sprawozdania Komisji z dni 4 września 2015 r. i 21 września 2018 r. dotyczące funkcjonowania dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej (COM(2015)0421, COM(2018)0651),

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 25 kwietnia 2018 r. w sprawie umożliwienia transformacji cyfrowej opieki zdrowotnej i społecznej na jednolitym rynku cyfrowym; wzmacniania pozycji obywateli i budowania zdrowszego społeczeństwa (COM(2018)0233),

– uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 18 lipca 2018 r. w sprawie danych państw członkowskich dotyczących transgranicznej opieki zdrowotnej nad pacjentami w 2016 r. ⁸ ,

– uwzględniając decyzję wykonawczą Komisji nr 2011/890/UE z dnia 22 grudnia 2011 r. ustanawiającą zasady utworzenia sieci właściwych organów krajowych odpowiedzialnych za e-Zdrowie, zarządzania nią i jej funkcjonowania ⁹ ,

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 6 maja 2015 r. zatytułowany "Strategia jednolitego rynku cyfrowego dla Europy" (COM(2015)0192),

– uwzględniając Plan działania w dziedzinie e-zdrowia na lata 2012-2020, w szczególności wyraźny wymiar transgraniczny (COM(2012)0736),

– uwzględniając przeprowadzoną przez Komisję ocenę śródokresową trzeciego Programu działań Unii w dziedzinie zdrowia (2012-2020) (COM(2017)0586),

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 11 listopada 2008 r. w sprawie rzadkich chorób (COM(2008)0679) i zalecenie Rady z dnia 8 czerwca 2009 r. w sprawie działań w dziedzinie rzadkich chorób ¹⁰ ,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji z dnia 5 września 2014 r. z realizacji komunikatu na temat rzadkich chorób (COM(2014)0548),

– uwzględniając zalecenia Komitetu Ekspertów UE ds. Rzadkich Chorób (EUCERD) z dnia 31 stycznia 2013 r. w sprawie europejskich sieci referencyjnych dotyczących rzadkich chorób i aneks do tych zaleceń z dnia 10 czerwca 2015 r.,

– uwzględniając dokument informacyjny Trybunału Obrachunkowego z maja 2018 r. w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej w UE ¹¹ ,

– uwzględniając komunikat Komisji z dnia 20 września 2017 r. zatytułowany: "Zwiększanie wzrostu gospodarczego i spójności w regionach przygranicznych UE" (COM(2017)0534),

– uwzględniając międzyinstytucjonalną proklamację Europejskiego filaru praw socjalnych ¹² ,

– uwzględniając art. 52 Regulaminu, a także art. 1 ust. 1 lit. e) decyzji Konferencji Przewodniczących z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie procedury udzielania zgody na sporządzenie sprawozdań z własnej inicjatywy oraz załącznik 3 do tej decyzji,

– uwzględniając sprawozdanie Komisji Ochrony Środowiska Naturalnego, Zdrowia Publicznego i Bezpieczeństwa Żywności oraz opinię Komisję Rynku Wewnętrznego i Ochrony Konsumentów (A8-0046/2019),

A. mając na uwadze, że przystępne dla każdego systemy opieki zdrowotnej w UE i jej państwach członkowskich mają kluczowe znaczenie dla zapewnienia wysokiego poziomu zdrowia publicznego, ochrony socjalnej, spójności społecznej i sprawiedliwości społecznej dzięki utrzymaniu i zagwarantowaniu powszechnego dostępu do opieki zdrowotnej, a także mając na uwadze, że jakość życia pacjentów jest uznawana za ważny element oceny efektywności kosztowej opieki zdrowotnej;

B. mając na uwadze, że w dyrektywie 2011/24/UE (zwanej dalej "dyrektywą") uznaje się zgodnie z art. 168 ust. 7 TFUE swobodę każdego państwa członkowskiego w podejmowaniu odpowiednich decyzji dotyczących opieki zdrowotnej i że nie koliduje ona z podstawowymi wyborami etycznymi odpowiednich organów państw członkowskich ani ich nie podważa; mając na uwadze, że istnieją różnice w odpowiednich usługach świadczonych przez państwa członkowskie, a także w sposobie ich finansowania; mając na uwadze, że w dyrektywie zapewniono obywatelom europejskim dodatkowe możliwości opieki zdrowotnej będące uzupełnieniem oferty dostępnej w ich własnym kraju;

C. mając na uwadze, że zdrowie można uznać za prawo podstawowe zgodnie z art. 2 (dotyczącym prawa do życia) i art. 35 (dotyczącym ochrony zdrowia) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej;

D. mając na uwadze, że systemy opieki zdrowotnej w UE stoją w obliczu wyzwań związanych ze starzeniem się społeczeństwa, ograniczeniami budżetowymi, większą częstotliwością występowania chorób przewlekłych i rzadkich, trudnościami w zapewnieniu podstawowej opieki zdrowotnej na obszarach wiejskich oraz wysokimi cenami leków; mając na uwadze, że państwa członkowskie są odpowiedzialne za opracowywanie i przechowywanie aktualnego katalogu niedoborów leków oraz za transgraniczną wymianę odnośnych informacji w celu zapewnienia dostępności leków podstawowych;

