Sprawa C-478/11 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 13 lipca 2011 r. w sprawie T-348/11 Gbagbo przeciwko Radzie, wniesione w dniu 21 września 2011 r. przez Laurenta Gbagbo.

Odwołanie od postanowienia Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 13 lipca 2011 r. w sprawie T-348/11 Gbagbo przeciwko Radzie, wniesione w dniu 21 września 2011 r. przez Laurenta Gbagbo

(Sprawa C-478/11 P)

(2012/C 6/03)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 7 stycznia 2012 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Laurent Gbagbo (przedstawiciele: adwokaci L. Bourthoumieux, J. Vergès, R. Dumas i M. Ceccaldi)

Druga strona postępowania: Rada Unii Europejskiej

Żądania wnoszącego odwołanie

– orzeczenie, że skarga Laurenta Gbagbo jest dopuszczalna;

– uchylenie postanowienia z dnia 13 lipca 2011 r. w sprawie T-348/11 i stwierdzenie, że nie doszło o prekluzji;

– przekazanie sprawy Sądowi w celu umożliwienia wnoszącemu odwołanie powołania się na swoje prawa;

– obciążenie Rady kosztami postępowania na podstawie art. 69 i 73 regulaminu postępowania przed Trybunałem.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie odwołania wnoszący je podnosi następujące zarzuty:

– Siła wyższa w postaci wojny przerywająca prekluzję. Wydarzenia, z którymi wnoszący odwołanie zetknął się w od listopada 2010 r. w Wybrzeżu Kości Słoniowej, stanowią wypadek siły wyższej w rozumieniu art. 45 statutu Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z uwagi stan wojny, którego skutkiem było przerwanie terminów prekluzji w odniesieniu do aktów przyjętych wobec niego przez Radę.

– Obecny wypadek siły wyższej w postaci wojny stanowi dla wnoszącego odwołanie przeszkodę w korzystaniu z możliwości swobodnego wykonywania prawa do zaskarżenia aktów, które w sposób oczywisty naruszają prawa podstawowe.

– Prawa i wolności podstawowe są nadrzędne w stosunku do zasady pewności prawa. Przytaczając zasadę pewności prawa w celu stwierdzenia niedopuszczalności żądania wnoszącego odwołanie, Sąd naruszył jego zdaniem prawo podstawowe dostępu do sądu i praw do obrony. Wnoszący odwołanie został w ten sposób pozbawiony prawa do bycia wysłuchanym przez właściwy sąd.

– Brak możliwości powołania się wobec wnoszącego odwołanie na termin uwzględniający odległość i termin do wniesienia skargi w wypadku wojny. Na termin uwzględniający odległość i termin do wniesienia skargi nie można powołać się przeciwko osobie zamieszkującej w państwie, w którym toczy się wojna. Takie terminy mają zastosowanie jedynie w czasie pokoju i na kontynencie europejskim. Tymczasem wnoszący odwołanie przebywa na innym kontynencie i z tego powodu ścisłe stosowanie art. 102 regulaminu postępowania przed Sądem w niniejszej sprawie stanowi bezsprzecznie naruszenie art. 6 ust. 1 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

– Nadrzędność art. 263 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej. Art. 102 regulaminu postępowania przed Sądem niweczy wszelki obowiązek doręczenia w postaci przewidzianej w Traktacie o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, który stanowi, że termin do wniesienia skargi rozpoczyna bieg od daty notyfikowania lub publikacji aktu, lub, w razie ich braku, od daty powzięcia przez zainteresowanego wiadomości o tym akcie. Tymczasem art. 102 regulaminu postępowania przed Sądem, w oderwaniu od tego obowiązku notyfikowania, nie bierze pod uwagę dnia, w którym skarżący rzeczywiście powziął wiadomość o akcie, ograniczając w ten literę i ducha art. 263 TFUE. Dlatego, zdaniem wnoszącego odwołanie, art. 102 podważa prawa ustanowione i chronione traktatem, który ma nadrzędną wartość prawną i do którego stosowania są zobowiązane instytucje składające się na Unię Europejską. W konsekwencji, skoro zaskarżone akty nie były notyfikowane wnoszącemu odwołanie i to z naruszeniem art. art. 263 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, termin do wniesienia skargi mógł rozpocząć bieg dopiero w chwili, gdy powziął on wiadomość o przyjętych wobec niego aktach.

– Poważne naruszenie podstawowych praw i wolności. Zasada pewności prawa, tak jak przedstawia ją przez Sąd, poważnie podważa pewność prawa jako całość, skoro na jednostki zamieszkałe poza Unią Europejską i zamieszkałe w państwie objętym wojną nakładane są sankcje, przeciwko którym nie mogą skutecznie wykonywać praw do wniesienia środka zaskarżenia, ponieważ nie wiedzą o istnieniu sankcji.

– Subsydiarnie wnoszący odwołanie żąda stwierdzenia nieważności aktów przyjętych w stosunku do niego przez Radę z powodu powagi naruszenia podstawowych praw i wolności. Skoro zaskarżone akty naruszają podstawowe wolności chronione różnymi traktatami międzynarodowymi, Trybunał powinien stwierdzić ich nieważność w zakresie w jakim ich niezgodność z prawem stoi w sprzeczności z ustalonym europejskim porządkiem i z tego powodu, że nie można powołać się przeciwko wnoszącemu odwołanie na żaden termin do wniesienia skargi ze względu na powagę naruszenia chronionych praw i wolności podstawowych.

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2012.6.2/2
• Rodzaj: Ogłoszenie
• Tytuł: Sprawa C-478/11 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (piąta izba) wydanego w dniu 13 lipca 2011 r. w sprawie T-348/11 Gbagbo przeciwko Radzie, wniesione w dniu 21 września 2011 r. przez Laurenta Gbagbo.
• Data aktu: 07/01/2012
• Data ogłoszenia: 07/01/2012