Język postępowania: niemiecki(2017/C 300/19)
(Dz.U.UE C z dnia 11 września 2017 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Christoph Klein (przedstawiciel: H.-J. Ahlt, Rechtsanwalt)
Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Republika Federalna Niemiec
Żądania wnoszącego odwołanie
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie odwołania wnoszący odwołanie podnosi następujące zarzuty:
Po pierwsze Sąd naruszył art. 61 ust. 2 statutu Trybunału, ponieważ błędnie ocenił zakres związania wyrokiem Trybunału i błędnie przyjął, że skarżący nie może żądać odszkodowania w odniesieniu do jego produktu "effecto" ze względu na niedopuszczalność czwartego zarzutu w sprawie C-120/14 P.
Po drugie Sąd naruszył ponownie art. 61 ust. 2 statutu Trybunału, ponieważ nie zastosował się w sposób wiążący do prawnej oceny Trybunału. W pkt 95 wyroku Trybunał stwierdził, że zaskarżony wyrok pierwotny należy uchylić w zakresie, w jakim Sąd oddalił skargę w odniesieniu do żądania zasądzenia od Komisji odszkodowania za szkodę poniesioną, jak podniesiono, przez wnoszącego odwołanie. Wbrew tej ocenie prawnej Sąd doszedł do wniosku, że brak jest roszczenia o odszkodowanie już co do zasady ze względu na brak spełnienia przesłanek.
Po trzecie Sąd dopuścił się naruszenia art. 84 ust. 1 regulaminu postępowania przed Trybunałem poprzez odrzucenie stwierdzenia, że Komisja naruszyła również art. 41 karty praw podstawowych w związku z bezczynnością w postępowaniu w sprawie klauzuli ochronnej na podstawie art. 8 dyrektywy 93/42 uzasadniając to w ten sposób, że chodzi o niedopuszczalne nowe twierdzenia. Jest to błędne z tego względu, że w rzeczywistości skarżący powołał się już w skardze na zasadę dobrych rządów, która pokrywa się merytorycznie z zasadą dobrej administracji i art. 41 karty praw podstawowych. W związku z tym nie miało miejsca niedopuszczalne przedstawienie nowych twierdzeń.
Po czwarte Sąd przyjął, że dyrektywa nie nadaje praw skarżącemu osobiście, ani atmed AG. W odwołaniu podniesiono, że narusza to prawo Unii, ponieważ obydwaj adresaci prowadzą postępowanie w sprawie klauzuli ochronnej i jako podmioty bezpośrednio zainteresowane gospodarczo mogą powoływać się na zasady swobodnego przepływu towarów.
Po piąte Sad błędnie zakwestionował związek przyczynowy pomiędzy bezprawnym zachowaniem Komisji i podniesioną szkodą. Przeinaczył on przy tym stan faktyczny i błędnie zakwalifikował okoliczności. Ponadto ponownie naruszył on art. 8 ust. 2 dyrektywy 93/42, nie przeprowadził badania prawnego i uzasadnił orzeczenie w niewystarczający sposób.
Po szóste poprzez brak uwzględnienia załączników KOM RENV 1 i 2 Sąd naruszył zasady sprawiedliwego postępowania i wysłuchania przed sądem, art. 6 EKPC, art. 47 karty praw podstawowych oraz przeinaczył stan faktyczny i dowody.
Po siódme, poprzez brak uwzględnienia wniosku skarżącego o nałożenie na Komisję obowiązku przedstawienia akt klauzuli ochronnej Sąd naruszył zasady sprawiedliwego postępowania, art. 6 EKPC, art. 47 karty praw podstawowych oraz art. 64 § 3 d) regulaminu postępowania przed Trybunałem i art. 24 statutu Trybunału.