E. mając na uwadze, że niekiedy opieka zdrowotna, której potrzebują obywatele, może być najlepiej świadczona w innym państwie członkowskim z uwagi na bliskość, łatwość dostępu, wyspecjalizowany charakter opieki lub brak możliwości, taki jak brak podstawowych leków we własnym państwie członkowskim pacjenta;

F. mając na uwadze, że wyniki sprawozdania dotyczącego funkcjonowania dyrektywy pokazują, iż w 2015 r. nie wszystkie państwa członkowskie wdrożyły ją w całości lub w prawidłowy sposób;

G. mając na uwadze, że sektor zdrowia jest istotną częścią gospodarki UE, odpowiadającą za 10 % jej PKB, a do roku 2060 udział ten może wzrosnąć do 12,6 % ze względu na wpływ czynników społecznoekonomicznych;

H. mając na uwadze, że zgodnie z art. 20 dyrektywy Komisja ma obowiązek przedkładania co trzy lata sprawozdania dotyczącego funkcjonowania tego aktu; mając na uwadze, że Komisja powinna stale oceniać i regularnie przedstawiać informacje dotyczące przepływów pacjentów, administracyjnych, społecznych i finansowych aspektów ich mobilności oraz funkcjonowania europejskich sieci referencyjnych i krajowych punktów kontaktowych;

I. mając na uwadze, że zgodnie ze sprawozdaniem Komisji z dnia 21 września 2018 r. dotyczącym funkcjonowania dyrektywy obywatele nadal mają trudności z uzyskaniem informacji, jak korzystać z praw przysługujących im w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej; mając na uwadze, że potrzeba więcej jasności i przejrzystości warunków działalności świadczeniodawców, aby zagwarantować bezpieczną mobilność pacjentów;

J. mając na uwadze, że w komunikacie w sprawie e-zdrowia z dnia 25 kwietnia 2018 r. Komisja zauważyła, iż systemy opieki zdrowotnej i opieki społecznej wymagają reform i innowacyjnych rozwiązań, by stały się bardziej odporne, dostępne i wydajne; mając zatem na uwadze, że należy w większym stopniu wykorzystywać nowe technologie i narzędzia cyfrowe w celu poprawy jakości i zrównoważonego charakteru usług opieki zdrowotnej;

K. mając na uwadze, że dyrektywa przewiduje wyraźnie określoną podstawę prawną dla europejskiej współpracy i współdziałania w zakresie oceny technologii medycznych, e-zdrowia, chorób rzadkich oraz norm bezpieczeństwa i jakości usług oraz produktów z zakresu opieki zdrowotnej;

L. mając na uwadze, że obywatele UE mają prawo dostępu do specjalistycznej opieki we własnym państwie członkowskim; mając jednak na uwadze bardzo powolny wzrost liczby pacjentów korzystających z przysługującego im na mocy dyrektywy prawa do transgranicznej opieki zdrowotnej, w tym z profilaktycznych badań lekarskich, badań obrazowych i kontroli stanu zdrowia;

M. mając na uwadze, że programy szczepień są wyłączone z zakresu dyrektywy, choć stanowią jedną z najskuteczniejszych strategii politycznych UE, a także mając na uwadze utrudniony dostęp obywateli do tych programów w niektórych państwach członkowskich;

N. mając na uwadze, że nie wszystkie państwa członkowskie były w stanie dostarczyć dane lub informacje dotyczące pacjentów korzystających z opieki za granicą, a także mając na uwadze, że nie zawsze można porównać dane gromadzone przez poszczególne państwa członkowskie;

O. mając na uwadze, że w przeprowadzonych niedawno przez Komisję konsultacjach 83 % respondentów nie miało nic przeciwko ujawnianiu danych medycznych do celów prowadzenia badań i poprawy warunków zdrowotnych pacjentów ¹³ ; mając na uwadze, że z cyfrowego punktu widzenia ewentualna przyszła integracja systemów opieki zdrowotnej powinna zapewnić, że systemy opieki zdrowotnej i pacjenci będą ostatecznymi podmiotami chroniącymi odnośne informacje i nimi zarządzającymi w celu zagwarantowania sprawiedliwości, stabilności i bezpieczeństwa pacjentów;

P. mając na uwadze, że mobilność pacjentów w UE, objęta zakresem stosowania dyrektywy, pozostaje względnie niska i nie ma znaczącego wpływu budżetowego na trwałość krajowych systemów opieki zdrowotnej;

Q. mając na uwadze, że państwa członkowskie odpowiadają za zapewnienie dostępu do opieki zdrowotnej, której wymagają pacjenci, oraz za zapewnienie zwrotu wszelkich odpowiednich kosztów; mając na uwadze, że krajowe służby zdrowia państw członkowskich są odpowiedzialne za określenie kryteriów kwalifikujących obywateli do korzystania z opieki zdrowotnej w innym państwie członkowskim; mając na uwadze, że w wielu państwach członkowskich pacjenci nadal napotykają poważne przeszkody w korzystaniu z systemów opieki zdrowotnej; mając na uwadze, że obciążenia administracyjne mogą powodować opóźnienia w zwrocie kosztów; mając na uwadze, że pogłębia to tylko fragmentację dostępu do usług i w związku z tym wymaga usprawnienia w drodze koordynacji między państwami członkowskimi;

