Skarga wniesiona w dniu 4 kwietnia 2011 r. - Si.mobil przeciwko Komisji(Sprawa T-201/11)
(2011/C 160/39)
Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 28 maja 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Si.mobil telekomunikacijske stortive d.d. (Lublana, Republika Słowenii) (przedstawiciele: P. Alexiadis und E. Sependa, Solicitors)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2001) 355 wersja ostateczna z dnia 24 stycznia 2011 r. w sprawie COMP/39.707 - Si.mobil/Mobitel;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Skarżąca wnosi na podstawie art. 263 TFUE o stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej C(2001) 355 wersja ostateczna z dnia 24 stycznia 2011 r. w sprawie COMP/39.707
- Si.mobil/Mobitel, w której oddaliła ona wniesioną do niej przez skarżącą na podstawie art. 102 TFUE w dniu 14 sierpnia 2009 r. skargę na rzekomo nieuczciwe praktyki Mobitela na detalicznym i hurtowym poziomie konkurencji na szeregu rynków telefonii komórkowej.
Na poparcie skargi skarżąca podnosi dwa zarzuty.
1) Zarzut pierwszy dotyczy zastosowania przez Komisję w sposób oczywiście błędny przepisów kompetencyjnych przewidzianych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1/2003(1) i obwieszczeniu Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji (Dz.U. 2004 C 101, s. 43).
– Przyjmując zaskarżoną decyzję Komisja nie zagwarantowała skutecznego zastosowania prawa Unii i nie uwzględniła przy tym nadrzędnych wymogów porządku publicznego, którymi objęte jest rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003, oraz swoich własnych reguł zawartych w obwieszczeniu Komisji w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji, a także odnośnego orzecznictwa.
– Komisja uchybiła swoim zobowiązaniom wynikającym z obwieszczenia w sprawie współpracy w ramach sieci organów ochrony konkurencji, gdyż nie podjęła działania, kiedy "krajowy organ ochrony konkurencji nadmiernie przedłuża postępowanie", co ma miejsce w przypadku, gdy przewidziany w prawie słoweńskim termin dwóch lat upłynął, a krajowy organ ochrony konkurencji nawet nie wysłał ostatecznego pisma w sprawie przedstawienia zarzutów. Ponadto Komisja nie uwzględniła dowodów wykazujących niezbicie, że jest "najbardziej odpowiednim" organem do rozstrzygnięcia sporu tego rodzaju. W okolicznościach niniejszej sprawy jest mało prawdopodobne, by słoweński organ ochrony konkurencji był "w stanie zakończyć naruszenie" w rozsądny i szybki sposób. Przeciwnie, w niniejszej sprawie jest jasne, że "przepisy wspólnotowe mogą być [...] bardziej efektywnie zastosowane przez Komisję".
2) Zarzut drugi dotyczy zastosowania przez Komisję w sposób oczywiście błędny wyważenia, o którym mowa w wyroku w sprawie Automec(2).
– Zdaniem skarżącej zgodnie z wyrokiem w sprawie Automec Komisja nie dysponuje nieograniczonym zakresem uznania przy podejmowaniu decyzji co do jej kompetencji. W tym celu skarżąca przedstawiła liczne dowody wykazujące, że istnieje "interes wspólnotowy" w rozstrzygnięciu przez Komisję roszczeń Si.mobil, których Komisja bezzasadnie nie uwzględniła. Ponadto Komisja nie uwzględniła swoich własnych wytycznych w sprawie priorytetów, którymi Komisja będzie się kierować przy stosowaniu art. 82 traktatu WE w odniesieniu do szkodliwych działań o charakterze praktyki wyłączającej podejmowanych przez przedsiębiorstwa dominujące (Dz.U. 2009 C 45, s. 7), gdyż oba rodzaje naruszeń prawa konkurencji (zaniżanie marży i drapieżne ceny), na które wystawiona jest skarżąca, są wymienione w tym dokumencie jako priorytetowe dla Komisji i występuję rosnący interes w wyjaśnieniu sposobów, w jakich Komisja stosuje te doktryny, w szczególności w sektorze telefonii komórkowej, w którym dopiero należy ustalić takie precedensy.
______
(1) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003 L 1, s. 1).
(2) Wyrok Sądu z dnia 18 grudnia w sprawie T-24/90 Automec przeciwko Komisji, s. II-2223.
