Skarga wniesiona w dniu 10 czerwca 2011 r. - HeidelbergCement przeciwko Komisji(Sprawa T-302/11)
(2011/C 238/49)
Język postępowania: niemiecki
(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: HeidelbergCement AG (Heidelberg, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci U. Denzel i T. Holzmüller)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 akapit czwarty TFUE, art. 1 i 2 decyzji Komisji z dnia 30 marca 2011 r. w sprawie COMP/39520 - cement i produkty pokrewne w zakresie, w jakim dotyczą skarżącej;
– obciążenie Komisji kosztami skarżącej, zgodnie z art. 87 § 2 regulaminu postępowania przed Sądem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.
1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 18 ust. 3 rozporządzenia (WE) nr 1/2003(1)
Zaskarżona decyzja narusza art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, ponieważ nie przedstawia wystarczających uściśleń na temat celu dochodzenia oraz żąda informacji handlowych, które nie są "konieczne" w rozumieniu art. 18 rozporządzenia nr 1/2003 celem wyjaśnienia zarzucanych czynów.
Skarżącej nie przedstawiono ani w zaskarżonej decyzji, ani w żadnym innym momencie w trakcie procedury dochodzeniowej, jakie konkretnie postępowanie jej się zarzuca. W rezultacie decyzja narusza zawarty w art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 obowiązek wskazania celu dochodzenia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów Unii, w decyzji należy z wystarczającą ścisłością wskazać zarzucane czyny tak, aby jej adresaci oraz sądy mogli ocenić, czy informacje żądane na potrzeby dochodzenia są konieczne.
W decyzji zażądano ponownie dużej liczby informacji, które już wcześniej zostały przekazane Komisji w odpowiedzi na
wcześniejsze żądania dostarczenia informacji. Informacje, znajdujące się już w posiadaniu Komisji nie były "konieczne" w rozumieniu art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003.
Nie można dostrzec związku pomiędzy żądanymi informacjami a "domysłami" Komisji. Komisja nadużyła swoich kompetencji w świetle art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 celem przeprowadzenia ogólnego dochodzenia w stosunku do skarżącej ("fishing expedition"). Komisja może skorzystać, celem przeprowadzenia takiego ogólnego dochodzenia na rynku, z art. 17 rozporządzenia nr 1/2003.
Komisja przekroczyła swoje uprawnienia na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, bowiem w zaskarżonej decyzji wymaga od skarżącej analizy i oceny żądanych informacji.
2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.
Biorąc pod uwagę zakres żądanych informacji, wybór środków oraz krótki termin wskazany skarżącej miałyby naruszać zasadę proporcjonalności.
Zebranie i przygotowanie żądanych informacji w określonej formie stanowiło dla skarżącej nadmierne obciążenie. To obciążenie było nieproporcjonalne w stosunku do ogólnego charakteru żądanych informacji oraz celu dochodzenia.
Wyznaczenie dwunastotygodniowego terminu do udzielenia odpowiedzi i odmowa przedłużenia przez Komisję tego terminu były nieproporcjonalne. Dochowanie tego terminu przez skarżącą było obiektywnie niemożliwe.
3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia z art. 296 ust. 2 TFUE
Zaskarżona decyzja narusza również wymogi art. 296 ust. 2 TFUE co do właściwego uzasadnienia aktu prawnego, ponieważ nie pozwala dostrzec motywów, które skłoniły Komisję do żądania tylu informacji, do podjęcia działania na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 i do nałożenia takiego ograniczenia czasowego w ramach postępowania.
Zaskarżona decyzja nie uściśla, jaki konkretnie czyn bada Komisja ani powodu, dla którego Komisja potrzebowała wyjątkowo szczegółowych i obszernych informacji.
Komisja nie uzasadniła, dlaczego tym razem, w przeciwieństwie do wcześniejszych żądań przedstawienia informacji, uznała, że działanie na podstawie art. 18 ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003 jest właściwe i konieczne.
Komisja niewystarczająco uzasadniła, dlaczego wyznaczyła tak krotki termin na udzielenie odpowiedzi i dlaczego odmówiła przedłużenia tego terminu.
4) Czwarty zarzut dotyczący naruszenia zasady precyzyjnego określenia żądanych informacji
Zaskarżona decyzja oraz formularz z nią przesłany naruszają zdaniem skarżącej wymogi ogólnej zasady precyzyjnego określenia żądanych informacji, ponieważ dokumenty te w wielu fragmentach są niejasne, niedookreślone i ze sobą sprzeczne, a także nie zawierają jakichkolwiek jasnych wskazówek postępowania pod adresem skarżącej. Skarżąca nie może ustalić w sposób niepozostawiający wątpliwości, czego się od niej wymaga, aby oddalić ryzyko zastosowania wobec niej sankcji. Komisja nie odpowiedziała, lub odpowiedziała w sposób niewystarczający, na liczne prośby skarżącej o uściślenie.
5) Zarzut piąty dotyczący naruszenia prawa skarżącej do obrony
Zaskarżona decyzja miałaby naruszać prawo skarżącej do obrony, gwarantowane w art. 6 Europejskiej konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) i w art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, ponieważ wymaga od skarżącej aktywnego uczestnictwa w ocenie i analizie informacji handlowych, które stanowią w rzeczywistości zadania należące do obowiązków Komisji w ramach rozkładu ciężaru dowodu.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, s. 1)