R. mając na uwadze, że europejska karta ubezpieczenia zdrowotnego (EKUZ) jest regulowana rozporządzeniem w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, a jego wdrażanie jest bardzo różne w poszczególnych państwach członkowskich; mając na uwadze, że jednolite stosowanie EKUZ i lepsza koordynacja między państwami członkowskimi mają zasadnicze znaczenie dla zmniejszenia istniejących obciążeń administracyjnych oraz zapewnienia pacjentom szybkiego i wolnego od dyskryminacji zwrotu kosztów, a jednocześnie zagwarantowania obywatelom UE swobody przemieszczania się;

S. mając na uwadze, że pacjenci nadal napotykają praktyczne i prawne trudności przy realizowaniu recept w innych państwach członkowskich;

T. mając na uwadze, że rolą krajowych punktów kontaktowych jest dopilnowanie, by pacjenci otrzymywali prawidłowe informacje umożliwiające im podejmowanie świadomych decyzji;

U. mając na uwadze, że krajowe punkty kontaktowe nie są jeszcze dostatecznie znane opinii publicznej, co wpływa na ich skuteczność; mając na uwadze, że wydajność i zasięg krajowych punktów kontaktowych zależą od wsparcia UE i państw członkowskich, od kanałów komunikacji, wymiany dobrych praktyk i informacji, w tym informacji kontaktowych, oraz od wytycznych dotyczących kierowania pacjentów na konsultacje;

V. mając na uwadze, że między poszczególnymi krajowymi punktami kontaktowymi istnieją znaczne różnice pod względem funkcjonowania, dostępności, widoczności i przydziału zasobów, zarówno w odniesieniu do ilości, jak i jakości;

W. mając na uwadze, że według badania Eurobarometru z maja 2015 r. ¹⁴  pacjenci nie są wystarczająco informowani o przysługujących im prawach w zakresie transgranicznej opieki zdrowotnej i że mniej niż 20 % obywateli uważa się za dobrze poinformowanych;

X. mając na uwadze, że transgraniczna opieka zdrowotna będzie skuteczna, tylko jeżeli pacjenci, opiekunowie, pracownicy służby zdrowia i inne zainteresowane podmioty będą o niej dobrze poinformowani, a informacje o zasadach nią rządzących będą łatwo i ogólnie dostępne;

Y. mając na uwadze, że pacjenci, opiekunowie i pracownicy służby zdrowia wciąż borykają się z ogromnym niedostatkiem informacji dotyczących praw pacjentów w ogóle, a szczególnie praw wynikających z dyrektywy;

Z. mając na uwadze, że pracownicy służby zdrowia zajmują się bardzo delikatnymi problemami pacjentów, co wymaga jasnej i zrozumiałej komunikacji; mając na uwadze, że bariery językowe mogą utrudniać przepływ informacji między pracownikami służby zdrowia a pacjentami;

AA. mając na uwadze, że w szeregu państw członkowskich istnieją znaczne możliwości poprawy i uproszczenia procedur zwrotu kosztów, szczególnie w odniesieniu do recept, leków sierocych, recepturowych produktów leczniczych oraz terapii i procedur następczych;

AB. mając na uwadze, że sześć państw członkowskich i Norwegia nie mają obecnie żadnych mechanizmów udzielania uprzedniej zgody, co pozostawia pacjentom pełną swobodę wyboru i zmniejsza obciążenia administracyjne;

AC. mając na uwadze, że istnieje szereg umów dwustronnych między sąsiadującymi ze sobą państwami członkowskimi i regionami, które mogą służyć jako baza doskonałych najlepszych praktyk na potrzeby dalszego rozwoju ogólnounijnej transgranicznej opieki zdrowotnej;

Wykonanie

1. z zadowoleniem przyjmuje działania podjęte przez Komisję w celu oceny stanu transpozycji dyrektywy przez państwa członkowskie;

2. dostrzega wynikające z dyrektywy korzyści w postaci doprecyzowania zasad dotyczących transgranicznej opieki zdrowotnej i zapewnienia dostępu do bezpiecznej transgranicznej opieki zdrowotnej wysokiej jakości w Unii, a także ułatwienia mobilności pacjentów zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości; wyraża rozczarowanie, że znaczna liczba państw członkowskich nie wdrożyła skutecznie wymogów służących zagwarantowaniu praw pacjentów; w związku z tym wzywa państwa członkowskie, by zagwarantowały prawidłowe wdrożenie dyrektywy w celu zapewnienia wysokiego poziomu ochrony zdrowia publicznego, który przyczyni się do poprawy stanu zdrowia obywateli, z poszanowaniem zasady swobodnego przepływu osób na rynku wewnętrznym;

3. zachęca Komisję do sporządzania co trzy lata sprawozdań oceniających funkcjonowanie dyrektywy oraz do przedkładania ich Parlamentowi i Radzie; podkreśla znaczenie gromadzenia do celów statystycznych informacji na temat pacjentów podróżujących za granicę w celu leczenia oraz analizowania powodów, dla których pacjenci przemieszczają się między krajami; wzywa również Komisję, by w miarę możliwości publikowała co roku zestawienie oferowanych usług oraz łącznych kwot wypłaconych przez każde państwo członkowskie z tytułu transgranicznej opieki zdrowotnej;

