Odwołanie od wyroku Sądu (pierwsza izba w składzie powiększonym) wydanego w dniu 16 grudnia 2010 r. w sprawach połączonych T-231/06 i T-237/06 Królestwo Niderlandów (T-231/06) i Nederlandse Omroep Stichting (NOS) (T-237/06) przeciwko Komisji Europejskiej, wniesione w dniu 1 marca 2011 r. przez Stichting Nederlandse Publieke Omroep, dawniej Nederlandse Omroep Stichting (NOS)(Sprawa C-104/11 P)
(2011/C 238/03)
Język postępowania: niderlandzki
(Dz.U.UE C z dnia 13 sierpnia 2011 r.)
Strony
Wnoszący odwołanie: Stichting Nederlandse Publieke Omroep, dawniej Nederlandse Omroep Stichting (NOS) (przedstawiciel: adwokat J.J. Feenstra)
Inne strony postępowania: Królestwo Niderlandów, Komisja Europejska
Żądania wnoszącego odwołanie
– uchylenie wyroku Sądu z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawach połączonych T-231/06 i T-237/06;
– jako że sprawa może zostać rozpoznana - stwierdzenie nieważności decyzji Komisji 2008/136/WE(1) z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie finansowania ad hoc holenderskich nadawców wypełniających misję służby publicznej;
– obciążenie Komisji kosztami zarówno pierwszej instancji, jak i przed Trybunałem.
Zarzuty i główne argumenty
Zarzut pierwszy: Naruszenie art. 107, 108 i 296 TFUE przez to, że Sąd uznał płatności Fonds-Omroepreserve (FOR) (fundusz rezerwowy radiofonii) i transfer określonych utworzonych rezerw przez różnych niderlandzkich nadawców radiowych na rzecz Nederlandse Publieke Omroep (NPO) (niderlandzka radiofonia publiczna) niesłusznie i na podstawie niewystarczającego uzasadnienia jako formę przyznania nowej pomocy.
Sąd nieprawidłowo zinterpretował i zastosował pojęcia pomocy, istniejącej pomocy i nowej pomocy w rozumieniu art. 107 i nast. TFUE, stwierdzając, że dostępność płatności pochodzących z FOR i transfer określonych utworzonych rezerw przez różnych niderlandzkich nadawców radiowych na rzecz NPO należy uznać za przyznanie nowej pomocy, oraz nie uzasadnił wystarczająco tego stwierdzenia.
Zarzut drugi: Naruszenie prawa do obrony
Sąd naruszył przyjęty w prawie unijnym wymóg zachowania prawa do obrony i praw procesowych zgodnie z art. 108 ust. 2 TFUE i rozporządzeniem (WE) nr 659/1999(2), oddalając niesłusznie na podstawie nieprawidłowego i niewystarczającego uzasadnienia powołanie się skarżących na zachowanie prawa do obrony i orzekł, że prawo NPO do obrony nie zostało naruszone.
______
(1) Dz.U. 2008, L 49, s. 1.
(2) Rozporządzenie Rady z dnia 22 marca 1999 r. ustanawiające szczegółowe zasady stosowania art. 93 traktatu WE (Dz.U. L 83, s. 1).