4. zachęca Komisję do uwzględniania jakości życia pacjenta i wyników opieki nad pacjentem w ocenie efektywności kosztowej wdrażania dyrektywy;

5. przypomina państwom członkowskim o zobowiązaniu do udzielania Komisji wsparcia i wszelkich wymaganych informacji, jakimi dysponują, na potrzeby przeprowadzenia oceny i przygotowania wspomnianych sprawozdań;

6. zachęca Komisję do opracowania wytycznych dotyczących wdrażania, w szczególności w obszarach interakcji między dyrektywą i rozporządzeniem w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, oraz do zapewnienia w tym zakresie lepszej koordynacji między wszystkimi odpowiednimi zainteresowanymi stronami w ramach instytucji;

7. podkreśla, że państwa członkowskie powinny prawidłowo transponować dyrektywę, aby zapewnić pacjentom łatwo dostępną transgraniczną opiekę zdrowotną wysokiej jakości, przy pełnym poszanowaniu terminów wdrażania określonych w przepisach; uznaje, że można dokonać konkretnych ulepszeń w zakresie dostępu do leków wydawanych na receptę oraz ciągłości leczenia; wzywa Komisję, by zbadała możliwość włączenia programów szczepień do zakresu stosowania dyrektywy;

8. z zadowoleniem odnotowuje pozytywne skutki takich inicjatyw jak EKUZ, która jest wydawana nieodpłatnie i daje każdej osobie ubezpieczonej w ustawowym systemie zabezpieczenia społecznego lub objętej takim systemem prawo do skorzystania, bezpłatnie lub po niższych kosztach, z leczenia w innym państwie członkowskim; podkreśla znaczenie pomyślnej współpracy między instytucjami, by unikać nadużywania EKUZ;

9. podkreśla, że należy zapewnić jasność i przejrzystość warunków, na jakich działają świadczeniodawcy; podkreśla, jak ważne jest, by świadczeniodawcy i pracownicy służby zdrowia byli ubezpieczeni od odpowiedzialności cywilnej, jak przewidziano w dyrektywie oraz w dyrektywie 2005/36/WE, w celu poprawy jakości usług opieki zdrowotnej i zwiększenia ochrony pacjentów;

Finansowanie

10. przypomina, że finansowanie transgranicznej opieki zdrowotnej spoczywa na państwach członkowskich, które zwracają koszty zgodnie z przyjętymi regulacjami; przypomina również, że za pośrednictwem swoich programów w dziedzinie zdrowia Komisja wspiera współpracę określoną w rozdziale IV dyrektywy;

11. w związku z tym wyraża poważne zaniepokojenie proponowanym zmniejszeniem środków na program w dziedzinie zdrowia; ponawia swój apel, by w kolejnych wieloletnich ramach finansowych (WRF) na lata 2021-2027 przywrócić program w dziedzinie zdrowia jako solidny, odrębny program o większym finansowaniu, aby wdrożyć cele zrównoważonego rozwoju ONZ dotyczące zdrowia publicznego, systemów opieki zdrowotnej i problemów związanych ze środowiskiem, a także zapewnić ambitną politykę zdrowotną koncentrującą się na wyzwaniach transgranicznych, w tym w szczególności dzięki znacznemu nasileniu wspólnych starań UE w walce z rakiem, profilaktyce i wczesnym diagnozowaniu chorób przewlekłych i rzadkich, w tym chorób genetycznych i pandemicznych oraz rzadkich nowotworów, oraz postępowaniu z nimi, zwalczaniu oporności na środki przeciwdrobnoustrojowe oraz zapewnieniu łatwiejszego dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej;

12. podkreśla znaczenie Europejskiego Funduszu Społecznego, europejskiego funduszu strukturalnego i inwestycyjnego w dziedzinie zdrowia oraz Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, w tym programu Interreg, dla poprawy usług zdrowotnych i zmniejszenia nierówności w zakresie ochrony zdrowia między regionami i grupami społecznymi we wszystkich państwach członkowskich; domaga się, aby w następnych WRF wykorzystywać również fundusze strukturalne i fundusze spójności do poprawy i ułatwienia transgranicznej opieki zdrowotnej;

Mobilność pacjentów

13. zwraca uwagę, że istnieją cztery przyczyny słabej mobilności pacjentów: (i) niektóre państwa członkowskie dość późno przystąpiły do wdrażania dyrektywy; ii) wiedza obywateli na temat ich ogólnych praw do zwrotu kosztów jest niezwykle niska, iii) niektóre państwa członkowskie stworzyły pewne bariery ograniczające transgraniczną opiekę zdrowotną, np. obciążenia administracyjne, oraz iv) brak informacji lub niepełne informacje na temat pacjentów ubiegających się o opiekę zdrowotną w innym państwie członkowskim na podstawie dyrektywy;

14. stwierdza, że niektóre systemy uprzedniej zgody wydają się nadmiernie skomplikowane lub restrykcyjne w stosunku do corocznej liczby wniosków; zwraca się do Komisji o kontynuację uporządkowanych dialogów z państwami członkowskimi i zapewnienie większej jasności procedur uprzedniej zgody, a także związanych z tym warunków zwrotu kosztów;

15. zwraca się do Komisji o opracowanie wytycznych dla państw członkowskich, aby w przypadku udzielenia uprzedniej zgody umożliwić pacjentom porównanie leczenia za granicą z leczeniem dostępnym we własnym państwie członkowskim, przy czym zasadą przewodnią jest efektywność kosztowa dla pacjentów;

16. przypomina państwom członkowskim, że wszelkie ograniczenia w stosowaniu dyrektywy, takie jak procedury uprzedniej zgody czy ograniczenia zwrotu kosztów, powinny być konieczne i proporcjonalne oraz nie mogą prowadzić do uznaniowej bądź społecznej dyskryminacji, tworzenia nieuzasadnionych przeszkód dla swobodnego przepływu pacjentów i usług ani do nadmiernego obciążenia krajowych publicznych systemów opieki zdrowotnej; zachęca państwa członkowskie, by wzięły pod uwagę trudności, jakich doświadczają pacjenci o niskich dochodach zmuszeni do dokonywania płatności z góry w ramach opieki transgranicznej; zauważa, że systemy uprzedniej zgody mają umożliwić państwom członkowskim planowanie i ochronę pacjentów przed terapiami budzącymi poważne i konkretne obawy związane z jakością lub bezpieczeństwem opieki;

17. z niepokojem zauważa, że w niektórych państwach członkowskich firmy ubezpieczeniowe stosują arbitralną dyskryminację lub nieuzasadnione przeszkody w swobodnym przepływie pacjentów i usług, co pociąga za sobą niekorzystne skutki finansowe dla pacjenta;

18. wzywa państwa członkowskie do powiadamiania Komisji o wszelkich decyzjach dotyczących wprowadzenia ograniczeń w zwrocie kosztów na podstawie art. 7 ust. 9 dyrektywy oraz do ich uzasadniania;

19. ubolewa, że niektóre państwa członkowskie wprowadzają niekiedy niższe poziomy zwrotu kosztów transgranicznej opieki zdrowotnej świadczonej przez świadczeniodawców prywatnych lub niezwiązanych kontraktem na własnych terytoriach niż w przypadku opieki świadczonej przez świadczeniodawców publicznych lub związanych kontraktem; uważa, że należy zagwarantować zwrot kosztów prywatnej opieki zdrowotnej na takim samym poziomie jak w przypadku publicznej opieki zdrowotnej, pod warunkiem że możliwe jest zapewnienie jakości i bezpieczeństwa tej opieki;

20. zwraca się do Komisji i państw członkowskich o współdziałanie w celu oceny, modyfikacji i uproszczenia procedur zwrotu kosztów dla pacjentów korzystających z transgranicznej opieki zdrowotnej, w tym dzięki wyjaśnieniu zwrotu kosztów opieki następczej i procedur, oraz o utworzenie koordynujących punktów kompleksowej obsługi przy odpowiednich ubezpieczycielach zdrowotnych;

21. ubolewa, że zastosowanie dyrektywy do telemedycyny - zdalnie świadczonych usług zdrowotnych - doprowadziło do pewnych niejasności w odniesieniu do systemów zwrotu kosztów, ponieważ niektóre państwa członkowskie zwracają koszty zdalnych konsultacji z lekarzami ogólnymi lub specjalistami bądź zapewniają takie konsultacje, podczas gdy inne tego nie robią; wzywa Komisję, by wsparła upowszechnienie zasad zwrotu kosztów zgodnie z art. 7 ust. 1 i ar. 4 ust. 1, aby w stosownych przypadkach miały one również zastosowanie do telemedycyny; zachęca państwa członkowskie, by dostosowały swoje podejścia do zwrotu kosztów telemedycyny;

Regiony przygraniczne

22. zachęca państwa członkowskie i regiony przygraniczne do pogłębienia współpracy w dziedzinie transgranicznej opieki zdrowotnej w sposób skuteczny i zrównoważony pod względem finansowym, w tym dzięki przekazywaniu przystępnych, dostatecznych i zrozumiałych informacji, aby zapewnić pacjentom jak najlepszą opiekę; zwraca się do Komisji o wsparcie i stymulowanie strukturalnej wymiany najlepszych praktyk wśród regionów przygranicznych; zachęca państwa członkowskie do stosowania tych najlepszych praktyk w celu poprawy opieki zdrowotnej również w innych regionach;

23. z zadowoleniem przyjmuje wniosek Komisji dotyczący zwiększenia spójności między regionami przygranicznymi w drodze usunięcia niektórych barier prawnych i administracyjnych będących skutkiem stworzenia unijnego mechanizmu transgranicznego;

Informacje dla pacjentów

24. przypomina o istotnej roli krajowych punktów kontaktowych w przekazywaniu pacjentom informacji i umożliwianiu im podejmowania świadomych decyzji dotyczących korzystania z zagranicznej opieki zdrowotnej w UE; wzywa Komisję i państwa członkowskie do dalszego inwestowania w rozwój i promowanie łatwo dostępnych i dobrze wyeksponowanych krajowych punktów kontaktowych oraz wielojęzycznych platform e-zdrowia zapewniających pacjentom i pracownikom służby zdrowia przyjazne dla użytkownika, dostępne cyfrowo i pozbawione barier informacje;

25. zaleca, by Komisja opracowała we współpracy z organizacjami pacjentów wytyczne dotyczące funkcjonowania krajowych punktów kontaktowych w celu dalszego ułatwienia i znaczącego usprawnienia sposobów systematycznej wymiany informacji i praktyk między nimi w celu ustanowienia ujednoliconych, prostych i przyjaznych dla pacjentów procedur, formularzy lub podręczników oraz w celu powiązania krajowych punktów kontaktowych ze źródłami informacji i wiedzy eksperckiej dostępnymi w państwach członkowskich;

26. apeluje do państw członkowskich o zapewnienie krajowym punktom kontaktowym dostatecznego finansowania, aby mogły przygotowywać wyczerpujące informacje, a ponadto zwraca się do Komisji o wzmocnienie ich współpracy w całej Unii;

27. podkreśla potencjał sieci e-Zdrowie w zakresie poprawy dostępu pacjentów do informacji na temat możliwości transgranicznej opieki zdrowotnej i praw pacjentów wynikających z dyrektywy;

28. wzywa państwa członkowskie, aby zaapelowały do podmiotów świadczących opiekę zdrowotną i szpitali o wcześniejsze przekazywanie pacjentom dokładnego i aktualnego kosztorysu leczenia za granicą, obejmującego leki, honoraria, noclegi i dodatkowe opłaty;

29. zwraca się do Komisji o wyjaśnienie, na potrzeby krajowych ekspertów oraz za pośrednictwem kampanii informacyjnych, złożoności aktualnej sytuacji prawnej wynikłej z interakcji między dyrektywą i rozporządzeniem w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego;

30. zwraca się do Komisji, by wraz z właściwymi organami krajowymi, krajowymi punktami kontaktowymi, europejskimi sieciami referencyjnymi i sieciami pracowników służby zdrowia zorganizowała szeroko zakrojone publiczne kampanie informacyjne, w tym z wykorzystaniem nowych możliwości cyfrowych, aby zwiększyć strukturalną wiedzę o prawach i obowiązkach pacjentów wynikających z dyrektywy;

31. wzywa Komisję, by zachęciła państwa członkowskie do ułatwiania dostępu do informacji na temat procedur umożliwiających pacjentom składanie skarg dotyczących nieuznania lub nawet naruszenia ich praw wynikających z dyrektywy;

32. zaleca, aby Komisja opracowała wytyczne dotyczące rodzaju informacji, jakie powinny przekazywać krajowe punkty kontaktowe, zwłaszcza wykazu zabiegów wymagających uprzedniej zgody i tych, które takiej zgody nie wymagają, stosowanych kryteriów i obowiązujących procedur;

33. wzywa Komisję i państwa członkowskie, aby oceniły potrzebę określenia powodów uzasadniających przyznanie dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej w taki sposób, by zagwarantowany był swobodny przepływ, lecz by opieka zdrowotna nie stanowiła celu samego w sobie, dopóki organizacja systemów opieki zdrowotnej należy do kompetencji krajowych;

34. zachęca Komisję do wspierania ściślejszej współpracy między organami państw członkowskich w ujęciu ogólnym, a nie tylko między krajowymi punktami kontaktowymi, a także do dalszej oceny korzyści wynikających z dotychczasowych inicjatyw na rzecz współpracy, zwłaszcza w regionach transgranicznych, które gwarantują obywatelom dostęp do bezpiecznej i skutecznej opieki zdrowotnej wysokiej jakości;

Choroby rzadkie, rzadkie nowotwory i europejskie sieci referencyjne

35. podkreśla istotność ogólnounijnej współpracy w zapewnianiu skutecznego gromadzenia wiedzy, informacji i zasobów w celu skutecznego radzenia sobie w całej Unii z chorobami rzadkimi i przewlekłymi, w tym rzadkimi nowotworami; w związku z tym zachęca Komisję, by wspierała tworzenie w UE wyspecjalizowanych ośrodków leczenia chorób rzadkich, które będą w pełni zintegrowane z europejskimi sieciami referencyjnymi;

36. zaleca oparcie się na już podjętych działaniach na rzecz zwiększenia publicznej świadomości i zrozumienia chorób rzadkich i rzadkich nowotworów oraz zachęca do zwiększenia środków finansowych na badania i rozwój; zwraca się do Komisji o dalsze gwarantowanie pacjentom dotkniętych chorobami rzadkimi w całej UE dostępu do informacji, leków i leczenia oraz o dążenie do poprawy dostępu do wczesnej i dokładnej diagnostyki; wzywa Komisję do zajęcia się kwestią niskiego wskaźnika rejestracji chorób rzadkich oraz do dalszego rozwijania i promowania wspólnych standardów udostępniania i wymiany danych w rejestrach chorób rzadkich;

37. podkreśla pilną konieczność poprawy modeli przestrzegania zaleceń przez pacjentów, które powinny bazować na najbardziej wiarygodnych ustaleniach z metaanaliz i badań empirycznych na dużą skalę, odzwierciedlać realia praktyki medycznej oraz zapewniać zalecenia dotyczące zwiększenia zaangażowania pacjenta w leczenie, szczególnie w przypadku leczenia chorób przewlekłych - co jest podstawowym czynnikiem mierzenia wydajności i skuteczności systemów opieki zdrowotnej;

38. podkreśla znaczenie i wartość dodaną ogólnoeuropejskiej mobilności pracowników służby zdrowia zarówno podczas edukacji, jak i kariery zawodowej, a ponadto zwraca uwagę na ich szczególną rolę w pogłębianiu wiedzy teoretycznej i praktycznej o chorobach rzadkich;

39. proponuje, by Komisja ogłosiła nowe zaproszenie do rozwoju nowych europejskich sieci referencyjnych oraz by nadal wpierała rozwój i rozbudowę modelu europejskiej sieci referencyjnej w sposób umożliwiający wyrównanie różnic geograficznych i uzupełnienie braków w wiedzy eksperckiej; podkreśla jednak, że rozszerzenie europejskich sieci referencyjnych nie może zagrażać działaniu istniejących sieci na początkowym etapie;

40. ubolewa z powodu niepewności co do zasad funkcjonowania europejskich sieci referencyjnych oraz ich interakcji z krajowymi systemami opieki zdrowotnej i innymi programami UE; zwraca się w związku z tym do Komisji o wsparcie państw członkowskich i europejskich sieci referencyjnych w tworzeniu zbioru jasnych i przejrzystych zasad kierowania pacjentów na konsultacje oraz o osiągnięcie porozumienia co do formy wsparcia zapewnianego przez państwa członkowskie europejskim sieciom referencyjnym;

41. apeluje do Komisji o realizację planu działania za pośrednictwem wspólnego europejskiego programu w dziedzinie chorób rzadkich w celu dalszego trwałego rozwoju i finansowania europejskich sieci referencyjnych oraz wspierających je sieci pacjentów; zachęca państwa członkowskie do wspierania podmiotów świadczących usługi opieki zdrowotnej w ramach europejskich sieci referencyjnych oraz do włączenia tych sieci do krajowych systemów opieki zdrowotnej w drodze dostosowania ich ram prawnych i regulacyjnych oraz odwołania się do europejskich sieci referencyjnych w krajowych planach dotyczących chorób rzadkich i nowotworów;

Wzajemne uznawanie (e-)recept

42. ubolewa z powodu trudności, jakie napotykają pacjenci, zwłaszcza w regionach przygranicznych, ubiegający się o dostęp do leków i zwrot ich kosztów poniesionych w innych państwach członkowskich z uwagi na różnice w dostępności i zasadach administracyjnych stosowanych w całej UE; wzywa państwa członkowskie i ich odpowiednie organy ds. zdrowia do zajęcia się kwestiami prawnymi i praktycznymi, które utrudniają wzajemne uznawanie recept lekarskich w całej UE, i wzywa Komisję do podjęcia działań wspierających w tym zakresie;

43. ubolewa z powodu trudności, jakie napotykają pacjenci ubiegający się o dostęp do leków i zwrot ich kosztów poniesionych w innych państwach członkowskich z uwagi na różnice w dostępności i zasadach obowiązujących w całej UE;

44. wzywa Komisję do opracowania planu działania w celu systematycznego przeciwdziałania zbyt wysokim cenom leków i wyraźnym różnicom w ich cenach w poszczególnych państwach członkowskich;

45. apeluje do Komisji o podjęcie działań w celu dopilnowania, by recepty wydawane przez ośrodki wiedzy powiązane z europejskimi sieciami referencyjnymi były uznawane do celu zwrotu kosztów we wszystkich państwach członkowskich;

46. z zadowoleniem przyjmuje wsparcie ze strony instrumentu "Łącząc Europę" w ramach starań służących zapewnieniu pomyślnego rozwoju bieżących projektów pilotażowych dotyczących wymiany e-recept i kartotek pacjentów oraz stworzeniu dla innych państw członkowskich wzoru postępowania do 2020 r.; nalega, aby wsparcie to kontynuowano w następnych WRF;

Sieć e-Zdrowie

47. zgadza się, że inicjatywa e-Zdrowie może pomóc w zapewnieniu trwałości systemów opieki zdrowotnej dzięki zredukowaniu niektórych kosztów oraz może być ważnym elementem unijnej odpowiedzi na aktualne wyzwania związane z opieką zdrowotną; podkreśla, że interoperacyjność sieci e-Zdrowie powinna być priorytetem w celu poprawy globalnej dokumentacji medycznej i ciągłości opieki, przy jednoczesnym poszanowaniu prywatności pacjentów; uważa, że należy zwrócić szczególną uwagę na zapewnienie wszystkim pacjentom, a zwłaszcza osobom starszym i niepełnosprawnym, łatwego dostępu do opieki; w związku z tym proponuje, aby państwa członkowskie podjęły działania z myślą o inwestowaniu w umiejętności cyfrowe obywateli i poszerzeniu zakresu nowych rozwiązań dotyczących starzenia się społeczeństwa, a jednocześnie wykorzystały wszystkie dostępne środki, aby zapobiec wykluczeniu przez cyfryzację;

48. z zadowoleniem przyjmuje utworzenie europejskiej infrastruktury usług cyfrowych w dziedzinie e-zdrowia (eHDSI), która ułatwi transgraniczną wymianę danych dotyczących zdrowia, w szczególności e-recept i kartotek pacjentów;

49. zachęca państwa członkowskie do podjęcia szybkich działań w celu połączenia swoich systemów opieki zdrowotnej z eHDSI za pośrednictwem specjalnych krajowych punktów kontaktowych sieci e-Zdrowie, zgodnie z własnymi ocenami ryzyka, oraz zwraca się do Komisji o ułatwianie tego procesu;

50. wzywa Komisję, by priorytetowo traktowała potrzeby w zakresie rozwiązań cyfrowych w dziedzinie zdrowia w państwach członkowskich; z zadowoleniem przyjmuje wsparcie Komisji dla przeznaczania trwałych zasobów finansowych na solidne krajowe strategie na rzecz cyfrowych rozwiązań w dziedzinie zdrowia oraz na stworzenie odpowiednich ram wspólnych działań na poziomie UE, aby zapobiec powielaniu tych działań i zapewnić wymianę najlepszych praktyk z myślą o szerszym wykorzystaniu technologii cyfrowej w państwach członkowskich;

51. zwraca się do państw członkowskich o dalsze pogłębienie współpracy w całej Europie między krajowymi organami ds. zdrowia, aby połączyć dane z sieci e-Zdrowie i dane osobowe z elektronicznymi narzędziami do wystawiania recept oraz by umożliwić pracownikom służby zdrowia dostarczanie pacjentom zindywidualizowanej i rzetelnej opieki oraz wspierać współpracę lekarzy, przy pełnym poszanowaniu prawodawstwa UE w zakresie ochrony danych; wzywa Komisję do podjęcia działań w celu ułatwienia takich dążeń;

52. wzywa państwa członkowskie do szybkiego wdrożenia ogólnego rozporządzenia o ochronie danych (RODO) w celu ochrony danych pacjentów wykorzystywanych w aplikacjach e-Zdrowie oraz podkreśla, jak ważne jest monitorowanie, szczególnie w dziedzinie zdrowia, wdrażania rozporządzenia (UE) nr 910/2014 w sprawie identyfikacji elektronicznej i usług zaufania w odniesieniu do transakcji elektronicznych na rynku wewnętrznym ¹⁵ ; podkreśla, że należy umożliwić obywatelom dostęp do własnych danych dotyczących zdrowia i ich wykorzystywanie zgodnie z zasadami określonymi w RODO;

Brexit

53. zwraca się do Komisji o wynegocjowanie ze Zjednoczonym Królestwem solidnego pobrexitowego porozumienia dotyczącego opieki zdrowotnej, w którym szczególny nacisk zostanie położony na transgraniczne prawa pacjentów i funkcjonowanie europejskich sieci referencyjnych;

54. z zadowoleniem przyjmuje fakt, że Europejski Trybunał Obrachunkowy zamierza przeprowadzić audyt skuteczności wdrażania dyrektywy, zwłaszcza zaś zbadać, jak Komisja monitoruje i nadzoruje to wdrażanie, a ponadto zbadać rezultaty osiągnięte dotychczas w zapewnianiu dostępu do transgranicznej opieki zdrowotnej oraz skuteczność unijnych ram finansowania w odniesieniu do finansowanych działań;

55. apeluje do państw członkowskich o prawidłowe wdrożenie wszystkich przepisów dyrektywy w pełnej współpracy z Komisją;

o

o o

56. zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie i Komisji.

1 Dz.U. L 88 z 4.4.2011, s. 45.

2 Dz.U. L 166 z 30.4.2004, s. 1.

3 Dz.U. L 119 z 4.5.2016, s. 1.

4 Dz.U. C 202 z 8.7.2011, s. 10.

5 Decyzja nr 1786/2002/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 września 2002 r. przyjmująca program działań wspólnotowych w dziedzinie zdrowia publicznego (2003-2008), Dz.U. L 271 z 9.10.2002, s. 1.

6 Decyzja nr 1350/2007/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. ustanawiająca drugi wspólnotowy program działań w dziedzinie zdrowia na lata 2008-2013, Dz.U. L 301 z 20.11.2007, s. 3.

7 Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 282/2014 z dnia 11 marca 2014 r. w sprawie ustanowienia Trzeciego Programu działań Unii w dziedzinie zdrowia (2014-2020) oraz uchylające decyzję nr 1350/2007/WE, Dz.U. L 86 z 21.3.2014, s. 1.

8 https://ec.europa.eu/health/sites/health/files/cross_border_care/docs/2016_msdata_en.pdf

9 Dz.U. L 344 z 28.12.2011, s. 48.

10 Dz.U. C 151 z 3.7.2009, s. 7.

11 https://www.eca.europa.eu/Lists/ECADocuments/BP_CBH/BP_Cross-border_healthcare_EN.pdf

12 Dz.U. C 428 z 13.12.2017, s. 10.

13 Sprawozdanie zbiorcze Komisji z konsultacji pt. "Transformation Health and Care in the Digital Single Market" [Transformacja zdrowia i opieki zdrowotnej na jednolitym rynku cyfrowym], 2018 r., https://ec.europa.eu/health/sites/health/files/ehealth/docs/2018_consultation_dsm_en.pdf

14 Specjalne badanie Eurobarometru 425: Prawa pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej w Unii Europejskiej.

15 Dz.U. L 257 z 28.8.2014, s. 73.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2020.449.71
• Rodzaj: Rezolucja
• Tytuł: Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 12 lutego 2019 r. w sprawie wdrażania dyrektywy w sprawie transgranicznej opieki zdrowotnej (2018/2108(INI)).
• Data aktu: 12/02/2019
• Data ogłoszenia: 23/12/2020